Η μοναξιά και η κοινωνική απομόνωση σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο θανάτου ασθενών που πάσχουν από καρκίνο και από οποιαδήποτε άλλη νόσο, σύμφωνα με μετά-ανάλυση δεδομένων που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ανοιχτής πρόσβασης «BMJ Oncology».
Αν και είναι γνωστό ότι η μοναξιά σχετίζεται με διάφορα προβλήματα υγείας, όπως γνωστικές δυσλειτουργίες, διαταραχές ύπνου, εξασθένηση του ανοσοποιητικού και πόνο, ακόμη δεν είναι σαφές εάν μπορεί να συνδέεται και με αυξημένο κίνδυνο θανάτου από καρκίνο ή άλλες ασθένειες. Για να διερευνήσουν περαιτέρω αυτήν τη σχέση, οι ερευνητές εξέτασαν 16 έρευνες, που αφορούσαν συνολικά 1.635.051 ασθενείς με μέση ηλικία τα 63 έτη, από τις οποίες οι 13 εντάχθηκαν στη μετά-ανάλυση. Οι μελέτες διεξήχθησαν στον Καναδά, την Αγγλία, τη Φινλανδία, τη Γαλλία, την Ιρλανδία, την Ιαπωνία και τις ΗΠΑ.
Η ανάλυση έδειξε ότι η μοναξιά συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο θανάτου από οποιαδήποτε αιτία κατά 34%, ενώ συσχετίζεται με 11% αυξημένο κίνδυνο θανάτου από καρκίνο.
Ωστόσο, οι ερευνητές διευκρινίζουν ότι τα ευρήματα πρέπει να ερμηνευτούν με προσοχή, λόγω των διακυμάνσεων στον σχεδιασμό των μελετών, των μεθοδολογικών διαφορών και του παρατηρησιακού χαρακτήρα τους.
«Παρά τους περιορισμούς, τα ευρήματα είναι σύμφωνα με προηγούμενες έρευνες που συνδέουν ψυχοκοινωνικούς στρεσογόνους παράγοντες με δυσμενείς επιπτώσεις στην υγεία. Η κοινωνική απομόνωση και η μοναξιά εκτιμάται ότι αυξάνουν τον κίνδυνο θνησιμότητας σε ασθενείς με καρκίνο μέσω αλληλένδετων βιολογικών, ψυχολογικών και συμπεριφορικών μηχανισμών», σημειώνουν σε σχετική ανακοίνωση.
Όπως εξηγούν, «σε βιολογικό επίπεδο, το στρες που προκαλεί η μοναξιά μπορεί να οδηγήσει σε δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού και αυξημένη φλεγμονώδη δραστηριότητα, επιταχύνοντας έτσι την εξέλιξη της νόσου. Σε ψυχοκοινωνικό επίπεδο, το βάρος της επιβίωσης από καρκίνο συχνά περιλαμβάνει μορφές απομόνωσης, που απορρέουν από τη φύση της ασθένειας και της θεραπείας, συμπεριλαμβανομένης της αδυναμίας των οικείων τους να κατανοήσουν πλήρως τους φόβους που σχετίζονται με τον καρκίνο, τον στιγματισμό λόγω των εμφανών συνεπειών της θεραπείας και το άγχος που σχετίζεται με την επιβίωση».
Οι ερευνητές καταλήγουν ότι εφόσον τα ευρήματα επιβεβαιωθούν από μελλοντικές μελέτες, είναι αναγκαίο να ενσωματωθούν συστηματικές ψυχοκοινωνικές αξιολογήσεις και στοχευμένες παρεμβάσεις στην ογκολογική φροντίδα, προκειμένου να βελτιωθούν τα αποτελέσματα των ασθενών.
Σύνδεσμος για την επιστημονική δημοσίευση:
https://bmjoncology.bmj.com/lookup/doi/10.1136/bmjonc-2025-000840
www.ertnews.gr
