Αν μη τι άλλο, ο χαρακτηρισμός «λαθροδυνάστης» που χρησιμοποίησε η Ελληνική Λύση για τον νεοεκλεγέντα ηγέτη της τουρκοκυπριακής κοινότητας είναι πρωτότυπος. Προκρίνοντας το «λαθρο-» έναντι του κλασικού «ψευδο-», το κόμμα του Κυριάκου Βελόπουλου συνδυάζει την κλασική αντίδραση της ελληνικής πολιτικής σκηνής απέναντι σε οτιδήποτε προέρχεται από τον «εχθρό» – ακόμη κι αν στρέφεται εναντίον του – με το ακροδεξιό λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο η κυβέρνηση προκειμένου να αλιεύσει ψήφους από το αντίστοιχο κοινό. Λαθροδυνάστης όπως λαθρομετανάστης, παράνομος άνθρωπος δηλαδή, κατάλληλος μόνο για τη φυλακή.
Ευτυχώς, για μια φορά, δεν επικράτησε η Ακροδεξιά σε μια εκλογική αναμέτρηση, αλλά η μετριοπάθεια, ο ρεαλισμός και η ελπίδα. Ναι, ο Τουφάν Ερχιουρμάν έσπευσε να δηλώσει μετά την εκλογή του ότι στην εξωτερική πολιτική θα συνεργαστεί στενά με την Τουρκία. Ναι, η νίκη του οφείλεται και στη στήριξη ενός μέρους της Δεξιάς, η οποία είναι αντίθετη στη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Παραμένει όμως το γεγονός ότι η Αγκυρα δεν παρενέβη στις εκλογές. Και ότι οι Τουρκοκύπριοι απέρριψαν τη διχοτόμηση, στηρίζοντας μια λύση εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά. Το ίδιο είχε γίνει με το δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν. Λύση θα μπορούσε να έχει βρεθεί και στις συνομιλίες του Κραν Μοντανά, αλλά χάθηκε με ευθύνη κυρίως της ελληνοκυπριακής πλευράς. Τα χρόνια πέρασαν, το μομέντουμ χάθηκε, οι συνομιλίες πάγωσαν, η προοπτική των δύο κρατών άρχισε να έρχεται όλο και πιο κοντά. Και ξαφνικά, ή όχι και τόσο ξαφνικά, αφού η κόπωση μερικές φορές προκαλεί απροσδόκητα αποτελέσματα, κάθεται στο τιμόνι της τουρκοκυπριακής πλευράς ένας αντίπαλος της διχοτόμησης. Ο Ερχιουρμάν δεν είναι Ακιντζί. Αλλά η εκλογή του μπορεί και πρέπει να οδηγήσει σε αναβίωση των διαπραγματεύσεων. Γιατί η κυπριακή κρίση δεν θα είναι αιωνίως άλυτη, ο γόρδιος δεσμός μπορεί να κοπεί με τρόπο που δεν θα αρέσει στη Λευκωσία.
Οι εξελίξεις δεν εξαρτώνται μόνο απ’ αυτήν. Οπως λέει στους Financial Times ο Αχμέτ Σοζέν, καθηγητής διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Μεσογείου, «η Κύπρος είναι ένα ορεκτικό σε ένα πολύ μεγαλύτερο τραπέζι. Η Τουρκία δεν θα αλλάξει στάση στην Κύπρο αν δεν πάρει σε αντάλλαγμα κάτι μεγαλύτερο». Κι αυτό το «μεγαλύτερο» είναι η αναγνώριση της ισχύος της και της επιρροής της. O πρόεδρος Τραμπ συμφωνεί, η Ευρώπη σε μεγάλο βαθμό ακολουθεί, κι όποιος δεν διακρίνει τη νέα πραγματικότητα εθελοτυφλεί – ή πουλάει τζάμπα μαγκιά.
Σε κάθε περίπτωση, το μπαλάκι βρίσκεται και πάλι στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Το άλλοθι Τατάρ δεν υφίσταται πλέον. Oι Τουρκοκύπριοι απέδειξαν ότι είναι σύμμαχοι, όχι αντίπαλοι. Η διαφωνία της Ελλάδας με την Τουρκία για την παρουσία τους στο περίφημο Μεσογειακό Φόρουμ θα μπορούσε να ξεπεραστεί με το να τους αποδοθεί ρόλος παρατηρητή. Τα υπόλοιπα είναι ψευδολεπτομέρειες.
