Πώς αποφασίζετε ποια τραγούδια θα μπουν σε ένα πρόγραμμα.
Για μένα, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο ο συναισθηματικός στόχος που έχω κάθε φορά, το τι θέλω να πω στο κοινό μου. Γιατί άλλο είναι το “τώρα”, αλλιώς το “χθες”, αλλιώς το “πριν πέντε χρόνια”. Πιστεύω ακράδαντα ότι η ταυτότητα είναι κάτι που επανεξετάζεται καθημερινά. Οφείλεις – ειδικά ως καλλιτέχνης, αλλά και ως άνθρωπος – να την επαναπροσδιορίζεις, να κοιτάς μπροστά. Γιατί αυτό που πίστευες παλιά, μπορεί να έχει αλλάξει. Οι ανάγκες, οι αξίες, η ματιά σου στον κόσμο μεταβάλλονται. Και όταν είσαι ένας καλλιτέχνης που θέλει να συνδεθεί με το κοινό του – και μάλιστα ουσιαστικά, σχεδόν θεσμικά – τότε οφείλεις να βρίσκεσαι σε συνεχή επαφή με το “μέσα” σου. Να δεις πού βρίσκεσαι τη δεδομένη στιγμή. Από εκεί ξεκινά για μένα η επιλογή των τραγουδιών. Κι έπειτα, μπαίνουν πιο τεχνικά ζητήματα.
Σίγουρα θέλεις να προσφέρεις στο κοινό μια έκπληξη, κάτι που δεν περιμένει – κάτι που ίσως δεν έχει ξανακούσει. Παράλληλα, πρέπει να επιλέξεις τραγούδια δικά σου που ήδη αγαπά ο κόσμος. Ένας πολύτιμος συνεργάτης σε αυτό ήταν η Λήδα Ρουμάνη, με την οποία επιμεληθήκαμε μαζί το πρόγραμμα. Άκουσε πραγματικά την ανάγκη μου.
Είπατε προηγουμένως ότι η καλλιτεχνική ταυτότητα διαμορφώνεται και επανεξετάζεται με τον χρόνο. Ποια θεωρείτε κομβικά σημεία επανεξέτασης της δικής σας ταυτότητας;
Στη δική μου περίπτωση, τεράστιο ρόλο έπαιξε η ψυχανάλυση. Μέσα από αυτήν, αναθεωρώ τον εαυτό μου σε εβδομαδιαία βάση – δύο φορές την εβδομάδα. Ξαναθέτω ερωτήματα στον εαυτό μου: ποιος είμαι, γιατί είμαι, πού πάω, τι κάνω. Αυτό είναι το πρώτο και το πιο σημαντικό – η επαφή με τον ίδιο μου τον εαυτό. Έπειτα, λόγω του παιδιού, έχει αναζωπυρωθεί μέσα μου μια τεράστια περιέργεια για τη μουσική. Θεωρώ τον εαυτό μου πρωτίστως υπηρέτη της μουσικής. Είμαι στην υπηρεσία της – στην υπηρεσία αυτής της μεγάλης δύναμης που μπορεί να αγγίξει τον άνθρωπο σε βάθος. Κι όταν ακούω άλλους καλλιτέχνες να λένε “κάνω το χόμπι μου και πληρώνομαι γι’ αυτό”, θυμώνω.
Ίσως το λένε για να τονίσουν τη χαρά και την τύχη που έχουν, ζώντας από αυτό που αγαπούν. Εσείς δεν αντιμετωπίζετε τη μουσική μέσα από τη χαρά και την έξαψη της δημιουργίας;
Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, θα σου πω όχι, γιατί η ευχαρίστηση, σε μένα, νιώθω ότι έρχεται αργότερα, σε δεύτερο χρόνο. Σε πρώτο χρόνο έρχεται η ευθύνη απέναντι στη μουσική, στο τραγούδι· η σοβαρότητα με την οποία νιώθω ότι πρέπει να το αντιμετωπίσω αυτό.
Πώς αντιλαμβάνεστε την ευθύνη σας απέναντι στη μουσική;
Καταρχάς, υπάρχει μια ευθύνη απέναντι στο κοινό, το οποίο σε αγαπάει, σε στηρίζει — ειδικά σε μέρες τόσο δύσκολες όσο αυτές που ζούμε τώρα, και οικονομικά. Στερείται κάτι, για να έχει δύο ώρες και να πάρει κάτι από σένα.
Εσύ οφείλεις, σε αυτές τις δύο ώρες, να δώσεις το 100%, ό,τι έχεις μέσα σου. Γιατί είναι πραγματικά ιερό το τι έχει στερηθεί ο άλλος εκείνη τη στιγμή για να βρίσκεται εκεί, κοντά μου. Εγώ αυτό δεν το παίρνω ελαφρά τη καρδία. Είναι ιερό πράγμα. Από την άλλη, όταν ήμουν πιο μικρός και συμμετείχα σε προγράμματα άλλων καλλιτεχνών — που σημαίνει ότι εγώ δεν είχα την ευθύνη — δεν το αντιλαμβανόμουν. Όσο όμως περνούσε ο καιρός, και έμπαινα πιο πολύ στην αγκαλιά του κόσμου, όταν άρχισα να ταξιδεύω πάρα πολύ, να κάνω συναυλίες στο εξωτερικό, να βγάζω δίσκους, να κάνω περιοδείες… εκεί αντιλήφθηκα ότι υπάρχει και μια άλλη ευθύνη: αυτή που έχει να κάνει με το ότι εκπροσωπώ τη χώρα μου. Γι’ αυτό και κάθε φορά — κυρίως στο εξωτερικό — όταν έβλεπα το πράσινο που βάζουν παντού, και την ελληνική σημαία, αναλογιζόμουν ότι εδώ δεν είσαι μόνο για τον εαυτό σου. Η Νάνα Μούσχουρη, σε μία από τις πολλές συνομιλίες μας, μου είχε πει:«Γιωργάκη μου, σημασία στη ζωή δεν έχει το τι κάνεις. Σημασία έχει το πώς το κάνεις και γιατί το κάνεις».
Απαντήσατε σ αυτά τα ερωτήματα;
Γιατί από παιδί είχα την ανάγκη να αγαπήσω και να αγαπηθώ. Δεν μπορούσα να βρω άλλον τρόπο. Είχα μια πολύ δύσκολη παιδική ηλικία, με ένα βαρύ διαζύγιο των γονιών μου. Ο αδερφός μου κι εγώ βρεθήκαμε σε διαφορετικά σπίτια. Είναι πολύ σκληρό για ένα παιδί να βλέπει τον κόσμο του να χωρίζεται. Υπήρχε πόλεμος ανάμεσα στους δύο γονείς. Και σε τέτοιες περιπτώσεις την πληρώνουν τα παιδιά. Αυτό ήταν ένα εξαιρετικά τραυματικό γεγονός για μένα , ζούσα μια τραυματική καθημερινότητα, που κράτησε για πολλά χρόνια. Με έκανε να νιώσω ότι ο μοναδικός μου τρόπος επιβίωσης ήταν η μουσική. Μέσα από αυτήν έπαιρνα αγάπη. Οπότε, μέσα στα χρόνια, το βαθύτερο αίτημά μου παρέμεινε αυτό. Τώρα, ως ένας 42χρονος άντρας που έχω κάνει και δέκα πράγματα, το αίτημα αλλάζει κάθε φορά. Δεν είναι το ίδιο. Άλλες ανάγκες είχα πριν από πέντε χρόνια, άλλες έχω σήμερα. Και είναι διαφορετική και η περιέργεια που έχω πια για τη μουσική.
Τι είναι αυτό που αλλάζει τα αιτήματά μας απέναντι στη ζωή και σε αυτό που επιλέγουμε να κάνουμε; Προέρχονται αυτές οι αλλαγές από εσωτερικές ανάγκες ή από εξωτερικές συνθήκες;
Αν δώσουμε χώρο στον εσωτερικό μας κόσμο, εκεί — ανάμεσα στο συνειδητό, το υποσυνείδητο και το ασυνείδητο — κρύβονται ατελείωτοι κόσμοι. Αν τους δώσεις χώρο να απλωθούν, αν επιτρέψεις σε αυτό που υπάρχει μέσα σου να ξεδιπλωθεί, τότε αρχίζουν οι εξερευνήσεις.
Και εκεί είναι που θα βρεις τους θησαυρούς. Βεβαίως, οι εξωτερικοί παράγοντες παίζουν ρόλο.Οπότε νομίζω ότι είναι ένας συνδυασμός:
του τι γίνεται μέσα μας και, ταυτόχρονα, του τι συμβαίνει στη ζωή μας — στη ζωή των φίλων μας, των ανθρώπων που αγαπάμε, και φυσικά, εκεί έξω, στον κόσμο.
INFO
Θέατρο Παλλάς , Τετάρτη 8 Οκτωβρίου, Βουκουρεστίου 5, στις 21.00 τηλ. 2103213100. Εκλεκτές καλεσμένες του Γιώργου Περρή είναι δύο ξεχωριστές ερμηνεύτριες και δημιουργοί η Μαρίζα Ρίζου και η Παυλίνα Βουλγαράκη, που υπογράφουν κάποια από τα καινούργια του τραγούδια . Μαζί του επί σκηνής οι : Στάθης Σούλης – Διεύθυνση Ορχήστρας, πιάνο, Δημήτρης Στασινός – κιθάρα, Σπύρος Νίκας – πνευστά, Γιώργος Μπουλντής – μπάσο, Δημήτρης Ανδρεάδης – πλήκτρα, Παναγιώτης Κωστόπουλος – τύμπανα
Εισιτήρια: https://www.ticketservices.gr/event/giorgos-perris-mazi-i-kaneis/?lang=el
