Σε… «κυνήγι θησαυρού» για τη δημοσιογραφική οικογένεια έχει μεταβληθεί το πόσοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα σπεύσουν να πλαισιώσουν το νέο εγχείρημα του προέδρου Αλέξη, όταν με το καλό εμφανιστεί. Προσωπικά, αν και ελάχιστα με ενδιαφέρει, δηλώνω εξ αρχής πλήρη αδυναμία να προβλέψω. Ούτε πόσοι ούτε ποιοι από τους 25 όλους και όλους πλέον βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα ανοιχτούν στη… θάλασσα που υπόσχεται ο ηγέτης. Όπως και πόσοι και ποιοι από τα υπόλοιπα κόμματα και κομματίδια που δημιουργήθηκαν στον χώρο, από την αμοιβαδοποίηση του κόμματος. Γνωρίζω όμως, πολύ καλά, από το περιβάλλον του, ότι τέσσερις-πέντε είναι ήδη κομμένοι, για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο πρώτος είναι ο πρόεδρος Φάμελλος – δεν πρόκειται να κατευθυνθεί προς τα εκεί, ολόκληρος πρόεδρος, ακόμη κι αν μείνει μοναχός του στην Κουμουνδούρου, να κοιτάζει τους τέσσερις τοίχους. Οι υπόλοιποι είναι ο Νικόλας ο Παππάς (δεν θέλει ούτε να τον βλέπει στα μάτια του ο Τσίπρας), ο πολλά βαρύς και όχι Πολάκης (γιατί έχει κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά στον ΣΥΡΙΖΑ…), η Ρένα Δούρου (που κράτησε μια εφεκτική στάση την περίοδο της κρίσης) και ο Κώστας Αρβανίτης (ο οποίος αλληθωρίζει λέει προς την Καρυστιανού). Υπάρχει μου είπαν και η περίπτωση μιας κυρίας της οποίας μου διαφεύγει το όνομα, η οποία έγινε πολιτικός εξαιτίας του Τσίπρα, αλλά μετά τον ξέχασε. Οπότε την ξέχασε κι αυτός…
Χάσμα μεγάλο και αγεφύρωτο
Μέγα ερωτηματικό επίσης είναι τι θα πράξουν όσοι είναι ήδη σε κόμματα-αποκόμματα του ΣΥΡΙΖΑ, και βιώνουν τη (δημοσκοπική) μοναξιά και την εγκατάλειψη. Εκεί δεν βλέπω πολλές μετακινήσεις. Από τη Νέα Αριστερά, καμία! Αυτοί που τη συγκροτούν έχουν συγκεκριμένη άποψη για τον βίο και την πολιτεία του Τσίπρα ως πρωθυπουργού και εν συνεχεία ως αρχηγού της αντιπολίτευσης. Από Πλεύση Ελευθερίας επίσης κανείς. Ούτε που τους ξέρει, ούτε που τους αναγνωρίζει ο αρχηγός, αυτούς που έχει βάλει στη Βουλή, η πρόεδρος Ζωή. Ενα ερώτημα αφορά το κόμμα Κασσελάκη. Αλλά και εκεί, δεν βλέπω πολλά πράγματα. Πλην της «τσαμπουκαλεμένης» Ραλλίας Χρηστίδου, δεν διακρίνω άλλον «υποψήφιο». Περισσότερες πιθανότητες έχει να αντλήσει κόσμο από τους ανεξάρτητους βουλευτές – λ.χ. η κυρία Αθηνά Λινού είναι μια τέτοια περίπτωση. Ο ναύαρχος Αποστολάκης, μία άλλη. Από τα υπόλοιπα αποκόμματα ΜέΡΑ25, Λαϊκή Ενότητα-Λαφαζάνη, αλλά και από το Πράττω του Νίκου Κοτζιά και τον Κόσμο του Πέτρου Κόκκαλη, παίζεται αν θα στρατολογήσει κάποια στελέχη. Δεν είναι εύκολο. Ούτε γι’ αυτόν, ούτε για εκείνους. Εχουν ειπωθεί πολλά όλα αυτά τα χρόνια, άνοιξε χάσμα μεγάλο και αγεφύρωτο…
Προσεχώς πόλεμος
Ο μεγάλος κίνδυνος για όλους αυτούς, εννοώ τα απο-κόμματα, και τον ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα, είναι να καταντήσουν κάποια στιγμή αδειανά πουκάμισα… Να έχουν δηλαδή αρχηγό, γραφεία, τηλέφωνα, ταμπέλες απ’ έξω, αλλά να μην έχουν κόσμο, να τους ακολουθεί από πίσω. Να μην αντιπροσωπεύουν τίποτε πέραν από ένα όνομα. Οπότε, το μεγάλο στοίχημα για εκείνους είναι πώς θα συγκρατήσουν τον κόσμο τους που, με το που θα ανακοινωθεί το νέο κόμμα, θα φεύγουν ασταμάτητα. Νομίζω ότι οι δημοσκοπήσεις που «έτρεξαν» ήδη από τη Δευτέρα που ο άλλος παραιτήθηκε από βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, θα δώσουν μια καλή εικόνα για το τι θα συμβεί. Και πιθανότατα αυτή η εικόνα να αποτελέσει μελλοντικά και τον καταλύτη των εξελίξεων σε αυτόν τον πολιτικό χώρο, που σήμερα θυμίζει κινούμενη άμμο.
Τώρα, επειδή πολλοί απόρησαν με τη μαλακή στάση που τήρησε ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον Τσίπρα κατά την παραίτησή του, ρώτησα, έμαθα: τον πηγαίνουν μαλακά για να μη δώσουν προς τα έξω την εντύπωση ότι έχουν πανικοβληθεί. Αλλά όπως μου είπε φίλος μου, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας, «αυτά όλα θα αλλάξουν, με την ίδρυση του κόμματος. Μην απορήσεις που θα ξεσπάσει πόλεμος».
Να απορήσω εγώ; Τι λες άνθρωπέ μου, τον περιμένω πώς και πώς…
Τζάμπα πανηγύριζα τις προάλλες για τη «μεγάλη επιστροφή»;
Το παράδοξο μιας Εξεταστικής…
Ανέκδοτο έχει καταντήσει το έργο αυτής της…. μπαζο-Εξεταστικής για τον ΟΠΕΚΕΠΕ που συγκροτήθηκε προκειμένου το Μέγαρο Μαξίμου να αποσείσει τις ευθύνες του για το καταγάλανο σκάνδαλο που έσκασε στην αυλή του. Προσέξτε τώρα, αντίφαση, όπως μου την επισήμανε και σωστά, ένας φίλος μου, βουλευτής: η μπαζο-Εξεταστική υποτίθεται ότι λειτουργεί ως ανακριτικό όργανο προκειμένου να ανακαλύψει στοιχεία για το σκάνδαλο και να τα αποστείλει εν συνεχεία στον εισαγγελέα για τα περαιτέρω. Σωστά; Οχι, μου λέει ο άνθρωπός μου!
Διότι από τη στιγμή που συστήθηκε Εξεταστική (αντί Προανακριτικής) Επιτροπή λόγω των στοιχείων που έφτασαν στη Βουλή προερχόμενα από την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία (η οποία σημειωτέον «τρέχει» κι άλλη έρευνα για τον ΟΠΕΚΕΠΕ), το μόνο που αξίζει σε σχέση με αυτή είναι το… πρωτοφανές του πράγματος! Να συστήνεται Εξεταστική ενώ η Εισαγγελία έχει ήδη σχηματίσει δικογραφία για το σκάνδαλο, και έχουν ασκηθεί και οι πρώτες διώξεις!..
…και μία γελοία απειλή
Ενα δεύτερο στοιχείο γελοιότητας, που μου επισήμανε ο συνομιλητής μου, είναι και το ακόλουθο: κατά την εξέταση του πρώην διοικητή Βάρρα, ο άνθρωπος αρνήθηκε να απαντήσει σε ερωτήσεις, διότι όπως είπε στους βουλευτές έχει καταθέσει τρεις φορές στην Ευρωπαϊκή Εισαγγελία 25 ώρες συνολικά, έχει συντάξει δύο υπομνήματα τα οποία έχουν και στα χέρια τους οι βουλευτές, και δεν έχει να προσθέσει τίποτε άλλο. Εκείνοι όμως τον απείλησαν με παραπομπή στον εισαγγελέα. Ιδού το γελοίο του πράγματος: να παραπεμφθεί κάποιος στον εισαγγελέα, επειδή κατέθεσε ό,τι γνώριζε (για το σκάνδαλο) στον… εισαγγελέα!..
Και το τρίτο που μου επισήμανε, αφορά την περίφημη μυστικότητα της διαδικασίας, η οποία έχει πάει περίπατο από τη στιγμή που οι εργασίες γίνονται με ανοιχτές τις κάμερες.
Ποιο είναι το δικό μου σχόλιο; Οτι επί ΝουΔου θα τα δούμε όλα. Ακόμη κι αυτά που δεν φανταζόμαστε…
Νησιά στην πρίζα
Είναι έως και περίεργη αυτή η επιμονή της Αθήνας για την κατασκευή του έργου της ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας – Κύπρου, ενώ η κυπριακή κυβέρνηση αρνείται κατηγορηματικά να αποδεχθεί τη συνυπευθυνότητα για την κατασκευή του έργου, επικαλούμενη λόγους βιωσιμότητας. Περίεργη και δημιουργεί και υπόνοιες, ότι εν τέλει «κάτι» άλλο «παίζει» με το έργο – και το αφήνω εδώ αυτό.
Από τη στιγμή που οι Κύπριοι και ειδικά ο υπουργός Οικονομικών Μάκης Κεραυνός δηλώνουν ξεκάθαρα ότι το έργο δεν είναι βιώσιμο, διότι ο άνθρωπος έχει βάλει κάτω τα νούμερα, και αποδεικνύει ότι το έργο δεν θα καταστεί βιώσιμο, στον αιώνα τον άπαντα, εμείς γιατί σώνει και καλά επιδιώκουμε να τους βάλουμε στην πρίζα;
Ποιος ξέρει καλύτερα το καλό τους, εμείς ή εκείνοι;
Και κάτι ακόμη: αν έχουμε λεφτά να δώσουμε για ηλεκτρικές διασυνδέσεις, ας επιχειρήσει η κυβέρνηση να διασυνδέσει τα Δωδεκάνησα με την υπόλοιπη Ελλάδα. Ή τα νησιά του Βορείου Αιγαίου. Τουλάχιστον θα ανακουφιστούν οι έλληνες καταναλωτές, που πληρώνουν κάθε μήνα το τέλος επιδότησης του ρεύματος στη νησιωτική Ελλάδα.
Αν πραγματικά θέλουν να κάνουν κοινωνική πολιτική…
Ανατομία μιας κρίσιμης περιόδου
Το βιβλίο που θα εισηγηθώ για σήμερα, είναι του πρώην πρέσβη Βασίλη Κασκαρέλη, φέρει τον τίτλο «Η Ελληνική Τέλεια Καταιγίδα – Και τα προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης», και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Πρόκειται για την ανατομία μιας κρίσιμης για την Ελλάδα περιόδου, μέσα από τη ματιά ενός ανθρώπου που εκείνη την εποχή υπηρέτησε ως πρέσβης της χώρας, σε ορισμένα από τα πιο καίρια πόστα της ελληνικής διπλωματίας. Ο κ. Κασκαρέλης αφηγείται με γλώσσα εύληπτη στον αναγνώστη, όσα έζησε ως πρέσβης στην Ευρωπαϊκή Ενωση μεταξύ των ετών 2004-2009, στην Ουάσιγκτον την τριετία 2009-2012 και εν συνεχεία ως γραμματέας του υπουργείου των Εξωτερικών το 2012-2013. Το βιβλίο έρχεται να προστεθεί στις αρκετές εκδόσεις που αφορούν την περίοδο της ελληνικής κρίσης, και η πρωτοτυπία του έγκειται στο γεγονός ότι είναι το πρώτο που γράφεται για τις διπλωματικές πτυχές της οικονομικοπολιτικής κρίσης στην Ελλάδα και την Ευρώπη…
