Εχω ένα βασανιστικό δίλημμα. Στις 24 Νοεμβρίου κυκλοφορεί το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα με τίτλο «Ιθάκη». Επειδή προφανώς ο μήνας αυτός κάτι έχει, στις 30 Νοεμβρίου κυκλοφορεί και το νέο βιβλίο του Νταν Μπράουν – το «Μυστικό των μυστικών».
Η πρόθεση είναι ίδια: και οι δύο θέλουν να μας μυήσουν σε νέους κόσμους. Ο Τσίπρας στον κόσμο των μυστικών της πρωθυπουργικής του καριέρας: θέλει να μας πείσει ότι τίποτα δεν ήταν όπως νομίζαμε. Ο Νταν Μπράουν κλασικά θέλει να μας αποκαλύψει έναν κόσμο απόκρυφο, γεμάτο εκπλήξεις. Ο Τσίπρας από τις προδημοσιεύσεις κατάλαβα πως θα έχει διάφορες αναφορές σε παλιούς συντρόφους του. Ο Νταν Μπράουν έχει μεταξύ των ηρώων του το τρομακτικό Γκόλεμ – ένα από τα μυθικά πλάσματα της Πράγας όπου το βιβλίο διαδραματίζεται. Εδώ ο Τσίπρας νομίζω ότι έχει ένα αβαντάζ: αυτός σε ανάλογο ρόλο θα έχει τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, και τον ανήσυχο Ησυχο – μάλλον και πολλούς άλλους. Ποιο είναι το πρόβλημά μου; Οτι δεν μπορώ να τα διαβάσω και τα δύο βιβλία παρ’ όλο που θα το ήθελα. Ομολογώ ότι θα αφιερώσω σε όποιο επιλέξω όλη μου την προσοχή στις κάπως άδειες (ελπίζω…) από δουλειά εορταστικές μέρες. Αλλά με δεδομένο ότι το πόνημα του Τσίπρα είναι 762 σελίδες και αυτό του Νταν Μπράουν πάνω από 800 προβληματίζομαι: δεν προλαβαίνω και τα δύο. Και δεν μπορώ να αφήσω κάποιο για να το διαβάσω σε παραλία καλοκαιριάτικα: μέχρι τότε μπορεί να έχει βγάλει βιβλίο και ο Λαφαζάνης με τον Ησυχο και να χρειάζεται να διαβάσω κι αυτό. Ή κάτι του Πάνου Καμμένου με την Κίμπερλι.
Η επιλογή δεν είναι εύκολη. Εχω διαβάσει όλα τα βιβλία του Νταν Μπράουν: ξέρω τι με περιμένει. Ο Τσίπρας αντιθέτως κάνει ντεμπούτο. Ο Νταν Μπράουν έχει έναν καλό ήρωα: τον Αμερικανό Ρόμπερτ Λάνγκντον, καταξιωμένο καθηγητή συμβολογίας τον οποίο έχει ερμηνεύσει ο Τομ Χανκς. Δημιουργεί επίσης πάντα πολύ καλούς κακούς: συνήθως πλούσιους που θέλουν να κατακτήσουν ή να καταστρέψουν τον κόσμο – μικρή η διαφορά. Ο αγαπημένος ήρωας του Τσίπρα είναι ο ίδιος ο Τσίπρας κι αυτό δεν είναι πρωτότυπο: τον ξέρουμε – επίσης με τους πλούσιους τα πάει μια χαρά. Αποκαλύπτει βέβαια νέες πτυχές του εαυτού του όπως η ευαισθησία του για παγιδευμένα περιστέρια – αλλά δεν το λες και συγκλονιστική έκπληξη. Βέβαια πριν καν το βιβλίο κυκλοφορήσει τσακώθηκε με τον εκδότη Κώστα Βαξεβάνη, ενώ ο Νταν Μπράουν συνήθως τσακώνεται με το Βατικανό. Κι εδώ έχει πόντο ο Τσίπρας: αυτός με τον Βαξεβάνη ήταν φίλος και καταλήξανε στα δικαστήρια, ενώ ο Νταν Μπράουν τους παπάδες με τους οποίους καβγαδίζει αμφιβάλλω αν τους ξέρει. Επίσης ο Νταν Μπράουν δεν γράφει ένα βιβλίο για να γίνει πρωθυπουργός: το πολύ πολύ να το δει να γίνεται ταινία, γεγονός που θα μεγαλώσει τον προσωπικό του τραπεζικό λογαριασμό. Ενώ στην περίπτωση του Τσίπρα το βιβλίο του είχε γίνει ταινία από τον Κώστα Γαβρά πριν καν το γράψει: απλά πρόλαβε τον ρόλο του ήρωα ο Βαρουφάκης. Ωστόσο επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ ο κυβερνητικός ήταν γεμάτος ήρωες και δράσεις δεν αποκλείω να έχουμε μια ακόμα ταινία του Γαβρά αυτή τη φορά με τον Τσίπρα πρωταγωνιστή: τα γεγονότα θα είναι ίδια, αλλά έτσι συμβαίνει και στις ταινίες της Marvel που μια χαρά τα κατάφερε με τους Avengers. Χωρίς μάλιστα τον Λαφαζάνη. Ή έστω τον Ησυχο. Οπότε μάλλον θα διαβάσω τον Νταν Μπράουν. Και θα περιμένω να δω τον Τσίπρα στο σινεμά. Ή τον Καμμένο με την Κίμπερλι. Και τότε να δω τι θα κάνει το γατάκι ο Νταν Μπράουν…
Το μόνο κακό είναι ότι έχει δοθεί τόση δημοσιότητα στο βιβλίο του Τσίπρα ώστε φοβάμαι μην είναι υποχρεωτική η ανάγνωση και πρέπει να γράψουμε διαγώνισμα. Κι ο Νίκος Μαραντζίδης που μπορεί να μας εξετάσει είναι αυστηρός καθηγητής…
