Είναι φανερό ότι πολλοί ήταν εκείνοι που ήθελαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας πολιτικά ανενεργό, ως μια συμβολική παρουσία, κατάλληλη για εγκαίνια, παρελάσεις και διαπιστευτήρια. Αυτός ήταν ο λόγος των αντιδράσεων στη δημοσιοποίηση της ανησυχίας του κ. Τασούλα για το ενδεχόμενο ακυβερνησίας της χώρας, δεδομένου μάλιστα ότι στην περίπτωση αυτή ο ίδιος θα έχει να φέρει εις πέρας έναν πολύ απαιτητικό ρόλο. Στο ΠΑΣΟΚ, ανατρίχιασαν από φρίκη με την «πρωτοφανή παρέμβαση» και του ζήτησαν περίπου να απολογηθεί για τις «αντιθεσμικές παρατηρήσεις» που τόλμησε να εκστομίσει. Δυσαρέσκεια, όμως, εκδηλώθηκε και από την άλλη πλευρά, διότι, αν ο Πρόεδρος ανησυχεί για το ενδεχόμενο ακυβερνησίας και αστάθειας, τότε προφανώς δεν πιστεύει ότι η ΝΔ, από την οποία προέρχεται, θα κερδίσει την αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές. Και αυτό θεωρείται έγκλημα καθοσιώσεως από όσους προτιμούν να μη βλέπουν τα πράγματα όπως είναι, επειδή η πραγματικότητα είναι σκληρή και οι ίδιοι τόσο ευαίσθητοι.
Κάποιοι λένε, λοιπόν, ότι με τον τρόπο αυτόν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας το μόνο που κατάφερε ήταν να δυσαρεστήσει και τους μεν και τους δε. Και λοιπόν; Ενδέχεται όμως να ικανοποίησε τους απείρως περισσότερους, εκείνους που στέκονται ανάμεσα στις δύο ακραίες θέσεις και οι οποίοι δεν είναι γίδια, έχουν τη δυνατότητα να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα, με τον τρόπο ακριβώς που την περιέγραψε ο κ. Τασούλας. Ολους αυτούς, δηλαδή, που μπορεί ακόμη και να μισούν τον Μητσοτάκη (κατά τον Θεόδωρο Μαργαρίτη, πάντα), καταλαβαίνουν πολύ καλά όμως την απειλή που αντιπροσωπεύει για τη ζωή τους η πολιτική αστάθεια. Στην προκειμένη περίπτωση, λοιπόν, ισχύει μάλλον το ευφυολόγημα του Οσκαρ Γουάιλντ: «Οταν οι κριτικοί διαφωνούν μεταξύ τους, τότε ο καλλιτέχνης συμφωνεί με τον εαυτό του».
Από την υπόθεση αυτή, πάντως, αν υπάρχει κάτι που αξίζει να κρατήσουμε δεν είναι βέβαια οι αντιδράσεις στις δηλώσεις του Προέδρου, αλλά η αιτία που τις προκάλεσε, δηλαδή η ενεργοποίηση του πολιτικού ρόλου του Προέδρου της Δημοκρατίας. Σε αυτό αντέδρασαν. Οι απόψεις του Προέδρου ήταν απλώς η βολική αφορμή.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!
Η παραίτηση του Διαμαντή Καραναστάση από την πολιτική μού ήρθε σαν νταμπλάς. Οχι επειδή δεν το περίμενα (φαινόταν από την αρχή και διά γυμνού οφθαλμού πού πήγαινε το πράγμα), αλλά για την επιστολή της παραίτησής του. Εμεινα κατάπληκτος από την αξία που αναγνωρίζει στον εαυτό του, από τον αυτοθαυμασμό που αποπνέει το ύφος της επιστολής. Ειλικρινά τον λυπήθηκα τον άνθρωπο, γιατί η ζωή πρέπει να είναι ένα αφόρητο μαρτύριο, όταν μέσα σου νιώθεις τόσο σπουδαίος και σημαντικός, ενώ τριγύρω μάλλον δεν το ξέρει κανένας. Εν πάση περιπτώσει, κερδισμένος βγήκε, διότι έπειτα από αυτό τον έχουν μάθει όλοι. Μια παρατήρηση μόνο, ας μου επιτραπεί. Οταν γράφει στην επιστολή του ότι «εγώ, όπως με έβαλα στην πολιτική, έτσι και με βγάζω», του διαφεύγει ότι δεν μπήκε μόνος του στη Βουλή. Τον έβαλε φυτευτό η κυρία του. Δεν πειράζει όμως! Του οφείλουμε για πάντα ευγνωμοσύνη, επειδή επιμελήθηκε με την καλλιτεχνική ματιά του το βίντεο του προγράμματος της Πλεύσης. Σε αυτόν οφείλει η Ζωή Κωνσταντοπούλου το μεγαλύτερο σφάλμα της μέχρι τώρα: την εκούσια γελοιοποίησή της…
ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟ
Πολύ λυπάμαι! Με απογοήτευσε βαθύτατα… Κρίμα τα πτυχία, τα προσόντα και, κυρίως, κρίμα το περισπούδαστο ύφος! Ο Παναγιώτης Δουδωνής υποστηρίζει ότι «εξαιτίας του κ. Τσίπρα (σ.σ.: εννοεί τον κ. Καραμήτρο) η ιδέα της Αριστεράς έχει σπιλωθεί. Οπως κάποτε ντρεπόταν κάποιος να δηλώσει δεξιός, σήμερα τείνει να συμβεί το ίδιο με την Αριστερά». Και πού είναι πρόβλημα; Δεν καταλαβαίνω… Ή, μάλλον, εκείνος είναι που δεν καταλαβαίνει ότι αυτό που καταλογίζει στον Αλέξη Καραμήτρο ως μομφή είναι η μεγάλη προσφορά του στο έθνος! Πράγματι, ως Τσίπρας κατά το παρελθόν, ο κ. Καραμήτρος έδειξε σε όλους τον άδειο τενεκέ της Αριστεράς, που μόνο θόρυβο μπορεί να κάνει. Δεν τη δυσφήμησε, ούτε την αδίκησε. Μας την έδειξε όπως ακριβώς είναι: ανίδεη για την πραγματικότητα, αποκομμένη μέσα στη φούσκα που την προστάτευε από τη Μεταπολίτευση μέχρι τη χρεοκοπία.
Μπροστά σε αυτό το επίτευγμα, το έθνος κλίνει το γόνυ ενώπιον του κ. Καραμήτρου! Η ελάχιστη ανταμοιβή είναι να περιληφθεί στον κατάλογο με τις τιμητικές διακρίσεις της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Και, αν γίνεται, να του δώσουν από τώρα τη βουλευτική σύνταξη, μπας και ησυχάσουμε…
