Πριν από ακριβώς δύο χρόνια, στις 7 Οκτωβρίου 2023, το Ισραήλ έζησε τη δική του 11η Σεπτεμβρίου. Οργανωμένα και συντονισμένα, τρομοκράτες της Χαμάς έσπασαν τις γραμμές των συνόρων και άρχισαν να σκορπίζουν τον τρόμο. Πάνοπλοι άντρες επιτέθηκαν σε αυτοκίνητα, σε κιμπούτς, σε ένα μουσικό φεστιβάλ και σκότωναν αδιακρίτως όποιαν ή όποιον βρισκόταν στο βεληνεκές των όπλων τους. Ως επί το πλείστον άοπλο πληθυσμό, άντρες, γυναίκες, παιδιά, ακόμα και βρέφη. Βίασαν γυναίκες. Και πήραν ομήρους. Ο απολογισμός ήταν τρομερός: 1.195 νεκροί, οι περισσότεροι άμαχοι κι ανυποψίαστοι, 3.400 τραυματίες και 251 όμηροι. Περίπου 50 παραμένουν ακόμα όμηροι, είναι το τελευταίο οχυρό των δολοφόνων της Χαμάς.
Η φρίκη δεν περιγράφεται, ούτε μεταδίδεται – αλλά και αν μεταδιδόταν δεν αντέχεται. Είμαι ανάμεσα σε εκείνους που έχουν δει ένα βίντεο, μια soft εκδοχή μερικών περιστατικών από όσα συνέβησαν εκείνη την ημέρα, το υλικό του οποίου προέρχεται, κυρίως, από κάμερες που ήταν ενσωματωμένες στους τρομοκράτες εισβολείς. Το άντεξα με πολλή προσπάθεια, επειδή έπρεπε, επειδή είναι η δουλειά μου. Είχα περιγράψει στα «ΝΕΑ», τότε, κάποιες σκηνές. Παραθέτω αποσπάσματα:
Ενας εισβολέας προσπαθεί να αποκεφαλίσει έναν σκοτωμένο. Με φτυάρι. Δυο αγόρια με τον πατέρα τους, ημίγυμνοι, επειδή πιάστηκαν στον ύπνο, προσπαθούν να κρυφτούν από τους εισβολείς. Ενας από τους διώκτες τους τους εντοπίζει και τους πετάει μια χειροβομβίδα. Τα παιδιά επιβιώνουν, τρέχουν, αναρωτιούνται γιατί να ζουν. Ενας πάνοπλος τρομοκράτης μπαίνει στο δωμάτιο και ανοίγει το ψυγείο. Παίρνει νερό, ύστερα παίρνει ένα μπουκάλι κόκα κόλα.
Εικόνες από τη Γάζα. Αλαλάζοντες υποδέχονται τους δολοφόνους. Χτυπούν ένα σώμα πεσμένο κάτω – είναι σώμα ζωντανού ή νεκρού; Πλήθη χορεύουν πάνω σε πεσμένα κορμιά. Πιο σοκαριστικός ήταν ένας ηχογραφημένος διάλογος: Ενας από τους κατσαπλιάδες δολοφόνους της Χαμάς, νέο παιδί, μιλάει με ενθουσιασμό στο τηλέφωνο με τους γονείς του: «Πατέρα, σκότωσα δέκα. Με τα ίδια μου τα χέρια. Δέκα. Μαμά, ο γιος σου είναι ένας ήρωας».
Τι δείχνουν όλα αυτά; Εναν δολοφονικό σχεδιασμό τον οποίο εκτέλεσαν ψυχρά, φανατικοί τρομοκράτες. Ενα σχέδιο εξανδραποδισμού, μια διπλή ασέλγεια: η ασέλγεια του φρικτού θανάτου και, ταυτόχρονα, της έκθεσής του στο κοινό που τον ανέμενε, σαν πορνογραφία του θανάτου. Και μια κοινωνία που, σε μεγάλο βαθμό, πανηγύριζε το έγκλημα.
Αυτό συνέβη στις 7 Οκτωβρίου 2023 – και ήταν λόγος πολεμικής αντεπίθεσης από το Ισραήλ. Οχι μόνο για λόγους εκδίκησης. Ούτε για την απελευθέρωση των ομήρων. Αλλά, κυρίως, για την επιβίωση της χώρας. Γι’ αυτό άλλωστε δεν έμεινε στη Λωρίδα της Γάζας, αλλά χτύπησε τη Χεζμπολάχ στον Λίβανο, το Ιράν, τη Συρία, τους Χούθι. Το ριζοσπαστικό Ισλάμ επιδιώκει την εξαφάνιση του Ισραήλ – κι η χώρα, αυτό δεν μπορούσε να το επιτρέψει.
Ηταν αναπόφευκτες οι φονικές στρατιωτικές επιχειρήσεις, ήταν αναπόφευκτοι οι καταστροφικοί βομβαρδισμοί της Γάζας σε περιοχές αμάχων και σε υποδομές; Ηταν μια επιλογή όχι χωρίς κόστος, απέναντι σε έναν ανορθόδοξο αντίπαλο, τη Χαμάς, για τον οποίο οι άμαχοι και οι υποδομές ήταν το όπλο του. Η ηγεσία του Ισραήλ επέλεξε την οριστική εξουθένωση της ισλαμικής τρομοκρατίας στη Γάζα, με βαρύ τίμημα. Ανέλαβε την ευθύνη έναντι των πολιτών της, του παγκόσμιου εβραϊσμού και της ανθρωπότητας. Θα κριθεί από το αποτέλεσμα. Αλλά όχι με τα συνήθη αντισημιτικά στερεότυπα που επανήλθαν υποδυόμενα την προοδευτική κριτική. Κι όμως. Τέτοια στερεότυπα έχουν καταγωγή συνωμοσιολογική και αποθεώθηκαν από ολοκληρωτισμούς, τελευταίος εκ των οποίων ήταν ο ναζισμός. Από ολοκληρωτισμούς που ενέπνευσαν και την 7η Οκτωβρίου.
