Εμένα ο πατέρας μου δεν είχε βίαιο ούτε πρόωρο θάνατο. Κάθε άλλο. Πέθανε στον ύπνο του λίγες μόνο μέρες πριν να συμπληρώσει τα εκατό, κι όμως. Οταν πλησίασε ο καιρός της εκταφής του (συνωστισμός στα κοιμητήρια και οι τιμές οριζόντιας ιδιοκτησίας απλησίαστες), κανείς δεν με προστάτευσε από τον εαυτό μου ώστε να μην φαντασιοκοπώ και να μην περιμένω να τον ξανασυναντήσω, σα να τελείωνε επιτέλους αυτή η προσομοίωση εξαφάνισης, να του τινάξω τη σκόνη και να αγκαλιαστούμε συγχωρεμένοι κι οι δυο απ’ όσα είχε κάνει ο ένας στον άλλον πρωτύτερα. Δεν συνέβη καθόλου έτσι. Πρόσωπα πρακτικότερα και σοβαρότερα εμού, ( ναι, υπάρχουν σε όλες τις οικογένειες) τακτοποίησαν σιωπηρά το θέμα χωρίς να βάλουν εμένα μπάστακα και η εκκρεμότητα έληξε με την μετουσίωση της απώλειας σε πράξη αξιοπρέπειας και σεβασμού.
Βιβλιογραφικά μιλώντας, θαρρώ ότι η Αντιγόνη δεν ξέθαβε τον αδελφό της όπως λανθασμένα ακούγεται σήμερα. Απεναντίας τον έθαβε, ξεσηκώνοντας την οργή της οργανωμένης πολιτείας που για τις ανάγκες της δραματουργίας την προσωποποιούσε ο Κρέων, γιατί ήταν μεγάλη η τιμωρία να σε αφήσει άταφο το κράτος, το οποίον, αξίζει να σημειωθεί ότι είχε μόλις βγει από αδελφοφάγο εμφύλιο, με τους δυο αδελφούς της Αντιγόνης να μάχονται από αντίπαλο μετερίζι. Ποιος από τους δυο ήταν ο προδότης; Μα αυτός που έχασε τον πόλεμο, ποιος άλλος; Η Ιστορία είναι κολαούζος του πολέμου που αν δεν υπήρχαν οι ποιητές να δέσουν με φόρμα και τραγικά νήματα τα επεισόδια, θα παρέμενε για πάντα αυτό που ήταν. Ενα μεγάλο χαοτικό ριάλιτυ.
Αν θέλουμε καθαρόαιμα δράματα που δεν ξεκόλλησαν ποτέ από την κατηγορία «δράμα», έχουμε πολλά. Παίρνω τον προαστιακό και κατεβαίνω στην στάση «Δουκίσσης Πλακεντίας». Εδώ πιο πάνω ήταν που κατέφυγε η ομώνυμη Δούκισσα κουβαλώντας το ταριχευμένο σώμα της πρόωρα χαμένης κόρης της, πάνω στο οποίο εξύφανε τους μύθους της η ίδια η μητέρα και το λαϊκό αίσθημα. Λέγεται ότι μια αναπάντεχη σαρωτική πυρκαϊά βοήθησε την βαλσαμωμένη κόρη να αναπαυθεί χωρίς ν’ αφήσει τίποτα για τη φαντασία και τις επενδύσεις της κοινότητας.
