Η πενταμερής για τη διευθέτηση των θαλασσίων ζωνών στην ευρύτερη περιοχή μας, την οποία ανακοίνωσε προσφάτως ο Πρωθυπουργός, ήταν η αναγκαία «στοχαστική προσαρμογή» της πολιτικής μας σε ένα περιβάλλον που αλλάζει ραγδαία.
Τα τελευταία χρόνια δεν έχουμε μόνο τις σχετικές διαφορές με την Τουρκία, έχουν προστεθεί και άλλες παρεμφερείς, κατ’ αρχάς με τη Λιβύη, αλλά και με την Αίγυπτο, παρά τις καλές σχέσεις των δύο χωρών.
Όλα αυτά, δε, σε ένα διεθνές περιβάλλον εντεινόμενης ρευστότητας, με τις γεωπολιτικές ισορροπίες σε διαδικασία βίαιας ανακατάταξης, που σημαίνει πόλεμοι, αναταράξεις, ανατροπές κ.λπ. Αν η πολιτική μας παρέμενε ακίνητη, η Ελλάδα θα πρόβαλλε στα μάτια των τρίτων ως η χώρα που δημιουργεί το πρόβλημα στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Θα ήταν η χώρα που έχει την πρόθεση (κάποια στιγμή στο μέλλον, θα δει πότε, δεν βιάζεται…) να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ. και, μέχρι τότε, όλοι οι άλλοι κάθονται και περιμένουν. Θα ήταν προς το συμφέρον μας κάτι τέτοιο;
Επιπλέον, η πενταμερής είναι ο μόνος πρόσφορος τρόπος από τεχνικής πλευράς για τη διευθέτηση τέτοιας φύσεως θεμάτων. Δεν γίνεται να συνεννοούνται ο πρώτος με τον δεύτερο, μετά να πηγαίνουν στον τρίτο, από εκεί να τρέχουν στον τέταρτο, ενώ κάθε φορά κάτι θα προστίθεται ή θα αφαιρείται από τη συμφωνία και θα πρέπει να το εγκρίνουν οι προηγούμενοι και πάει λέγοντας.
Όλοι γύρω από το ίδιο τραπέζι, με σκοπό τον δίκαιο συμψηφισμό των εθνικών συμφερόντων. Μπορεί να μην καταστεί εφικτό, λόγω της άρνησης της Τουρκίας να αναγνωρίσει την Κύπρο. Είναι πάντως λογικό και αναγκαίο.
Το ΠΑΣΟΚ όμως και στο θέμα αυτό είναι αλλού, καθηλωμένο στο υποτιθέμενο ηρωικό παρελθόν. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος Μιχάλης Κατρίνης, λ.χ., με τη μεγαλοπρέπεια του δημογέροντα που χαρακτηρίζει τον τρόπο του, διατρανώνει από τη Βουλή: «Όχι σε παζάρια με την Τουρκία για τα χωρικά ύδατα»! Αυτό ισχύει, λέει ο κ. Κατρίνης, «από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Καραμανλή».
Έχει υφολογικό ενδιαφέρον πως ο κ. Κατρίνης, ως ευλαβής παλαιοπασόκος το θρήσκευμα, προτάσσει το όνομα του Παπανδρέου, μολονότι έπεται χρονικά του Καραμανλή – εκτός βέβαια αν εννοεί τον Ακάματο, αν και δεν νομίζω. Το σοβαρότερο όμως είναι ότι κάποιος πρέπει να ενημερώσει τον καλό βουλευτή ότι έκτοτε πέρασε κοντά μισός αιώνας. Τα θέσφατα της εποχής εκείνης μόνο ιστορική αξία έχουν σήμερα.
Για τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΠΑΣΟΚ, είναι αναφαίρετο δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά ύδατά της στα 12 ν.μ. Δικαίωμα μάλιστα «πολιτικά κατοχυρωμένο στη συνείδηση όλων των ελληνικών κυβερνήσεων διαχρονικά», όπως το θέτει. Και τότε, θα πρέπει να αναρωτηθεί ο κ. Κατρίνης αλλά και κάθε μαξιμαλιστής που συμφωνεί μαζί του, γιατί η χώρα δεν το ασκεί!
Μήπως επειδή δεν μπορεί; Και τούτο όχι μόνο εξαιτίας της τουρκικής απειλής, αλλά κυρίως επειδή δεν θα το δεχθούν η υπερδύναμη και οι λοιπές μεγάλες δυνάμεις.
Ένα άλλο ενδιαφέρον ερώτημα που ίσως θα έπρεπε να απασχολήσει τον κ. Κατρίνη είναι γιατί η Ελλάδα τόσα χρόνια διεξάγει διάλογο για αυτά ακριβώς τα θέματα με την Τουρκία; Κάτι τέτοιο, βέβαια, ο κ. Κατρίνης, ούτε να το ακούσει μπορεί – πληγώνεται η δημοκρατική ευθιξία του, που θα έλεγε κάποιος. «Δεν θέλω να πιστέψω», λέει, «ότι υπάρχει συζήτηση για 8 ή 10 μίλια».
Αυτό είναι όμως το πρόβλημα και του ίδιου προσωπικά και πολλών άλλων που μοιράζονται τις θέσεις του: Αν πιστεύεις μόνο αυτό που θέλεις, χαίρετε! Βρίσκεσαι ήδη σε τροχιά μετωπικής σύγκρουσης με την πραγματικότητα.
Σε πρόσφατη συνέντευξή της, η κυρία Άννα Διαμαντοπούλου διέγνωσε ότι «το ΠΑΣΟΚ πρέπει να πείσει ότι έχει αφήγημα, κυβερνητικό πρόγραμμα και ομάδα για την επόμενη μέρα». Εχει δίκιο, μόνο που σπεύδει να βάλει το κάρο μπροστά από το άλογο. Πρώτα οφείλει να βρει αφήγημα, κυβερνητικό πρόγραμμα, ομάδα και μετά εμείς είμαστε πρόθυμοι να πεισθούμε.
Το λέω επειδή είναι ευκολότερο, ξέρετε, να έχεις κάτι και να προσπαθείς να το πουλήσεις, παρά να προσπαθείς να πασάρεις το τίποτα ως κάτι. Ευτυχώς, πάντως, ο πρόεδρος έχει δηλώσει έτοιμος. Τουλάχιστον έχουν πρωθυπουργό…
