Τελικά ήταν τόσο απλό να δικαιωθεί το αίτημα του απεργού πείνας και πατέρα θύματος από το δυστύχημα των Τεμπών Πάνου Ρούτσι; Ηταν μια απλή απόφαση αυτή όχι απλώς για την εκταφή του παιδιού του, αλλά και για τοξικολογικές και ιστολογικές εξετάσεις για να διερευνηθούν τα τυχόν αιτία; Και γιατί άρα πέρασαν τόσες μέρες βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή του Ρούτσι; Ο οποίος επέλεξε παρεμπιπτόντως την κορυφαία ενσώματη πράξη διαμαρτυρίας όπως είναι η απεργία πείνας.
Τα αρχικά επιχειρήματα κατέρρευσαν. Οπως, για παράδειγμα, ότι το αίτημα του γονιού δεν είχε γίνει ποτέ ή άλλα που έλεγαν ότι μια εκταφή ή εξέταση θα καθυστερούσε τη δίκη. Τίποτα από αυτά δεν ίσχυε και έπεσαν στο κενό μαζί με διάφορα επιχειρήματα μισανθρώπων που έγραφαν στο Facebook και στα κοινωνικά δίκτυα πως ο απεργός πείνας έτρωγε κρυφά ή τέλος πάντων ότι τον είχαν εργαλειοποιήσει διάφορα πολιτικά πρόσωπα λες και ήταν ένα άβουλο ον που απλώς υπάκουε στις εντολές των πολιτικών καθοδηγητών του. Σαθρά και αστεία επιχειρήματα τα οποία συν τοις άλλοις γιγάντωσαν ένα μεγάλο ρεύμα αλληλεγγύης όλες αυτές τις μέρες. Απλός κόσμος που περνούσε να δει τον απεργό πείνας και να του πει δυο λόγια. Ποιος άραγε ήταν αυτός που πραγματικά πόνταρε σε μια στρατηγική έντασης; Ποιος ήθελε μια τραγική έκβαση της διαμαρτυρίας με ανεξέλεγκτες εκβάσεις; Ποιος πόνταρε σε μια θέση ότι όλες αυτές οι δυνάμεις που εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στους γονείς των θυμάτων των Τεμπών απλώς είναι υποκινητές μιας ταραχής και μιας προσπάθειας να εκτραπεί η σημερινή κοινωνική πραγματικότητα;
Καλό είναι να θυμάται η κυβέρνηση πως δεν βρίσκεται ούτε στον πρώτο χρόνο τον ημερών της, ούτε έχει ένα τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο μπροστά της. Επιμέρους ρεύματα δυσαρέσκειας έχουν αθροιστεί και αναζητούν απλώς την τομή ή εκείνη τη θρυαλλίδα που θα εκφράσει περαιτέρω και πιο ποιοτικά το ρεύμα αυτό. Καλό είναι να θυμάται η κυβέρνηση ότι είναι υπόλογη απέναντι σε σκάνδαλα όπως αυτό του ΟΠΕΚΕΠΕ και μεγάλα ζητήματα όπως η ακρίβεια, που εξουθενώνουν το μέσο λαϊκό νοικοκυριό. Και κάτι ακόμα. Σε όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις ένα από τα προβλήματα, που επίσης παρουσιάζει έλλειμμα αξιοπιστίας στην Ελλάδα, είναι το λεγόμενο θεσμικό ζήτημα: το κράτος, η δημόσια διοίκηση, η Δικαιοσύνη είναι θεσμοί με τη δική τους αυτοτέλεια αλλά και ταυτόχρονα τα δικά τους προβλήματα έναντι των πολιτών που δεν εμπιστεύονται εν συνόλω τους θεσμούς αυτούς. Κανείς δεν λέει πως ο σκεπτικισμός αυτός είναι πάντα προοδευτικός και η κριτική που γίνεται στη Δικαιοσύνη είναι πάντα ανιδιοτελής. Προφανώς καραδοκούν και άλλες δυνάμεις που επιχειρούν να αμφισβητήσουν θεσμικά κεκτημένα. Η κυβέρνηση όμως έχει μεγάλη ευθύνη για τη σημερινή αυτή τάση. Και για το πώς κινείται με τα Τέμπη.
Αυτός, Αυτή, Αυτό: Βότσαλα
Το βότσαλο που πέταξε στη λίμνη ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ναι μεν σχεδόν προβλεπόμενο μα και επέφερε ήδη κυματισμούς. Η αντίδραση της κυβέρνησης που τον φέρει βολικό αντίπαλο και «πελάτη» εκτός από αλαζονεία κρύβει και υποτίμηση μιας σοβαρής παραμέτρου. Πως η ΝΔ δεν έχει το πολιτικό κεφάλαιο που είχε το 2019 ή το 2023. Και πως η κεντροαριστερή δεξαμενή στην Ελλάδα μπορεί να είναι σκόρπια μα δεν είναι μειοψηφική. Αν το Μέγαρο Μαξίμου πάει με επιχειρήματα «τον έχουμε νικήσει κατά κράτος» και με καλαμπουράκια, ας είναι έτοιμοι και για εκπλήξεις.
Νέα ρευστοποίηση
Ολοι προδιαγράφουν μια σύγκλιση ΣΥΡΙΖΑ – Νέας Αριστεράς και ως ελάχιστη άμυνα έναντι του Τσίπρα και ως οχύρωση για να σωθεί και κάτι στη νέα ρευστοποίηση. Μήπως όμως είναι ακόμη αρκετά αυτά που χωρίζουν τους δύο χώρους; Το ένα και όχι αμελητέο είναι η θεώρηση για την άμυνα της χώρας και την εξοπλιστική αποτροπή. Το δεύτερο είναι πως ήδη οι σύντροφοι της Νέας Αριστεράς έχουν κάνει ιδεολογικά βήματα μακριά από την Κουμουνδούρου. Και προφανώς η ιστορία Κασσελάκη ήταν απλώς η αφορμή, όχι η αιτία. Για παράδειγμα, η βουλεύτρια της ΝεΑΡ Πέττυ Πέρκα ή ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης έχουν καλύτερη χημεία με δυνάμεις της εκτός των τειχών Αριστεράς απ’ ό,τι με τον Παππά ή τον Πολάκη.
