Εκτός από την ευρωβουλευτή που φόρεσε – νοητά – το δίκοχο με τον δαφνοστεφανωμένο διπλό μινωικό πέλεκυ της ΕΟΝ για να φωνάξει στο τηλεπλατό «Ζήτω ο Μεταξάς», πρόλαβαν κι άλλοι, πιο παλιοί, να νουθετήσουν το πανελλήνιο για τη στάση που οφείλει πια να κρατά απέναντι στον δικτάτορα της 4ης Αυγούστου. Προνόησε ο υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου να κατακεραυνώσει την Ελλάδα «της ηγεμονίας της αριστερής ιδεολογίας» που δεν έχει τιμήσει ακόμη «όπως του αρμόζει» τον «πρωθυπουργό του ΟΧΙ».
Φρόντισε κι ο συνάδελφος του, της Υγείας, να ανεβάσει βίντεο που έφτιαξαν στην Ελληνική Αγωγή με ΑΙ, στο οποίο εκείνος δηλώνει «αlors , c’ est la guerre». Ο Άδωνις, σαν τη Λατινοπούλου, δεν παρέλειψε επίσης να διευκρινίσει στους τηλεθεατές πως δεν είπε ο ελληνικός λαός το «ΟΧΙ». Απλά, επειδή είναι εμπειρότερος μιντιακά, δεν υποστήριξε με ζέση ότι «ακολούθησε τον φωτισμένο ηγέτη του στον πόλεμο».
Προτίμησε να αναφέρει πως «στα μέτωπα ήταν οι πολεμιστές που το υπερασπίστηκαν». Η Δεξιά της Δεξιάς παραδίδει μαθήματα Ιστορίας από προχθές. Με την ύλη που διδάσκει επιχειρεί να ξαναγράψει το πολιτικό πορτρέτο ενός ειδώλου της, εστιάζοντας σε μια στιγμή της σταδιοδρομίας του κι αποσιωπώντας ότι ο «πατέρας του έθνους» σωφρόνιζε με βασανιστήρια όσα παιδιά του δεν συμφωνούσαν με τις ιδέες του.
Κίνητρα
Οι εκπρόσωποι αυτής της πλευράς του πολιτικού φάσματος θέλουν να τιμήσουν τη μνήμη του επειδή ο «εθνικός κυβερνήτης» εργάστηκε για να «απαλλάξει» την πατρίδα από τον κομμουνισμό αλλά προσπερνούν εκείνα τα κεφάλαια στα οποία έδειξε την αποστροφή του για τον κοινοβουλευτισμό. Βέβαια, δεν έχει κανείς απαίτηση από συντηρητικούς επαγγελματίες της πολιτικής να συνειδητοποιούν πως ο πατριωτισμός ενίοτε καταστρέφει την ιστορική επιστήμη.
Αλλωστε, όσοι επαναφέρουν στον δημόσιο διάλογο την αντίδραση του Μεταξά στο τελεσίγραφο του ιταλού πρέσβη δεν το κάνουν με το μεράκι του ιστοριοδίφη, το κάνουν με το κίνητρο του πολιτευτή. Ευελπιστούν να αγγίξουν τις ευαίσθητες χορδές του εθνικοπατριωτικού εκλογικού ακροατηρίου, το οποίο διεκδικούν πλέον πολλοί. Κι όχι μόνο.
Βλέπουν ότι το μοντέλο του αυταρχικού ηγέτη, που υπόσχεται να αποκαταστήσει το μεγαλείο της χώρας του, πουλάει μετά την επάνοδο Τραμπ στον Λευκό Οίκο – οπότε, αναζητούν τέτοια πρότυπα στο δικό τους εθνικό παρελθόν για να τονώσουν το κομματικό φρόνημα των βάσεών τους. Όταν οι κυνηγοί του σταυρού προσπαθούν να υποδυθούν τους ιστορικούς, όμως, παγιδεύονται σε αφηγήσεις οι οποίες καταλήγουν να ενοχλούν περισσότερους απ’ όσους προσελκύουν. Αναμενόμενο. Η ιστορία, εξάλλου, δεν αποδεικνύει τίποτα γιατί περιέχει τα πάντα.
