Ο νόμος είναι γνωστός: η δράση προκαλεί αντίδραση – και δεν ισχύει μόνο στη φυσική. Αυτό το τελευταίο όμως φαίνεται ότι δεν είναι γνωστό στην κυβέρνηση. Δηλαδή ότι όταν αναλαμβάνεις μια δράση πρέπει να έχεις υπολογίσει ότι θα υπάρξει αντίδραση. Και, κυρίως, να την έχεις μετρήσει: να έχεις δει δηλαδή, πριν την αναλάβεις, αν αυτή θα σου αποφέρει ή αν, αντίθετα, μπορεί να σε βλάψει. Ακόμα χειρότερα, όμως, μπορεί να συμβαίνει κάτι άλλο: να μην έχεις καν συνείδηση όλων αυτών: απλώς να πετάς στρακαστρούκες στον αέρα για να κάνεις εντύπωση. Nα πρόκειται για φωτοβολίδες σαν αυτές που εκτοξεύουν κάποιοι στην Ανάσταση και στο τέλος καταλήγουν με κομμένα χέρια…
Δυστυχώς αυτό δείχνει να ισχύει με την υπόθεση της πολυμερούς διάσκεψης για την Ανατολική Μεσόγειο που προτίθεται, κατά δήλωση του Πρωθυπουργού, να διοργανώσει η κυβέρνηση με μία σειρά αντικειμένων, μάλλον ασαφών ακόμα στην ολότητά τους, πάντως με βεβαιότητα ότι τα πιο σημαντικά εξ αυτών θα αφορούν τις θαλάσσιες ζώνες, το Μεταναστευτικό και τα ενεργειακά. Και το ερώτημα είναι πολύ απλό: Γιατί; Τι μπορεί να φαντάζεται ο Πρωθυπουργός ότι θα μπορούσε να κερδίσει η Ελλάδα από αυτή την πρωτοβουλία; Και πόσο σοβαρά έχει ασχοληθεί με το ενδεχόμενο, που είναι μακράν το πιο κυρίαρχο ως εξαγόμενό της, απλώς η χώρα να βάζει τα χέρια της και να βγάζει τα μάτια της;
Για να το κάνει κανείς απλό και σαφές, όπως ακριβώς είναι άλλωστε: στο κύριο ζήτημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, το οποίο δεν είναι άλλο από την αμφισβήτηση της κυριαρχίας της από την Τουρκία και το οποίο συνδέεται άρρηκτα και με τα ζητήματα της ΑΟΖ όπως εξίσου και της ενέργειας, υπάρχει έστω και ένας λογικός άνθρωπος που να μπορεί απλώς να υποθέσει ότι μια τέτοια διάσκεψη, ακόμα και αν καταφέρει να οργανωθεί και δεν ναυαγήσει στον δρόμο, θα αλλάξει οτιδήποτε θετικά για την Ελλάδα; Είναι εντελώς αδύνατον – και το παράδειγμα της Λιβύης είναι πολύ πρόσφατο για να το έχουν ήδη ξεχάσει στην κυβέρνηση. Τι νόημα θα έχει ένα νέο forum στο οποίο η Τουρκία, στην καλύτερη περίπτωση, θα επιβεβαιώσει πλήρως τις θέσεις της, ιδίως σε μια στιγμή που είναι εξαιρετικά ευνοϊκή για αυτήν, ενώ δεν αποκλείεται να παρουσιαστούν και δυσάρεστες εκπλήξεις, όπως το να βρει και νέους υποστηρικτές με την… ευγενική χορηγία της Ελλάδας;
Δεν θυμάται ο Πρωθυπουργός την τεράστιου διαμετρήματος γκάφα που έκανε ο ίδιος με τον τότε υπουργό Εξωτερικών Δένδια, όταν έστειλαν τις διαβόητες επιστολές στον ΟΗΕ για το τουρκολιβυκό μνημόνιο και μέσα σε χρόνο-μηδέν ο Οργανισμός δήλωσε αναρμόδιος για τέτοιου είδους «διαφορές» μεταξύ κρατών-μελών; Δεν έφτασε αυτό; Ούτε η δραματική στροφή Χαφτάρ; Ούτε το γεγονός ότι η Αίγυπτος έχει ήδη εισέλθει σε συζητήσεις αμυντικής συνεργασίας με την Τουρκία έπειτα από χρόνια πάγου; Ούτε ότι ο Ερντογάν είναι πλέον κύριος προνομιακός συνομιλητής του Λευκού Οίκου, από τον οποίο ο Μητσοτάκης δεν έχει περάσει ούτε απέξω; Και πέραν όλων αυτών, πώς θα λυθεί ο γρίφος της απαίτησης των Τούρκων να συμμετέχουν και τα Κατεχόμενα στη διοργάνωση; Ή μήπως θα αποδεχθεί η Ελλάδα ότι έχουν το status να το πράξουν;
Η ιδέα του να «παίζεις ρόλο» έχει νόημα όταν μπορεί να το πράξεις. Οχι όταν ενεργείς άφρονα και στο όνομα αυτής της γενικολογίας και της προσπάθειας να δημιουργήσεις εντυπώσεις καταφέρνεις μόνος σου πλήγματα εις βάρος σου και μάλιστα σε μια ακραία μεταβατική εποχή που όλα μοιάζουν να είναι πάλι στο τραπέζι. Ολα, εκτός από την Ελλάδα, που έχει μείνει εντελώς εκτός. Και που σίγουρα, με μπιζιμποντισμούς σαν αυτόν, θα επιδεινώσει ακόμα περισσότερο την ήδη πολύ δυσμενή θέση της.
