Ο Βασίλης Σπανούλης τα είπε… τσεκουράτα την περασμένη Τρίτη αναφερόμενος στα προβλήματα που προκαλεί το πρόγραμμα της διευρυμένης Ευρωλίγκας (είτε βγαίνει με ΑΙ είτε όχι, καμία σημασία δεν έχει). Δεν είναι ο μόνος που μιλάει. Κι άλλοι προπονητές, όπως ο Γιώργος Μπαρτζώκας και ο Ετορε Μεσίνα, έχουν κατά καιρούς αφήσει τις αιχμές τους. Ο Σπανούλης όμως έθεσε ένα ακόμα ζήτημα στη λίστα με εκείνα που καθιστούν προβληματικό το καλεντάρι της Ευρωλίγκας.
Διότι όλοι στέκονται στο πιο σοβαρό είναι η αλήθεια θέμα, δηλαδή στην αύξηση των σοβαρών τραυματισμών των παικτών και τους κινδύνους που κρύβει για την υγεία τους ο όλο και μεγαλύτερος αριθμός των αγώνων που δίνουν κάθε χρόνο. Ο Μεσίνα είπε πρόσφατα πως από τα τέλη Σεπτεμβρίου μέχρι σήμερα έχουν καταγραφεί στην Ευρωλίγκα 60 τραυματισμοί, ως επί το πλείστον αρκετά έως πολύ σοβαροί, αθλητών! Εξήντα τραυματισμοί σε διάστημα ούτε καν δύο μηνών. Το νούμερο είναι τεράστιο και άκρως ανησυχητικό, εφιαλτικό θα μπορούσε να πει κανείς. «Ούτε τα άλογα δεν σκοτώνουν έτσι», σχολίασε δηκτικά ο Ιταλός.
Ολοι στέκονται επίσης στο γεγονός ότι οι πολλοί και συνεχόμενοι αγώνες δεν επιτρέπουν στην ουσία να γίνονται προπονήσεις κι αυτό είναι κακό για τους προπονητές, που δεν μπορούν να δουλέψουν με την ομάδα όπως επιθυμούν, είναι κακό όμως και για τους αθλητές, καθώς μέσα από την προπόνηση ετοιμάζουν το σώμα τους να αντέχει την καταπόνηση των παιχνιδιών.
Ο Σπανούλης ωστόσο το προχώρησε ένα βήμα παραπέρα λέγοντας ότι αυτά τα μεγάλα σερί εντός ή εκτός έδρας αγώνων, που βλέπουμε για πρώτη φορά φέτος στην Ευρωλίγκα, δεν είναι φυσιολογικά. «Δεν μπορείς να προετοιμάσεις την ομάδα όπως πρέπει για 5 ή 7 σερί εκτός έδρας αγώνες. Κάποιες ομάδες θα κάνουν συνεχόμενες ήττες και κάποιοι προπονητές θα χάσουν τη δουλειά τους εξαιτίας αυτού», είπε. Δεν παίζουν μόνο με την υγεία των αθλητών, αλλά και με τις δουλειές των προπονητών.
Προς το παρόν δεν ιδρώνει το αφτί κανενός, όμως είναι βέβαιο πως όλο αυτό πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει. Διότι θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στον κορεσμό του κοινού και την απαξίωση του προϊόντος. Μπάσκετ χωρίς μπασκετμπολίστες άλλωστε, είναι κάτι άλλο…
