Στα χρόνια του πρώτου ΠΑΣΟΚ το αγροτικό επάγγελμα έδειχνε, από μακριά, ελκυστικό. Στον Κάμπο έβρεχε επιδοτήσεις, το βασικό αίτημα ήταν για όλα τα κιλά και όλα τα λεφτά, ενώ ο αγροτικός κόσμος άφηνε το περίσσευμα του μόχθου του πάνω σε πίστες. Εκτοτε καλλιεργήθηκε μια νοοτροπία που ήθελε τον αγρότη δέσμιο των επιδοτήσεων και πλήρως εξαρτημένο από τις κυβερνήσεις.
Ετσι άνοιξε ο δρόμος που μας οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο. Ο πρωτογενής τομέας δεν εκσυγχρονίστηκε ως όφειλε, ούτε ανέπτυξε την ανταγωνιστικότητα που απαιτούν οι σύγχρονοι καιροί. Ανοιξαν και οι εισαγωγές από τρίτες χώρες και ο Μήτσος από τον Κάμπο απέκτησε ανταγωνισμό από τον Χοσέ στα πεδινά της Αργεντινής. Και περιμένει να λάβει την επιδότηση, αλλά τα λεφτά δεν έρχονται γιατί οι Ευρωπαίοι μας είπαν ότι αρκετά έκαναν το κορόιδο, τώρα ζητούν οι έλεγχοι να προηγούνται των πληρωμών.
Συν τοις άλλοις, ο Μήτσος έχει και τα θέματά του με την πράσινη μετάβαση και την άνοδο του κόστους παραγωγής. Ποιος φταίει για το πρόβλημα που πιάνει από τον λαιμό τον αγροτικό τομέα; Πρώτα η κυβέρνηση ή οι κυβερνήσεις, αν θέλετε να είμαστε συμπεριληπτικοί. Και φυσικά ο κάθε Μήτσος που δεν έκατσε να σκεφτεί πώς θα αναδιαρθρώσει τις καλλιέργειές του και θα απευθυνθεί πιο άμεσα στις ανάγκες της αγοράς.
Ομως, για να είμαστε δίκαιοι, κανένας δεν ήρθε να τραβήξει, πιεστικά και δυνατά, τον Μήτσο από το μανίκι ώστε να στρέψει το τρακτέρ προς άλλη κατεύθυνση. Οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης διοχετεύονται προς άλλες κατευθύνσεις, οι καταστροφές που προκάλεσε ο «Ντάνιελ» άφησαν πληγές που παραμένουν ανοιχτές, ενώ η περιφέρεια εκδηλώνει σημάδια ερήμωσης. Και τώρα είναι, πράγματι, σαν να έχουμε δύο ή τρεις χώρες. Μία χώρα ζει από τον τουρισμό, μία άλλη από υπηρεσίες και real estate και μία τρίτη που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα από τον πρωτογενή τομέα. Ε, αυτή η χώρα δικαίως αισθάνεται αδικημένη, στο περιθώριο. Και ο κάθε Μήτσος αισθάνεται ότι πλέον δεν έχει να χάσει τίποτα.
Να πάμε στο ρούβλι
Ο Κυριάκος Βελόπουλος καταθέτει μία ρηξικέλευθη πρόταση που αξίζει την προσοχή, το ενδιαφέρον, ίσως και τη μελέτη μας. Προτείνει να αποχωρήσουμε από την Ευρωπαϊκή Ενωση. «Ναι, θα ήθελα να φύγουμε, έτσι όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση, δεν τη θέλω. Προτιμώ, εντός εισαγωγικών, να είμαι στο άρμα των Αμερικανών, της Ρωσίας ή της Κίνας παρά να είμαι σε αυτό το άρμα που ούτε στρατό διαθέτει, ούτε βούληση έχει και το χειρότερο είναι πως κάνει πόλεμο με τη Ρωσία». Ε, ναι, όλα τα άλλα καταπίνονται, αλλά ο πόλεμος με τη Ρωσία δεν αντέχεται, κάθεται στον λαιμό. Υπάρχει, βέβαια, ένα πρόβλημα. Εχουμε κοινό νόμισμα με δαύτους. Ομως είναι μικρό. Το λέει και ο πρόεδρος: «Δεν είναι νόμισμα, είναι ένα μέσο για την κυριαρχία της Γερμανίας». Αν το καλοσκεφτείς, βλέπεις ότι ο Βελόπουλος έχει δίκιο. Τι να το κάνεις το ευρώ όταν και το ρούβλι μπορεί να μας εξυπηρετήσει μια χαρά και ακόμα καλύτερα;
Ο ghost writer
Δεν είναι κακό να χρησιμοποιείς ghost writer, δηλαδή έναν άνθρωπο για να βοηθήσει στο βιβλίο που υπογράφεις. Θα αφηγηθείς τα γεγονότα ή θα του δώσεις το κείμενό σου και αυτός θα βάλει το καλό του χέρι. Το συνηθίζουν άλλωστε πολλές προσωπικότητες που εισέρχονται στο πεδίο των εκδόσεων, αλλά δεν διαθέτουν τον απαιτούμενο χρόνο ή και τη δεινότητα στη γραφή.
Οσοι έχουν ρίξει μια ματιά στο βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα παρατήρησαν ότι το ύφος της γραφής περιέχει στοιχεία που δίνουν λογοτεχνική χροιά στο κείμενο, προκειμένου αυτό να γίνει πιο ελκυστικό.
Ως βασικός ghost writer φέρεται πανεπιστημιακός που βρίσκεται κοντά στον Αλέξη Τσίπρα, συνεπικουρούμενος από δημοσιογράφο. Επίσης λέγεται ότι σε κάποια σημεία έβαλε το χέρι του πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ με αξιόλογο ακαδημαϊκό υπόβαθρο. Μια χαρά, εξαιρετικές επιλογές.
To φάντασμα της ημέρας
Ο Τζέφρι Επστιν είναι πλέον ένα στοιχειό που περιφέρεται στο Οβάλ Γραφείο. Στα email του γράφει μερικά χαριτωμένα για τον Τραμπ, όπως ας πούμε για την επαφή του με ανήλικη. Και τι έγινε; Το πολύ ο μέγας πρόεδρος να δηλώσει ότι το ενδιαφέρον του για τις νεαρές ηλικίες είναι πολυδιάστατο.
