Στον «Ερρίκο Η’» ο Σαίξπηρ μάς λέει, διά του δούκα του Νόρφολκ, ότι πρέπει κανείς να προσέχει πολύ να μην καεί από το καμίνι που έχει ανάψει για τον αντίπαλό του. Σοφή συμβουλή, κομμένη και ραμμένη για τις εσωκομματικές μάχες, τις συντροφικές δολιοφθορές, φωτιές που ανάβουν για να τσουρουφλίσουν συντροφικά, με ρίσκο να τους πάρει όλους μαζί η πυρκαγιά, βυθίζοντάς τους στην ανυπαρξία ή – το χειρότερο – στην ασημαντότητα.
Με καυτή παγίδα έμοιαζε η ξαφνική απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να αντιδράσει στη δημόσια διαφοροποίηση του Νίκου Δένδια στην υπόθεση της απεργίας πείνας του Πάνου Ρούτσι. Ηταν διαφοροποίηση «ύφους» έλεγαν για να την υποβαθμίσουν, αρχικά, όσοι γνωρίζουν πολύ καλά πως στην πολιτική το ύφος είναι ουσία, πόσω μάλλον όταν αναφέρεται σε θέματα που ακουμπάνε στις καρδιές των πολιτών.
Η παγίδα ήταν η δημιουργία μιας δήθεν έκτακτης συνθήκης προστασίας του Μνημείου του Αγνωστου Στρατιώτη από τα άκρως απειλητικά γλαστράκια, κεράκια, λουλούδια και τις μπογιές του αυτοσχέδιου μνήματος των νεκρών των Τεμπών, που τοποθετούνται εκεί, πεισματικά, από όσους θέλουν να θυμίζουν στη Βουλή μια αποτυχία της κυβερνητικής πλειοψηφίας της. Κι αφού ο Νίκος Δένδιας αποφάσισε να μη σταθεί απέναντί τους, αλλά να μιλήσει θετικά για αυτή την τόσο φανερή και ηχηρή διεκδίκηση του πατέρα, αγνοώντας τις ρωγμές που επέφερε στο θεσμικό λούστρο, η απόφαση του Πρωθυπουργού ήταν να του παραδώσει τη διαχείριση του πένθους, έτσι, το ίδιο συμβολικά μα και ουσιαστικά. Σαν να λέει, «σε όποιον αρέσουν αυτές οι διαδηλώσεις, ας τις πάρει υπ’ ευθύνη του».
Ο υπουργός Αμυνας εδώ και σχεδόν δύο εβδομάδες, όσο εκτυλίσσεται η συζήτηση αυτή, δεν έχει ακουστεί. Ούτε τη φωνή του έχουμε ακούσει, ούτε καν κάποια πονηρή λαλίστατη διαρροή έκανε για να μας μεταφέρουν «κύκλοι» τα αισθήματά του. Μιλούν όλοι γι’ αυτόν, τον προκαλούν συνεχώς, του αποδίδουν σκέψεις και προθέσεις, μα αυτός μοιάζει να βασιλεύει στη σιωπή του. Τα λόγια γίνονται και δεσμά, το είχε πει κι αυτό ο βάρδος.
Κατά τη συζήτηση της επίμαχης τροπολογίας δεν πήγε στη Βουλή, τραβώντας κόκκινη γραμμή, όχι από τη νομοθέτησή της. Την υπέγραψε, άλλωστε, και την ψήφισε. Αυτό στο οποίο επιδεικτικά αρνήθηκε να συμμετάσχει ήταν να στοιχιστεί πίσω από τον Πρωθυπουργό στην υπεράσπισή της. Και, προκειμένου, ίσως, να υπογραμμίσει την πρόθεσή του, ο Νίκος Δένδιας επέλεξε την ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξιφουλκούσε από το βήμα της Βουλής για το δικαίωμα της κυβέρνησης να κλείνει την πλατεία στον λαό, συγκρίνοντάς τη με στρατιωτικό νεκροταφείο, να πατήσει το κουμπί της ανάρτησης, μιας δήλωσης που έλεγε ότι δεν θα αποφύγει καθόλου την παγίδα. Αλλά θα θέσει τους δικούς του όρους. Θυμίζοντας την παλιά υπόκλιση του Πρωθυπουργού στα μπογιάτινα ονόματα και την κομψή παραίνεση του Προέδρου της Δημοκρατίας, δήλωσε ότι αυτός δεν θα μετατρέψει μνημεία και μνήματα, αληθινά και συμβολικά, σε «αντικείμενο άσκησης πολιτικής και διχασμού της κοινωνίας». Σαν να απαντά, αντιστοίχως, «όποιος δεν αντέχει αυτές τις διαδηλώσεις, ας τις αφήσει στην ευθύνη μου». Εξυπνο. Θα φανεί στην πράξη πώς και πόσο το εννοούσε.
Διόλου τυχαία, ανέλαβε αμέσως δράση μεν, αλλά κρατώντας απόλυτη σιωπή. Κάλεσε στο γραφείο του, από τους συνυπογράφοντες, τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη – απών κι αυτός από τη Βουλή και τις επιθέσεις σε γονείς των Τεμπών. Η ΕΛ.ΑΣ. είχε και έχει ακόμη την ευθύνη της δημόσιας τάξης και γύρω από το μνημείο, οπότε τίποτα δεν άλλαξε η αχρείαστη τροπολογία. Εξού και προχθές, εκεί μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη έγινε κανονικά η συνάθροιση των νέων που μαζεύονται κάθε σαββατόβραδο στη μνήμη των νεκρών της τραγωδίας των Τεμπών. Η αστυνομία, όμως, ενήργησε πιο λογικά από τις απαιτήσεις του νομοθέτη. Εκανε σύσταση αλλά δεν συνέλαβε κανέναν, παρότι θεωρητικώς όφειλε, στη βάση της νέας γενικής απαγόρευσης. Στην πρώτη ευκαιρία εφαρμογής της, η τροπολογία Μητσοτάκη έγινε σκόνη και θρύψαλα, χωρίς να ανοίξει μύτη.
Πολιτική παγίδα
Νωρίτερα την ίδια ημέρα, ο Δένδιας είχε καλέσει, το ίδιο σιωπηλά, τον Χάρη Δούκα. Από τη στιγμή εκείνη ως τώρα, Δένδιας και Δούκας μοιάζουν να χορεύουν μια ενδιαφέρουσα χορογραφία για δύο, με την οποία αναδεικνύονται το παράλογο, τα κενά και η απροσεξία στη νομοθέτηση και τις δημόσιες δηλώσεις για τις αρμοδιότητες γύρω από το Μνημείο. Μοιάζουν να κοντράρονται αυτοί οι δύο, να ικανοποιούν τον σκοπό της πολιτικής παγίδας. Προσέξτε, όμως: Στην πραγματικότητα δεν συγκρούονται μεταξύ τους. Αλλά οδηγούν, ο καθένας από τη μεριά του, το ζήτημα των αρμοδιοτήτων και την κυβερνητική τροπολογία, στη δικαστική κρίση.
Οι παραπάνω χειρισμοί, στον τρόπο, το ύφος και την ουσία, συνιστούν πράξεις άκρως πολιτικές στην παγίδα του Μαξίμου. Και κάπως έτσι, η ρωγμή που πέτυχε η απεργία πείνας, φέρνοντας την κυβέρνηση απέναντι στο πένθος, εξελίχθηκε στο ορατό ρήγμα μεταξύ του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Νίκου Δένδια. Η μάχη πλέον βγήκε στο προσκήνιο, με βουλευτές και στελέχη της ΝΔ να παίρνουν θέση, ποντάροντας στους δύο μελλοντικούς μονομάχους, κλείνοντας από τώρα τη θέση τους στην επόμενη κομματική αρένα. Γνωρίζουν καλά άλλωστε, εκ πείρας, πως το ρήγμα θα είναι προς ώρας διαχειρίσιμο, χάριν του κοινού σκοπού της εξουσίας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι και αγεφύρωτο.
