Μια νεαρή γυναίκα 32χονών με αναπηρία που δεν βασάνισε ποτέ κανέναν περισσότερο από την ίδια της την βασανισμένη ζωή, κρατά τη μητέρα της από το χέρι το βράδυ της Παρασκευής.
Πηγαίνουν σε σούπερ μάρκετ στο Παγκράτι, όπως σίγουρα θα είχαν κάνει αμέτρητες φορές στο παρελθόν.
Πηγαίνουν μαζί, γιατί η μητέρα της που το βράδυ της Παρασκευής στη συμβολή των οδών Ιλιάδος και Νεοπτολέμου ήταν 65 χρονών, δεν μπορούσε να την αφήσει μόνη στο σπίτι.
Είχε χάσει τον άντρα της, η νεαρή γυναίκα τον πατέρα της, και ίσως σε κανέναν να μην μπόρεσε ποτέ να εξωτερικεύσει πόσο της στοίχισε αυτή η απώλεια.
Ισως μόνο η μητέρα να γνώριζε.
Πλέον η μία είχε την άλλη, η μία είχε απομείνει στην άλλη.
Και λίγες ώρες μετά τον εφιαλτικό χαμό μιας 13χρονης κοπέλας σε ειδικό σχολείο από πνιγμό, εκεί στο Παγκράτι, οι άνθρωποι που βγήκαν έξω από τους τρομακτικούς θορύβους είδαν όταν όλα είχαν τελειώσει, έναν άνθρωπο στα 85 του χρόνια, πίσω από το τιμόνι, και πίσω του σακατεμένα αυτοκίνητα, και μπροστά του ένα ακόμα χτυπημένο αυτοκίνητο, και η μητέρα στην άσφαλτο.
Οι γείτονες αναγνώρισαν τη γυναίκα που το αυτοκίνητο είχε χτυπήσει με «χειρουργική» ακρίβεια.
Δίπλα της ακριβώς το κορίτσι, γλίτωσε.
Τότε ήταν που ο κόσμος γέμισε κόκκινα φώτα, από την Πυροσβεστική, μπλέ φώτα από τα ασθενοφόρα, και φωνές…
Τι πρόλαβε να ξεστομίσει η νεαρή γυναίκα;
Tι πρόλαβε να της πει η μητέρα της στα λεπτά που πέθαινε στην άσφαλτο;
Πλέον χάθηκε το χέρι που κρατούσε το δικό της.
Ποιος θα ενδιαφερθεί για αυτό το κορίτσι που είχε πάει το βράδυ της Παρασκευής να ψωνίσει το φαγητό της με τη μητέρα της που έσβησε στο ασθενοφόρο;
