Από την αρχή μερικά ονόματα: Στάθης και Όλγα, οι ιδιοκτήτες του. Αείμνηστοι Σταύρος Ψυχάρης και Κώστας Σημίτης. Ιερή Κολόνα. Γιώργος Παπαχρήστος. Καπουτσίνο και εσπρέσο. Και: Εδώ σερβίρεσαι μόνος-η. Εδώ κρατάνε τραπεζάκια με κλειδιά πάνω. Εδώ σε βλέπουν και θα δεις. Εδώ είναι Τσακάλωφ 1. Και πεζόδρομος. Μπορεί σήμερα από τη μία πλευρά να βλέπεις τη λαμαρίνα του εργοταξίου του μετρό που έχει επηρεάσει το Κολωνάκι, από την άλλη όμως η πασαρέλα καλά κρατεί. Και Σάββατο πρωί, θα δεις το νέο σταρ σύστεμ να περνά, παρ’ όλες τις αποκεντρώσεις της Αθήνας, τους εναπομείναντες Κολωνακιώτες με τον σκύλο τους, μοντέλες και λομπίστες. Όλοι θα κοιτάξουν προς τα τραπεζάκια του Da Capo. Γιατί εδώ γράφεται όντως ένα μέρος των ζυμώσεων της πολιτικής ιστορίας του τόπου. Εδώ όντως θα δουν κάποιους γνωστούς. Εδώ πάντα έχει σημασία ποιος κάθεται με ποιον. Και ποιος όχι.
«Δεν υπήρξε – και το δηλώνω μετά λόγου γνώσεως – πολιτικός, τα τελευταία τριάντα-σαράντα χρόνια, ο οποίος να μην πέρασε έστω και για έναν καφέ στα όρθια από το φημισμένο Da Capo», γράφει ο Γιώργος Παπαχρήστος στον τόμο «Οι τόποι της εξουσίας» (εκδ. Παπαδόπουλος). Για χρόνια όταν ακόμη το ρεπορτάζ, κυρίως το πολιτικό, γραφόταν κυρίως έξω, οι δημοσιογράφοι θα πέρναγαν από εδώ σε σταθερή βάση. Υπουργοί, τραπεζίτες, καθηγητές, βουλευτές μοιράζονται τα τραπεζάκια, ή στο όρθιο κοιτούν από την τζαμαρία τον πεζόδρομο (απέναντι ο Pero’s και δίπλα του κάποτε το πάλαι Ciao, από τη μεριά της Τσακάλωφ πάντα).
Είναι τόσο κλασικό πια το Da Capo – στα ιταλικά σημαίνει «από την αρχή» – που έχει γίνει τόπος εγκλήματος του υπουργού Εθνικής Οικονομίας, σε μυθιστόρημα του δημοσιογράφου Γιώργου Λακόπουλου («Εγκλημα στο Da Capo»). Εχει χρησιμοποιηθεί ως παράδειγμα «του καφέ των ελίτ» ή ως μέρος για ύλη των μικροπολιτικών στις εφημερίδες. Εχει υπάρξει μέρος για άτυπα ραντεβού μεταξύ πολιτικών και δημοσιογράφων, ενώ τα πολλά τελευταία χρόνια είναι ο πρώτος εσπρέσο του κάθε φορά νέου έτους του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η αλήθεια είναι πως για δεκαετίες όλο το Κολωνάκι, ή Σκομπία κατά την Κατοχή και τον Εμφύλιο, είναι ένα θεματικό πάρκο Πολιτικής και συναντήσεων. Για χρόνια εδώ όπου σήμερα είναι το Da Capo ήταν ο περίφημος Μπόκολας, ένα καφέ-ζαχαροπλαστείο που συγκέντρωνε επίσης περσόνες αλλά ενός πιο πρώιμου σταρ σύστεμ. Το 1990, μήνα Σεπτέμβριο, γίνεται το νέο καφέ που έμελλε να επικυρώσει έναν νέο ιταλικό αέρα, παρότι η «Σκομπία» είχε τότε και σχεδόν παράλληλα αλλά για λίγο και το επίσης γνωστό Picollo (Π. Ιωακείμ και Αναγνωστοπούλου). Οι λάτρεις της παρατήρησης αντιλαμβάνονταν την άφιξη του ισχυρού «Πολίτη Κέιν» Ψυχάρη, πολύ πρωί, αφού προηγούνταν οι «άνθρωποί» του. Οι λάτρεις της παρατήρησης, μέτραγαν τις γουλιές του εσπρέσο ή του καπουτσίνο του άσου του Ολυμπιακού και της Αβελίνο Νίκου Αναστόπουλου και αποκρυπτογραφούσαν το κομψό του στυλ. Τον Λυκουρέζο, τον Γιακουμάτο, τον Λάλα. Οι ρέκτες των εικόνων, μετρούν πόσες φορές έχουν δει εδώ τον δημοσιογράφο Μανώλη Μαυρομμάτη όταν διαβάζει ιταλικό ή ισπανικό Τύπο μαζί με τις (πολλές) εφημερίδες που μεταφέρει με τσάντα και παρέα του τον Άρη Πορτοσάλτε ή τον Στέλιο Σοφιανό. Απόγευμα θα δεις εδώ κλασικούς επίσης θαμώνες του καφέ αλλά και συναντήσεις για ντιλ. Το Da Capo είναι μια σοβαρή σταθερά σε μια εποχή που και τα στέκια μεταβάλλονται και αλλάζουν άρδην λόγω Ίντερνετ και νέου τρόπου ζωής.
Λεπτομέρεια: Η μόνη φορά που υπήρξε παράρτημά του ήταν στο ισόγειο του παλιού ΔΟΛ στην οδό Μιχαλακοπούλου (80) με απόφαση Σταύρου Ψυχάρη και για κάποια, όχι πολλά, χρόνια. Τότε πολλοί σερβιτόροι ή γκαρσόνια του μαγαζιού, διακτινίζονταν στο νέο καφέ του δημοσιογραφικού ομίλου για να εξυπηρετήσουν δημοσιογράφους, εργαζόμενους στο Συγκρότημα και τα επαγγελματικά ραντεβού του ισογείου.
Da Capo είναι ένα βέβαια. Και ο τόπος έχει τη σημασία του. Μια ανάσα από το ΥΠΕΞ, τη Βουλή, το Μέγαρο Μαξίμου, το Προεδρικό Μέγαρο και άλλα τοπόσημα πραγματικής εξουσίας. Σήμερα το Κολωνάκι αλλάζει. Το real estate κρατά τις τιμές ψηλά, ο τουρισμός και το airbnb καλά ανθούν. Συχνά εις βάρος μιας παλιάς μεσαίας τάξης που επέλεγε την περιοχή και για διαμονή. Η εστίαση φουντώνει, πολλά ραντεβού πολιτικά γίνονται με zoom, ούτε καν ενσώματα πια. Η έννοια του καφέ προϋποθέτει και βραδύτητα και ζύμωση. Αντέχει το Da Capo βέβαια, όπως αντέχει ένα παλιό ήθος συνάντησης. Τα ζεστά κρουασάν, για χρόνια από τον φούρνο του Τάκη στο Κουκάκι, είναι το σήμα κατατεθέν. Τα μάτια των περαστικών σκανάρουν τα τραπεζάκια του μαγαζιού και το αντίστροφο. Όσο υπάρχει πλατεία, θα υπάρχει και το καφέ. Από την αρχή.
