Τις τελευταίες μέρες γύριζε στο μυαλό μου αυτή η ημερομηνία, η σημερινή δηλαδή. «Μωρέ κάτι είχε γίνει στις 18 Οκτωβρίου, κάτι που δεν το θυμάμαι». Τελικά το θυμήθηκα. Ηταν κι αυτή η αφισέτα, μία από τις τελευταίες που είχαν κυκλοφορήσει πριν από τις εκλογές του 1981. Ενα ημερολόγιο γραφείου, επιτραπέζιο, από εκείνα με την ξύλινη βάση και τις σελίδες που γύριζαν μία μία. Και στη σελίδα της 18ης Οκτωβρίου έγραφε με γραμματοσειρά που έμοιαζε σαν χειρόγραφη: «Ραντεβού με την Ιστορία». Είχε έρθει η ώρα ΠΑΣΟΚ. Ο αείμνηστος Τάσος Μπιρσίμ, ο σκηνοθέτης των συγκεντρώσεων του Ανδρέα Παπανδρέου, του είχε ήδη δώσει τον τίτλο του πρωθυπουργού, όταν στην τελευταία προεκλογική συγκέντρωση στο Σύνταγμα, έκανε ένθεση στην εικόνα της Βουλής πλάνα από την ομιλία του.
Η αλήθεια είναι πως από εκείνη την ημέρα η χώρα μπήκε σε μια ουσιαστικά νέα εποχή. Από την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης έως τις σαρωτικές αλλαγές του Οικογενειακού Δικαίου, οι μεταρρυθμίσεις που έγιναν μας έβγαλαν από τη βαλκανική μας εσωστρέφεια, μας έφεραν πιο κοντά στην Ευρώπη και σε μια ανανεωμένη και ζωογονητική έννοια κοσμοπολιτισμού. Ηταν κι ο κόσμος ολόκληρος που άλλαζε τότε. Που γινόταν λιγότερο σοβαροφανής αλλά πιο ουσιαστικός. Που οι αυθεντίες παραμέριζαν για να αναδειχθεί η ματιά του καθημερινού ανθρώπου. Που πριν καν αμφισβητηθεί το παλιό, ήταν ήδη έτοιμη η πρόταση για το καινούργιο το οποίο μάλιστα ήταν απολύτως εφικτό. Και η χώρα μας, ύστερα από μία χούντα, ήταν σαν έτοιμη από καιρό να αφομοιώσει αλλαγές. Βέβαια έγιναν στραβοτιμονιές. Οταν τρέχεις με μεγάλες ταχύτητες είναι αναμενόμενο ότι σε κάποιες στροφές θα ξεφύγεις, θα ντεραπάρεις στα απόνερα σκανδάλων, θα τρακάρεις μετωπικά στις μάντρες του λαϊκισμού.
Από τότε πέρασαν 44 χρόνια. Και τα τελευταία 15, το πάλαι ποτέ ένδοξο και κραταιό ΠΑΣΟΚ που πρωτοβούτηξε σαν σήμερα στα νερά της εξουσίας, μοιάζει να κυνηγάει την ουρά του. Και ο λόγος, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι από το 2010 έχασε την αυτοπεποίθηση του μεγάλου κόμματος. Τρομαγμένο (η ηγεσία του εννοώ) από την επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ, σοκαρισμένο από την οργή του κόσμου και τη στοχοποίηση των βουλευτών του, λεηλατημένο από τα ίδια τα στελέχη του που δεν ήθελαν να χάσουν τις κυβερνητικές καρέκλες τους, έχασε τον βηματισμό του. Και, όταν ξαναμπήκε στην «παρέλαση», είχε αλλάξει το εμβατήριο.
Ε, εκεί νομίζω ότι έγινε το λάθος. Οταν αναδείχθηκε, έστω και με καραμπόλα, σε αξιωματική αντιπολίτευση, αντί να χαράξει τη δική του αντιπολιτευτική γραμμή, συντονίστηκε με τον θόρυβο που έκαναν οι «λοιπές προοδευτικές δυνάμεις» όπως τις λέγαμε παλιά. Και έτσι δεν μπορεί να τσιμπήσει ψήφους ούτε από τους δυσαρεστημένους της Νέας Δημοκρατίας ούτε από τα «ορφανά» της Αριστεράς. Η περίοδος όμως που το ΠΑΣΟΚ έδινε τις μάχες των εντυπώσεων τους δρόμους, αυτή η «εφηβική» ηλικία των κομμάτων, έχει περάσει εδώ και 44 χρόνια. Από εκείνη τη 18η Οκτωβρίου, από εκείνο το πρώτο του ραντεβού με την Ιστορία. Και φοβάμαι μήπως πιάσει κουβέντα με κανένα ή καμία και χάσει το επόμενο.
