Τον Σαββόπουλο τον πρωτοάκουσα το 1964 στο Καρνάγιο στις Σπέτσες. Εντελώς τυχαία πήγαμε μια παρέα στο μπαρ εκείνο όπου έπαιζε με την κιθάρα του και τραγουδούσε ένας άγνωστος νεαρός. Μου άρεσε πολύ. Έτσι όταν έβγαλε τον πρώτο του δίσκο (το «Φορτηγό») έσπευσα να τον αγοράσω. Και από τότε όλους του τους δίσκους.
Όταν βρέθηκα νωρίς το 1974 στο δεύτερο υπόγειο της Ασφάλειας Προαστείων, λίγο πριν κοιμηθώ στο πάτωμα, τραγουδούσα πάντα το «Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή κανείς δεν θα με περιμένει. Οι δρόμοι θα’ ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη…» και «Μπροστά στην πύλη θα σταθώ με τις κουβέρτες στη μασχάλη κι αργοκουνώντας το κεφάλι θα χαιρετήσω το φρουρό…». Όταν μας άφησαν ελεύθερους από τον Κορυδαλλό, αργά το μεσημέρι της 24ης Ιουλίου του ’74, τον συγκρατούμενό μου κι εμένα, απροόπτως μια μέρα πριν τους υπόλοιπους, ήταν ακριβώς όπως στο τραγούδι του. Με τις κουβέρτες στη μασχάλη, χωρίς να μας περιμένει κανείς, κινητά δεν υπήρχαν τότε, χαιρέτησα τον φρουρό «αργοκουνώντας το κεφάλι» και βγήκα – με 40 «βαθμούς» στην άγνωστή μου περιοχή του Κορυδαλλού. Πως να μην τον έχεις στο μυαλό σου και στην καρδιά σου.
Αργότερα τον γνώρισα – μου τον σύστησαν. Τελευταία φορά χαιρετηθήκαμε το περασμένο καλοκαίρι στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου, στην γιορτή για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Όλα αυτά τα χρόνια μου έλεγε πάντα κάτι. Τα τραγούδια του με συνόδευαν. Κι όταν μπλέχτηκε με τις νεοορθοδοξίες και κάτι δεξιά σκιρτήματα, τα τραγούδια του συνέχισαν να με συνοδεύουν. Ήταν μέρος της ζωής μου, της ζωής που άφηνα πίσω – όχι όμως τα τραγούδια του. Άλλωστε όλα αυτά τα χρόνια τον είδα/άκουσα πολλές φορές και στο Κύτταρο και στο ΟΑΚΑ και στο Θέατρο Άλσους και στο Ηρώδειο και στο Μέγαρο και αλλού.
Θα μας λείψει, θα μου λείψει. Γιατί πάντα μου θύμιζε τα χρόνια που πέρασαν, τα ζωντάνευε, τα ομόρφαινε. Αντίο Διονύση.
