Ξεκινήσαμε, ως επαναστατημένο έθνος, κλέβοντας τον εαυτό μας. Οταν οι πρόγονοί μας λεηλατούσαν το επαναστατικό ταμείο δανείζοντας ο ένας οπλαρχηγός στον άλλον τους στρατιώτες τους, για να μετριούνται πολλές φορές και να εισπράττουν από τη Διοίκηση μέχρι δεκαπλάσιους μισθούς.
Στη συνέχεια, δέσμια του ιδρυτικού της αμαρτήματος η χώρα παραδόθηκε σε αρχαϊκούς τοπάρχες, που συνέχισαν τη ληστρική παράδοση με την ιδιότητα του κομματάρχη.
Ωσπου ήρθε ο «θεσμικός σεισμός» του 1981 να αντικαταστήσει τους κομματάρχες με τις «κλαδικές». Οι οποίες, μέσω της μαζικοποίησης, έδωσαν τέτοιες διαστάσεις στη διαφθορά, ώστε πλέον οι πόροι της κοινωνίας δεν αρκούσαν για την ικανοποίησή της.
Οπότε εμείς, σαν αφιονισμένοι, διαπράξαμε τη μέγιστη διαγενεακή ανηθικότητα: στείλαμε τον λογαριασμό στους αγέννητους!
Γνωρίζοντας μάλιστα ότι οι αγέννητοι δεν ήταν παρόντες για να προστατεύσουν τον εαυτό τους από τη βουλιμία μας, αποδυθήκαμε στη διαφθορά, σαν να μην υπήρχε αύριο.
Και τότε επιβεβαιώσαμε αυτό που έλεγαν οι φιλόσοφοί μας. Οτι όταν η «ποσοτική συσσώρευση» ξεπερνάει ένα όριο, προκαλεί «ποιοτική έκρηξη», που αλλάζει την ουσία των πραγμάτων.
Διότι, όσο η διαφθορά ήταν εξαίρεση, παρέμενε αυτό που ξέραμε: έγκλημα.
Οταν όμως πήρε ακραίες διαστάσεις και σκέπασε όλη τη χώρα, μεταλλάχθηκε σε «δικαίωμα του λαού».
Με συνέπεια, η πολιτεία να απέχει όχι μόνο από τη δίωξή της αλλά και από την αναζήτηση της λείας, επιβραβεύοντας κάθε πειρατή της δημόσιας περιουσίας.
Είναι αυτό που ζήσαμε στην υπόθεση Novartis.
Οταν αποκαλύφθηκε ότι, με την απάτη των εικονικών συνταγογραφήσεων, η διαφθορά στον χώρο της Υγείας είχε λάβει θηριώδεις διαστάσεις. Σε σημείο ώστε να έχει συμβάλει αποφασιστικά στην πτώχευση της χώρας.
Και η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, επειδή δράστες ήταν χιλιάδες γιατροί, άρα «λαός», συγκάλυψε ευθέως τη διαφθορά, σκηνοθετώντας στη θέση της μία άλλη, ανύπαρκτη υπόθεση, με υποκατάστατους ενόχους τους αντιπάλους της!
Ετσι πέτυχε και να παρακρατήσουν οι δράστες τη λεία που αποκόμισαν από την απάτη των εικονικών συνταγογραφήσεων και να μη διωχθούν.
Ωσπου εσχάτως, πάλι με όρους μαζικής διαφθοράς, ανέκυψε η υπόθεση ΟΠΕΚΕΠΕ. Με θύμα τώρα την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Εις βάρος της οποίας όμως η «απάτη του λαού» δεν θεωρείται απλώς νόμιμη, όπως όταν διαπράττεται εις βάρος του ελληνικού Δημοσίου, αλλά «πράξη πατριωτισμού».
Γι’ αυτό ακριβώς η αντιπολίτευση αποφεύγει κάθε αναφορά στην επιστροφή των «κλεμμένων», θεωρώντας προφανώς ότι αυτά είναι λάφυρα που πήραμε από τους εχθρούς.
Και με μια δαιμονική αναβίωση του πνεύματος της «σκευωρίας Novartis», όλες οι πλευρές της αντιπολίτευσης μεθοδεύουν ομόθυμα τη συγκάλυψη των δραστών, με τη γνωστή μέθοδο: την «ανακάλυψη» υποκατάστατων ενόχων στα πρόσωπα πολιτικών αντιπάλων.
Αν λοιπόν επιβάλλεται η επιστροφή των «κλεμμένων», δεν είναι για λόγους οικονομικούς αλλά πρωτίστως ανθρωπολογικούς.
Για να πάψει να θεωρείται νόμιμη η «ανομία του λαού». Πράγμα που θα επιτρέψει την αντιστροφή του «επιχώριου πνεύματος» και την αποκατάσταση της σημασίας των λέξεων. Ετσι ώστε η κλοπή να ξαναγίνει κλοπή και η απάτη, απάτη!
Ακόμα και όταν οι δράστες είναι πολλοί και θύμα η Ευρωπαϊκή Ενωση.
Η οποία δεν είναι ο εχθρός αλλά η μεγάλη μας Πατρίδα.
Ο Κώστας Κούρκουλος είναι δικηγόρος
