Στη χώρα μας δεν καταφέραμε εδώ και δεκαετίες να προσφέρουμε αξιόπιστες δημόσιες συγκοινωνίες και με τον τρόπο αυτό να μπορέσουμε να αναχαιτίσουμε έγκαιρα τον κόλαφο της κυκλοφοριακής έκρηξης.
Σε όλον τον κόσμο, το βασικό «αντίδοτο» στο κυκλοφοριακό είναι τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.
Στη χώρα μας, τα μεγάλα έργα επέκτασης του μετρό αργούν, γεγονός που καθιστά ως τη μόνη λύση για τις καθημερινές μετακινήσεις των πολιτών τις υπάρχουσες γραμμές των σταθερών συγκοινωνιών (μετρό – τραμ) και τις αντίστοιχες γραμμές των οδικών συγκοινωνιών (αστικών λεωφορείων – τρόλεϊ).
Ωστόσο, και οι υπάρχουσες υποδομές απαιτούν συντήρηση και αντικατάσταση οχημάτων και λεωφορείων. Αν και σε αυτές αστοχούμε, όπως βλέπουμε να συμβαίνει στην πράξη το τελευταίο διάστημα – παρά τις όποιες προσπάθειες για εκσυγχρονισμό του τροχαίου υλικού – με αραιές δρομολογήσεις και «χαμένα δρομολόγια», τότε τροφοδοτούμε τον φαύλο κύκλο και δεν μπορούμε να εξέλθουμε της κυκλοφοριακής κρίσης.
Οφείλουμε, λοιπόν, να επενδύσουμε ουσιαστικά σε σύγχρονους συρμούς, λεωφορεία και ανθρώπινο δυναμικό, ώστε με βάση μια αναβαθμισμένη προσφορά δημόσιων συγκοινωνιών, να μπορέσουμε στη συνέχεια να «χτίσουμε» μια συνεπή πολιτική αποθάρρυνσης της χρήσης των ΙΧ.
Οι επενδύσεις αυτές θα αποφέρουν πολλαπλάσια οφέλη, καθώς σήμερα η απώλεια χρόνου στους δρόμους, καθώς και η οικολογική, κοινωνική επιβάρυνση μας κοστίζει πολύ ακριβότερα. Δυστυχώς, σήμερα οι πολίτες, για τις καθημερινές μετακινήσεις τους, έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στο… κατά μόνας μποτιλιάρισμα με το ΙΧ τους στους αδιάβατους δρόμους της Αττικής και της Θεσσαλονίκης και στη «σαρδελοποίηση» των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς.
Μια πολιτική για την αποθάρρυνση της χρήσης του ΙΧ περιλαμβάνει έναν σύγχρονο «Δακτύλιο χαμηλών εκπομπών» στο κέντρο της πόλης, αύξηση του δικτύου των λεωφορειολωρίδων, εκτεταμένες πεζοδρομήσεις και ενίσχυση του δημόσιου χώρου με ασφάλεια για τους πεζούς. Την ίδια στιγμή, επιτακτική προβάλλει η ανάγκη για τακτοποίηση, επιτέλους, του τεράστιου προβλήματος των φορτοεκφορτώσεων με αυστηρή τήρηση του σχετικού ωραρίου, όπως και η επέκταση της ελεγχόμενης στάθμευσης, με βάση κυκλοφοριακές μελέτες που θα επικαιροποιούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Το εργαλείο για την προώθηση των απαιτούμενων έργων περιλαμβάνει υποχρεωτικά τη σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, αλλά και την αναδιοργάνωση των κρατικών υπηρεσιών έναντι του κυκλοφοριακού προβλήματος.
Σήμερα, αντιμετωπίζουμε ένα σύγχρονο, εξελισσόμενο και δύσκολο πρόβλημα με δομές της δεκαετίας του ’80. Αμεσα πρέπει να συσταθούν Μητροπολιτικοί Οργανισμοί για Αθήνα και Θεσσαλονίκη, να αναδιαταχθούν οι υπηρεσίες των υπουργείων Υποδομών και Μεταφορών και Προστασίας του Πολίτη, καθώς και να συγκροτηθεί Εθνικός Οργανισμός Οδικής Ασφάλειας.
