Η Νέα Υόρκη δεν είναι ακριβώς πόλη. Είναι ένα σύμπαν που περιχαρακώθηκε στα όρια μιας μητρόπολης. Περιέχει τα πάντα και είναι τα πάντα. Τεράστια και μαγική. Αλλά και σκοτεινή και επικίνδυνη. Και σκληρή. Είναι η πιο σκληρή πόλη στον κόσμο για να ζεις. Εκτός και αν έχεις πολλά χρήματα. Τότε βαδίζεις στον Παράδεισο και όλα τα μήλα του διαόλου πέφτουν στα χέρια σου. Κάποτε ήταν η πόλη των ευκαιριών. Αν πετύχεις εκεί, θα τα καταφέρεις παντού, τραγουδούσε ο Σινάτρα. Σήμερα κυρίως αντιπροσωπεύει μια εξωφρενική, σχεδόν απόκοσμη, ξιπασιά. Είναι Disneyland για πλούσιους σε αστικό περιβάλλον. Το Μανχάταν, που κάποτε γεννούσε ρεύματα, τάσεις και καλλιτεχνικές εκκεντρικότητες, ανήκει στις μεγάλες μπίζνες και στους τουρίστες. Και είναι γελοία ακριβό. Οπως και η υπόλοιπη πόλη. Το κόστος ζωής είναι εξοντωτικό. Με τα ενοίκια ενός έτους στη Νέα Υόρκη αγοράζεις σπίτι στο Τέξας. Γιατί ακόμα και σήμερα οι άνθρωποι που θέλουν να κυνηγήσουν το όνειρό τους εκεί είναι πολύ περισσότεροι από αυτούς που τα μαζεύουν και φεύγουν.
Αν τα προγνωστικά, οι δημοσκοπήσεις και η λογική επιβεβαιωθούν, ο 34χρονος Ζόραν Μαμντάνι θα είναι από την Πρωτοχρονιά ο νέος δήμαρχος της πόλης. Ο Τραμπ τον καταγγέλλει ως «κομμουνιστή» και απειλεί να του κόψει κονδύλια και να βγάλει στρατό στον δρόμο. Ομως τι ακριβώς είναι ο Μαμντάνι; Προς τον παρόν μπορούμε να τον τοποθετήσουμε στην άλλη όψη του νομίσματος που φέρει την κεφαλή του Τραμπ. Διότι λέει εξίσου ακραία πράγματα. Απλώς ακούγονται και είναι πιο όμορφα. Δωρεάν συγκοινωνίες, παιδική φροντίδα για όλους, πάγωμα ενοικίων, ανέγερση κατοικιών, σουπερμάρκετ με φθηνότερες τιμές. Μπορούν να γίνουν; Δύσκολο ως αδύνατο. Ομως, από την άλλη, ο Μαμντάνι, έστω στα λόγια, δίνει το έρεισμα στους κατοίκους της πόλης να συζητήσουν σε νέα βάση για την κοινή τους ζωή. Θα πείτε ότι υπόσχεται ανέφικτα πράγματα, πετάει ασυναρτησίες, λαϊκίζει ασύστολα. Εντάξει. Είναι και αυτός ένα από τα πρόσωπα της Αμερικής που έχει χάσει τα λογικά της. Απλώς είναι πιο συμπαθητικό, πιο ανθρώπινο και, κυρίως, εκνευρίζει τον Τραμπ. Συνεπώς είναι ένα, εξ ορισμού, χρήσιμο πρόσωπο.
Ποιος θα μιλήσει;
Μία καλή ιδέα θα ήταν να βγουν οι βουλευτές της Κρήτης (το Λασίθι δύναται να εξαιρεθεί) και με κοινή δήλωση να εκφράσουν την ανάγκη για είσοδο όλου του νησιού στον 21ο αιώνα. Να εκπροσωπήσουν και το σύνολο της κοινωνίας που φρίττει με τις αγριότητες κάποιων βουνίσιων. Αστειεύομαι. Δεν πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο. Αλλωστε μπορεί και να μην έχουν ενημερωθεί σχετικά. Εδώ τους διέφυγε ολόκληρος ΟΠΕΚΕΠΕ, σιγά μην έφτασαν οι κουμπουριές στο αφτί τους. Τίποτα δεν θα πουν. Γιατί εκεί τα σόγια είναι μεγάλα και αν σε γράψουν στα μαύρα κατάστιχα, δεν βγαίνεις ποτέ. Αλλωστε θα είναι κομματάκι αστείο να κάνει δήλωση ο Πολάκης, όταν μοστράρει φωτογραφίες του με όπλα. Ο Αυγενάκης έχει άλλους μπελάδες. Και οι υπόλοιποι δεν είναι αφελείς για να βγουν μπροστά. Ποιος άλλος Κρητικός μας μένει; Υπάρχουν τίποτα Κρητικοί που να είναι ανώτεροι πολιτειακοί παράγοντες ή πολιτικοί αρχηγοί; Μπα, όχι.
Μέχρι το χωριό τους
Οι βουλευτές είναι στα πρωινά πάνελ. Και συζητούν για τα ΕΛΤΑ απλώνοντας στο τραπέζι τα γνωστά επιχειρήματα: η περιφέρεια που ερημώνει, το Ταχυδρομείο που ήταν το κέντρο του χωριού, ο γέροντας που ζει χωρίς smartphone και ο ταχυδρόμος ως ρόλος στη λαϊκή μας παράδοση. Κανένας τους δεν πλησίασε την ουσία της υπόθεσης που είναι η μαύρη τρύπα των οικονομικών και το πιεστικό αίτημα για αναδιάρθρωση και εκσυγχρονισμό. Μίλησαν μόνο για τα χωριά της περιφέρειάς τους. Δίκιο έχουν, αλλά το θέμα δεν σταματάει εκεί.
Ομως όταν η ματιά του βουλευτή δεν πάει πιο πέρα από τα όρια του χωριού του, τότε δεν κάνεις σοβαρή συζήτηση. Πείτε το όπως θέλετε. Κοιτάζουν το δέντρο και όχι το δάσος. Το δάχτυλο δείχνει το φεγγάρι και εκείνοι εστιάζουν στο δάχτυλο. Λαϊκίζουν. Με πρώτη την κυβέρνηση.
Η star της ημέρας
Η Κίμπερλι Γκίλφοϊλ έγινε talk of the town. Ομορφα. Ηταν απαραίτητο επικοινωνιακά. Την έμαθε όλη η χώρα. Ομως από εδώ και πέρα, καλείται να τηρήσει μία δύσκολη ισορροπία. Διότι αν είναι κάθε μέρα στις κοσμικές στήλες και στα lifestyle των καναλιών, θα γίνει, πράγματι, κομμάτι της δημόσιας ζωής μας, αλλά όχι με τον τρόπο που θα ήθελε.
