Τα γυρίσματα έχουν ήδη ξεκινήσει και η ταινία γοτθικού τρόμου Sound of Silence (Ο Ήχος της Σιωπής) σε σκηνοθεσία της Τζόις Α. Νασαουάτι, φέρνει στην οθόνη μια ιστορία εμπνευσμένη από τη Γυναίκα Ρασπούτιν, την ηγουμένη Μαριάμ Σουλακιώτη, που συγκλόνισε τη μεταπολεμική Ελλάδα με τη βαρβαρότητα και τη μοχθηρότητα της.
Το φιλόδοξο project καταδύεται στο σκοτάδι με έμπνευση μία από τις πλέον φρικιαστικές υποθέσεις του 20ού αιώνα καθώς το θρίλερ βασίζεται στην ιστορία της «κατά συρροή δολοφόνου» μοναχής που σόκαρε την ελληνική κοινωνία.
Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους κρατούν η Μίλι Μπρέιντι (I See Buildings Fall Like Lightning) και η Ελληνίδα Έλσα Λεκάκου (Killerwood), με την παραγωγή να έχει αναλάβει η Playtime αναφέρει το Variety.
Η υπόθεση εκτυλίσσεται στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1970 και ακολουθεί δύο νεαρές κοπέλες που αναζητούν καταφύγιο σε ένα απομονωμένο μοναστήρι, μόνο για να ανακαλύψουν ότι έχουν πέσει θύματα μίας θανάσιμης αίρεσης υπό την ηγεσία μιας αδίστακτης Ηγουμένης.
Η σκηνοθέτις δήλωσε εντυπωσιασμένη από την αληθινή ιστορία της Σουλακιώτη, η οποία φέρεται να «εξάγνισε» περισσότερους από 300 οπαδούς μέσω βάναυσων τελετουργιών, τονίζοντας το σοκ της όταν έμαθε πως το επίμαχο μοναστήρι βρισκόταν μόλις μία ώρα μακριά από την παραθαλάσσια πόλη όπου μεγάλωσε.
Το Sound of Silence φιλοδοξεί να γίνει ένα νέο καλτ κλασικό του τρόμου, συνδυάζοντας την ανατριχιαστική αλήθεια με την ένταση του γοτθικού θρίλερ, ένα στοίχημα που ίσως κερδηθεί καθώς η έμπνευση πίσω από την ιστορία είναι σοκαριστικά επώδυνη.
@Playtime
Είναι μία από τις πιο σκοτεινές και συγκλονιστικές υποθέσεις στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, ένα πραγματικό θρίλερ που εκτυλίχθηκε στην Αττική και που σήμερα επιστρέφει στο προσκήνιο ως έμπνευση για τρόμο στη μεγάλη οθόνη.
Η Μαρίνα Σουλακιώτη, γνωστή ως η Ηγουμένη Μαριάμ, υπήρξε η αδίστακτη αρχηγός μίας εγκληματικής οργάνωσης που λειτούργησε ανενόχλητη επί δύο δεκαετίες, μετατρέποντας τη Μονή της Παναγίας της Πευκοβουνογιάτρισσας στην Κερατέα σε έναν μεσαιωνικό τόπο βασανιστηρίων και θανάτου με την ιστορία της μα επιβεβαιώνει τα εγκλήματα του θρησκευτικού φανατισμού που όταν συνδυάζεται με τη σαδιστική εξουσία και την ακόρεστη απληστία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ματωμένα κολαστήρια.
«Γυναίκα Ρασπούτιν»
Η Μαρίνα Σουλακιώτη γεννήθηκε γύρω στο 1883 στην Κερατέα Αττικής. Οι πληροφορίες για την πρότερη ζωή της είναι ελάχιστες, πέραν του ότι εργαζόταν ως «κορδελιάστρα». Μια γυναίκα, όπως την περιέγραψαν αργότερα οι δικαστικές αρχές, «αστοιχείωτος αλλά θρασυτάτη και με κτηνώδη φυσιογνωμίαν».
Αφού χειροτονήθηκε μοναχή στην κανονική Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, η ρήξη της με το κατεστημένο ήρθε το 1924, όταν η επίσημη Εκκλησία υιοθέτησε το Νέο Ημερολόγιο. Η Σουλακιώτου εντάχθηκε στο κίνημα των Παλαιοημερολογιτών και έγινε αφοσιωμένη οπαδός του αυτοαποκαλούμενου Επισκόπου Βρεσθένης, Ματθαίου Καρπαθάκη.
Το 1927, η Σουλακιώτη και ο Καρπαθάκης ίδρυσαν τη Μονή της Παναγίας της Πευκοβουνογιάτρισσας. Αυτή η στιγμή σηματοδότησε την αρχή μιας πολυετούς συνεργασίας που θα εξελισσόταν σε μία άριστα οργανωμένη εγκληματική σπείρα που έδωσε στην Ηγουμένη την εξουσία να γίνει δήμιος και δολοφόνος.
Η Σουλακιώτη μετέτρεψε έναν τόπο λατρείας σε έναν θάλαμο βασανιστηρίων και ο τρόπος δράσης της επικεφαλής της Μονής της Παναγίας της Πευκοβουνογιάτρισσας, ήταν τόσο απλός όσο και σατανικός.
Ενθάρρυνε πλούσιες γυναίκες να ενταχθούν στο μοναστήρι και στη συνέχεια τις υπέβαλλε σε φρικτά μαρτύρια μέχρι να δωρίσουν ολόκληρη την περιουσία τους στο κοινό ταμείο.
Μόλις τα χρήματα ή τα ακίνητα περιέρχονταν στον έλεγχο της Σουλακιώτη, η δωρήτρια γινόταν πλέον ένα άχρηστο βάρος. Όχι μόνο η ηγουμένη καταχραζόταν τα χρήματα, αλλά σε πολλές περιπτώσεις, όπως διαπιστώθηκε, φρόντιζε για τον θάνατο της ευεργέτιδας.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1940, αφού εξασφάλισε τον πλήρη έλεγχο των μοναχών, η Μαριάμ φέρεται να τις έστελνε σε κάθε γωνιά της Ελλάδας με μία αποστολή: να αναζητήσουν ευάλωτες, ευκατάστατες γυναίκες, όπως «γεροντοκόρες, χήρες και οικογένειες», για να τις προσηλυτίσουν. Οι επιτυχίες της ήταν εντυπωσιακές.
Το πρακτορείο Reuters είχε αναφέρει κατά τη σύλληψή της πως είχε συγκεντρώσει με αυτόν τον τρόπο τριακόσια σπίτια και αγροκτήματα σε όλη την Ελλάδα, μαζί με «χρυσό και κοσμήματα αξίας χιλιάδων λιρών». Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση της Ευγενίας Μαργέτη, η οποία κατέθεσε ότι κρατήθηκε σε κελί απομόνωσης και βασανίστηκε μέχρι να παραδώσει περιουσία αξίας εκατομμυρίων δραχμών.
Η Σουλακιώτη περιήλθε για πρώτη φορά στο στόχαστρο της αστυνομίας μετά από μια ανώνυμη καταγγελία, προερχόμενη από την κόρη μιας πλούσιας γυναίκας που είχε κληροδοτήσει όλη της την περιουσία στο μοναστήρι. Η κόρη επέμενε ότι η μητέρα της δεν θα το έκανε αυτό παρά μόνο υπό την απειλή βίας, κατηγορώντας ευθέως τη διοίκηση του μοναστηριού για «εκβιασμούς και απειλές».
Ο έλεγχος εντάθηκε όταν οι αστυνομικές αρχές άρχισαν να αναζητούν την Συμέλα Σπυρίδου, μία δεκαοκτάχρονη γυναίκα, γεννημένη στην Ελλάδα, αλλά κάτοικο Τολέδο του Οχάιο, η οποία είχε εξαφανιστεί το 1949. Το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ερευνών των Ηνωμένων Πολιτειών είχε εντοπίσει την Σπυρίδου στο μοναστήρι.
Ο πατέρας της, Χρήστος Σπυρίδης, κάλεσε τις ελληνικές αρχές από το Οχάιο ζητώντας ανάληψη δράσης, ισχυριζόμενος ότι η κόρη του είχε «παρασυρθεί» στο μοναστήρι από μία μοναχή, την οποία αναγνώρισε ως Μαριάμ Ζαφειροπούλου, η οποία μάλιστα είχε ταξιδέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες για να εισπράξει μία περιουσία δεκάδων χιλιάδων δολαρίων που είχε αφεθεί στο μοναστήρι.
Η έφοδος
Η επέμβαση των αρχών, τη νύχτα της 4ης Δεκεμβρίου 1950, ήταν μία επιχείρηση που κράτησε όλη τη νύχτα και στην οποία συμμετείχαν περισσότεροι από ογδόντα πέντε αξιωματικοί της Αστυνομίας Πόλεων, συνοδευόμενοι από αντιεισαγγελέα, δικαστή και ιατροδικαστή. Μόλις εισήλθαν, οι αστυνομικοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη φρίκη.
Οι αρχές απελευθέρωσαν δεκάδες πλούσιες ηλικιωμένες γυναίκες και 36 αγόρια και κορίτσια που βρίσκονταν σε κατάσταση εξάντλησης και θρησκευτικού παραληρήματος. Ταυτόχρονα προχώρησαν στη σύλληψη της ηγουμένης Μαριάμ και των συνεργατών της. Από εκείνη τη νύχτα και μετά, οι λεπτομέρειες που ήρθαν στο φως ξεπερνούσαν κάθε σκοτεινή φαντασία.
Οι φήμες ότι η Μονή Παναγία Πευκοβουνογιάτρισσα προσηλύτιζε κόσμο με σκοπό την οικειοποίηση ξένων περιουσιών επιβεβαιώθηκαν ενώ υπήρχαν καταγγελίες για βασανιστήρια που γίνονταν μέσα στη Μονή, για θανάτους από φυματίωση και συνθήκες εξαθλίωσης.
Η Μαριάμ χαρακτηρίστηκε Γυναίκα Ρασπούτιν, ένας σατανάς με ράσα που εκμεταλλεύτηκε τη θρησκεία για να χτίσει ένα θρόνο πόνου επάνω στην πίστη.
Η δίκη άρχισε τον Νοέμβριο του 1952. Στο εδώλιο κάθισαν η Μαριάμ Σουλακιώτξ, ηγουμένη της Μονής παλαιοημερολογιτών Κερατέας, 8 μοναχές και ο επίσκοπος των παλαιοημερολογητών.
Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας ήρθαν στο φως ανατριχιαστικές λεπτομέρειες …. Ο εισαγγελέας διακόπτοντας έναν από τους μάρτυρες ξέσπασε: «η Κερατέα είναι αίσχος δια την Ελλάδα. Σηκώνονται οι τρίχες της κεφαλής μου. Σκεφτείτε ότι εκεί μέσα πέθαναν 150 φυματικά κορίτσια!».
Στα τέλη του 1950 το πρωτοφανές σε αγριότητα σκάνδαλο συγκλόνισε την Ελλάδα. Όταν η αλήθεια ήρθε η αλήθεια στο φως, στην μονή υπήρχα 370 μοναχές και τα 70 ήταν κοριτσάκια από 5 έως 17 ετών. Έγραφε ο Τύπος της εποχής για τη σκοτεινή ιστορία:
«Και ποιοι ήσαν αυτοί που απετέλουν την συμμορίαν; Περιτρίμματα της αγοράς. Μία κορδελιάστρα των στρατώνων του Γουδί – αστοιχείωτος αλλά θρασυτάτη και με κτηνώδην φυσιογνωμίαν – η Μαριάμ, επαράσταινε την ηγουμένην. Ένα κάθαρμα των καταγωγίων, ο Ματθαίος, που τον εξέρασε το Άγιον Όρος (σύμφωνα με τον εισαγγελέα, καθερέθη επειδή διατηρούσε οίκο ανοχής!) και αυτός αυτοεχειροτονήθη «επίσκοπος» και εχειροτόνησεν άλλους 15 ‘επισκόπους’ τους οποίους εμάζεψεν από την οδόν Αθηνάς ή από τα χοιροστάσια και παρίστανε τον ‘όσιον’. Μια υπηρέτρια – η Δενδρινού – έγινεν ο οικονομικός εγκέφαλος της συμμορίας. Ένας καθηρημένος διάκονος, καταδικασμένος επί αποπλανήσει σάτυρος, ήτο ο επόπτης του εξαγιασμού των θυμάτων».
Όταν η υπόθεση ήρθε στην δημοσιότητα, άρχισαν να παρουσιάζονται στον εισαγγελέα κι άλλα άτομα που είχαν ζήσει οι ίδιοι ή οι συγγενείς τους τη φρίκη του κολαστηρίου της μονής. Οι αποκαλύψεις πήραν τη μορφή χιονοστιβάδας, αφήνοντας άφωνους τόσο τους δικαστικούς λειτουργούς όσο και το κοινό.
Κατά την πρόοδο των ερευνών, η ηγουμένη και ο ψευδοεπίσκοπος Ματθαίος, που στο μεταξύ είχε πεθάνει τον προηγούμενο χρόνο και τον κληρονόμησε η ηγουμένη, βρέθηκαν με τεράστια κινητή και ακίνητη περιουσία.
Μάρτυρες μίσους
Τα σκάνδαλα που διαπιστώθηκαν στη μονή ξεκινούσαν από ερωτικές σχέσεις μεταξύ των μοναχών, με αντιζηλίες που έφταναν σε ξυλοδαρμούς, συστηματικό και πολυετές λαθρεμπόριο με ιδιωτικό της ηγουμένης σκάφος και κορυφώνονταν με τον θάνατο 500 και πλέον ανθρώπων, κάτω από φρικτές συνθήκες, μέσα σε μια περίοδο είκοσι χρόνων, ανάμεσά τους ανήλικα παιδιά, ακόμη και νήπια.
Η Μαριάμ Σουλακιώτη είχε στήσει τη δική της Ιερά Εξέταση πίσω από τους τοίχους της Μονής στην Κερατέα εκμεταλλευόμενη πιστούς με το αζημίωτο. Υπήρξαν μαρτυρίες για σκοτεινά, βρώμικα κελιά, για εξαντλητικές νηστείες με χόρτα χόρτα χωρίς λάδι, χάριν εξαγνισμού, ανακατεμένα με παπαρούνες, ώστε το όπιο να τους κρατά σε καταστολή, για βευρικούς κλονισμούς, ασθένειες, ξυλοδαρμούς που οδηγούσαν στον θάνατο.
Μαρτυρίες μοναχών που μιλούσαν για δοκιμασίες σόκαραν τους πάντες. Οι γυναίκες μιλούσαν για βασανιστήρια, ξύλο με σανίδες. Ήταν κρεμασμένες ανάποδα στα πεύκα για να «βγουν τα δαιμόνια από μέσα τους» καθώς η φωτιά έκαιγε κάτω από τα κεφάλια τους. Τις βύθιζαν σε λάκκους με ασβέστη. Τις τρυπούσαν με καρφιά. Τις έδεναν γυμνές για πολλές μέρες σε τσουβάλια με ακαθαρσίες για «κάθαρση».
Στον σκοτεινό κατάλογο των βασανιστηρίων τα θύματα ήταν και άνδρες μοναχοί, αφού μετά το θάνατο του Ματθαίου Καρπαθάκη, περιήλθαν και αυτοί στην εξουσία της Μαριάμ.
Τα παιδιά, συχνά ορφανά, έμεναν νηστικά ή ξυπνούσαν μέσα στη νύχτα από βάρβαρες επιθέσεις. «Εκεί πέθαναν η αδελφή μου και ο γαμπρός μου, φυματικοί. Τα δε τρία παιδάκια τους, υπεβάλλοντο σε διάφορες κακοποιήσεις, όπως το αγοράκι που εκρεμάσθη ανάποδα γυμνό πολλές φορές και το έδερναν μέχρις αναισθησίας. Όταν δε ζούσε ο πατέρας, οι καλόγριες τον προέτρεπαν να μολύνει το παιδί του με φυματίωση, γιατί αν ζούσε, θα γινόταν κακός άνθρωπος. Τον συμβούλεψαν να μασάει αυτός το φαγητό και να ταΐζει με αυτό το αγοράκι του ώστε να πεθάνει πριν από αυτόν» διαβάζει μια μαρτυρία.
«Προσευχή εκδίκησης»
Οι κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν σε διάφορες ποινές, ανάμεσά τους ο τότε ψευδοεπίσκοπος της μονής, πολλοί μοναχοί και μοναχές, έμπιστες της Μαριάμ, αλλά και η ίδια η ηγουμένη Μαριάμ Σουλακιώτη, στην οποία επιβλήθηκαν συνολικά 14 χρόνια κάθειρξης σε τρεις διαφορετικές δίκες, με την τελευταία να τελειώνει λίγους μήνες πριν από το θάνατό της.
Η Σουλακιώτη αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες εναντίον της μέχρι το θάνατό της, χλευάζοντάς τες ως «σατανικές μυθοπλασίες». Λέγεται ότι δέχτηκε όλες τις ποινικές της καταδίκες «χωρίς συγκίνηση» κάνοντας μόνο τον σταυρό της και λέγοντας μια «σιωπηλή προσευχή εκδίκησης στον Άγιο Ματθαίο».
Η Σουλακιώτη, η οποία περιγράφεται ως «αρχηγός σέχτας» είχε περισσότερους από 400 οπαδούς που ζούσαν στο μοναστήρι στο απόγειο της δύναμής της.[1] Επιπλέον, τα κρατικά αρχεία έδειξαν ότι πεντακόσιοι άνθρωποι κληροδότησαν όλη τους την περιουσία στο μοναστήρι και αργότερα πέθαναν σε αυτό, κάτι που οι εισαγγελείς ισχυρίστηκαν ότι ήταν ασυνήθιστα μεγάλος αριθμός για ένα νόμιμα λειτουργούμενο μοναστήρι του μεγέθους του.
Το 1951, μετά τη σύλληψή της, οι οπαδοί της διαδήλωσαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κράτησή της, απαιτώντας να τους επιστραφούν οι «ηγέτες» τους. Αυτό οδήγησε την αστυνομία να προστατεύσει το σπίτι του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνα, τον οποίο, όπως είπαν, οι Παλαιοημερολογίτες σχεδίαζαν να απαγάγουν σε αντίποινα, με στόχο να τον κρατήσουν όμηρο μέχρι οι αρχές να απελευθερώσουν την Σουλακιώτη.
Η Σουλακιώτη πέθανε στις φυλακές Αβέρωφ στις 23 Νοεμβρίου 1954. Ήταν σύμφωνα με το Reuters, 71 ετών.
Σύμφωνα με τη Νίνα Κουλετάκη στην ελληνόγλωσση πραγματεία της για τις γυναίκες κατά συρροή δολοφόνους, Φόνισσες, το 2019, είναι καθαρά θέμα τύχης ότι το μοναστήρι χρησιμοποιούσε το παλιό Ιουλιανό ημερολόγιο και όχι την αναθεωρημένη μορφή του, καθώς εκτιμά ότι εκείνη την εποχή μια πονηρή, πανούργα ηγουμένη όπως η Σουλακιώτη θα είχε την ίδια επιτυχία ανεξάρτητα από το είδος του δόγματος που πρέσβευε.
Ο αριθμός των θυμάτων της Σουλακιώτη αποτελεί αντικείμενο συζήτησης- ο πιο συχνά αναφερόμενος αριθμός των 27 δολοφονιών και των 150 ανθρωποκτονιών εξ αμελείας από φυματίωση προέρχεται από ιατρικές καταθέσεις κατά τη διάρκεια της δίκης της. Οι αρχές, ωστόσο, κάποια στιγμή ισχυρίστηκαν ότι είχε σκοτώσει περισσότερους από 500.
Στην εξαντλητική ακαδημαϊκή καταγραφή των γυναικών κατά συρροή δολοφόνων το 1992, με τίτλο Women Serial and Mass Murderers, η Kerry Segrave γράφει ότι η εισαγγελία «τεκμηρίωσε» τον αριθμό των θυμάτων ως τουλάχιστον 177.
«Αγία Μαριάμ»
Ακόμα και μετά τον θάνατό της, η αίρεσή της συνέχισε να λειτουργεί υπόγεια, παρά το γεγονός ότι είχε τεθεί εκτός νόμου. Η αστυνομία διερευνούσε περιπτώσεις «νεαρών κοριτσιών που εξαφανίζονταν στο κενό» και οδηγούσαν, όπως πίστευαν, στην «στασιαστική μονή Κερατέας» ακόμα και το 1959.
Το 1961, η αστυνομία δήλωσε ότι δεν γνώριζε ποιος είχε αναλάβει τη θέση της Σουλακιώτη, δηλώνοντας ότι η νέα υποτιθέμενη ηγουμένη του μοναστηριού είχε «τελειοποιήσει την τέχνη να εξαφανίζει τον εαυτό της και τις ψευδο-ιερές αδελφές της» χωρίς να αφήνει ίχνη.
Τουλάχιστον από το 2008 και εξής, καμία από τις σημερινές μοναχές του μοναστηριού δεν ήταν προσωπική μάρτυρας των όσων έλαβαν χώρα μεταξύ της δεκαετίας του 1930 και του 1950 στο μοναστήρι, ωστόσο συνεχίζουν να προσεύχονται για τη μεσολάβηση της «Αγίας Μαριάμ της Κερατέας», την οποία θεωρούν ως μάρτυρα για την υπόθεση του Χριστού.
Οι εξηγήσεις υπέρ της αθωότητάς της που προσφέρθηκαν από μοναχές σύγχρονες με τη Σουλακιώτη περιλάμβαναν την ιδέα ότι οι άνδρες επίσκοποι και μοναχοί «ζήλευαν» τον πλούτο και τη δύναμη που κατείχε η γυναίκα Σουλακιώτη, και ήταν αντίθετα ένοχοι για τα εγκλήματα για τα οποία την κατηγορούσαν- μια άλλη είναι ότι ο αριθμός των θανάτων οφειλόταν απλώς στο γεγονός ότι πολλοί από όσους εντάχθηκαν στο μοναστήρι «ήταν ήδη γέροι».
