Οταν είδα στα σόσιαλ μίντια τη φωτογραφία, έπαθα σοκ. Μια φίλη μου σε ασανσέρ. Μέχρι εδώ όλα καλά. Αλλά δίπλα της, μέσα στο ασανσέρ, η Τέιλορ Σουίφτ. Δεν είμαστε με τα καλά μας. Η φίλη μου δεν είναι διαδικτυακή, είναι κανονική, πριν από τέσσερις μέρες τρέχαμε στα φυτώρια για να αγοράσουμε κυκλάμινα και πανσέδες. Πότε πήγε στο εξωτερικό; Γιατί δεν μου το είπε; Πού βρέθηκε με την Τέιλορ Σουίφτ; Ή μήπως ήρθε η Τέιλορ Σουίφτ στην Ελλάδα; Πώς και δεν το έμαθα; Της τηλεφώνησα και λύθηκε το μυστήριο. Είναι, λέει, μια εφαρμογή μέσω της οποίας μπορείς να «φωτογραφιστείς» μέσα σε ασανσέρ με κάποια διασημότητα. Τύπου «Στο ασανσέρ που συναντιόμαστε / δεν κρατιόμαστε / και μια μέρα θα γίνουν πολλά», που τραγουδούσε και ο Βαλάντης.
Κι αυτό είναι μόνο η άκρη του νήματος ή, μάλλον, του μπλεγμένου κουβαριού στο οποίο οδηγεί η έστω και ελαφρά ματαιοδοξία ή ακόμη και η παιγνιώδης διάθεση όταν συναντιέται με την τεχνητή νοημοσύνη. Τι θέλω; Τον Μπραντ Πιτ να μου λέει λόγια αγάπης; Το ‘χω. Να παίζω χαρτιά με την Κιμ Καρντάσιαν; Κι αυτό το ‘χω. Εδώ σου λέει ότι μπορώ να βάλω την Κοκό Σανέλ που μας έχει αποχαιρετήσει από το 1971 να μου κάνει πρόβα. Και αν το κάνω για την πλάκα μου, άντε να πάει στο καλό. Εχω όμως την εντύπωση ότι, σε αρκετούς, καλλιεργείται σιγά σιγά μια αίσθηση πραγματικής σχέσης με τις διασημότητες με τις οποίες είτε «φωτογραφίζονται» είτε «συνομιλούν». Γιατί δηλαδή να δημιουργήσεις μία, δύο, πέντε, δέκα φωτογραφίες που ψιλοφασώνεσαι με τον Τιμοτέ Σαλαμέ; Την πρώτη φορά το κάνεις ως αστείο. Τις υπόλοιπες; Κάποιο κενό υπάρχει εδώ που γίνεται προσπάθεια να μπαζωθεί με ψεύτικες φωτογραφίες.
Την εντύπωση που είχα ήρθε το Cambridge και την έκανε βεβαιότητα. Περιέλαβε στο λεξικό του, ως λέξη της χρονιάς για το 2025, το parasocial, ας το λέμε «παρακοινωνικό» για να συνεννοούμαστε. Και σημαίνει τη σύνδεση που αισθάνεται κάποιος με έναν διάσημο άνθρωπο τον οποίο, στην πραγματικότητα, δεν γνωρίζει. Καλά, κι εγώ στα δέκα μου χρόνια ήμουν σίγουρη ότι θα παντρευτώ τον Τόμας Φριτς που τον είχα δει στο «Επιχείρηση Απόλλων», αλλά στα δεκάμισι προσγειώθηκα στην πραγματικότητα. Το θέμα είναι ότι η τεχνητή νοημοσύνη σού δίνει τη δυνατότητα αυτή τη σύνδεση να την καλλιεργήσεις, να την εξελίξεις σε σχέση. Στην εποχή της εικόνας, άλλωστε, η αλήθεια συρρικνώνεται, σχεδόν εξαφανίζεται, χάνει την αντικειμενική της αξία. Η αίσθηση και η παραίσθηση γίνονται ένα. Και μετά μας κάνει εντύπωση η κυρία (από τη Θεσσαλονίκη, νομίζω) που «μάσησε» την απάτη ότι επικοινωνούσε τάχα με τον Μπραντ Πιτ, εκείνος την είχε ψιλοερωτευτεί και, τελικά, της ζήτησε (και εκείνη του έδωσε) εκατό χιλιάδες δανεικά διότι ήταν άρρωστη η μανούλα του.
Διάσημα φιλάκια
Ψάχνοντας το θέμα, έπεσα και σε άλλα. Σε μια ελληνική πλατφόρμα που λειτουργούσε μέχρι πρόσφατα, όπου έναντι ποσού – ταρίφα που άρχιζε από 20 ευρώ, τα εγχώρια σελέμπριτι σου έστελναν ευχές και φιλάκια για τα γενέθλιά σου, τη γιορτή σου, τα Χριστούγεννα, την προαγωγή σου και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Με το πρόσωπό τους και τη φωνή τους, ουδεμία σχέση με τεχνητή νοημοσύνη. Τα σελέμπριτι έλεγαν ότι τα χρήματα πήγαιναν σε φιλανθρωπικούς σκοπούς, αλλά αυτό δεν έχει σημασία – ο καθένας εξαργυρώνει τη διασημότητά του όπου και όπως θέλει.
Το θέμα είναι γιατί να θέλεις να σου πει «καλή επιτυχία» ο Νίκος Οικονομόπουλος (εντελώς τυχαίο το όνομα), τον οποίο ούτε ξέρεις ούτε ποτέ θα γνωρίσεις. Ξέρω, είναι ο θαυμασμός του κοινού για μια διασημότητα. Μόνο που αυτός ο θαυμασμός τρέφεται από την απόσταση. Και όσο μικραίνει αυτή η απόσταση, τόσο μικραίνει και αυτός ο θαυμασμός, τόσο απαξιώνεται η έννοια του σταρ.
