Οι ιστορίες και το αποτύπωμά τους στο σήμερα είναι το όχημα της δημιουργίας της. Η συγγραφέας του θεατρικού έργου «Σπυριδούλες», Νεφέλη Μαϊστράλη, διαπραγματεύεται πάντα τα έργα της με έναν ισχυρό πολιτικό άξονα, κάτι που αναδεικνύεται και στην ίδια την παράσταση. «Με άξονα όσα με απασχολούν, με εμπνέουν, με θυμώνουν, με ταράζουν, με κινητοποιούν, με “φτιάχνουν”», όπως εξηγεί. Η πολιτική διάσταση του έργου προκύπτει μέσα από τη συνεχιζόμενη έρευνα και αφοσίωση στη σπουδαιότητα της γυναικείας χειραφέτησης και της καταπάτησης των δικαιωμάτων τους. Οπως η ίδια αναφέρει, «το πολιτικό υπάρχει σε κάθε πτυχή κάθε αφήγησης, είτε ο γράφων το γνωρίζει είτε όχι».
Μετά την αισθητή παρουσία του στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2023, τις σημαντικές διακρίσεις και τον περσινό κύκλο παραστάσεων, το έργο «Σπυριδούλες» συνεχίζει την επιτυχημένη πορεία του στο Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου, όπου αναδεικνύεται η διαχρονικότητα της ιστορίας της Σπυριδούλας και οι πολιτικές προεκτάσεις του. Η Νεφέλη Μαϊστράλη, εκτός από την επιτυχία των «Σπυριδούλων», συνδέεται με πλήθος σημαντικών θεατρικών δράσεων, όπως τη θεατρική μεταγραφή του μυθιστορήματος του Γιάννη Μακριδάκη, «Ηλιος με δόντια», που επιστρέφει για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Μπέλλος από τις 18 Οκτωβρίου, αλλά και με την ανάληψη της καλλιτεχνικής διεύθυνσης της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, θέση που μοιράζεται με τον Ακύλλα Καραζήση.
Για την παράσταση «Σπυριδούλες», η Μαϊστράλη αναφέρει με αφοσίωση: «Είναι μια παράσταση που έχουμε συνδεθεί και αγαπήσει όλοι, συντελεστές και ερμηνευτές, διότι πέραν της πρωτογενούς γραφής, όσο παίζεται εξελίσσεται και εμπλουτίζεται απ’ τους ανθρώπους της. Το να μας δίνεται η ευκαιρία να τη συνεχίσουμε, ναι μεν μας προσφέρει τη χαρά της δημιουργίας, αλλά το θέμα δεν παύει να είναι οδυνηρό και πικρό. Μακάρι να μπορούσε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να εξαλειφθεί η αδικία και η εκμετάλλευση σε βάρος των αδύναμων. Δυστυχώς, το πράγμα εξελίσσεται εντελώς διαφορετικά και οι “Σπυριδούλες” είναι ακόμη πιο επίκαιρες απ’ ό,τι ήταν πριν από τρία χρόνια…».
Με αυτά τα λόγια, η Μαϊστράλη υπογραμμίζει τη συνεχιζόμενη επικαιρότητα του έργου, καθώς και τη βαθιά σύνδεση που έχει αναπτυχθεί γύρω από την παράσταση, η οποία συνεχίζει να προσφέρει «το δώρο της δημιουργίας» παρά την οδυνηρή επικαιρότητά της.
Αν ξαναγράφατε τις «Σπυριδούλες» σήμερα, τι θα αλλάζατε;
Στο δεύτερο ανέβασμα της παράστασης, μετά το Φεστιβάλ (Αθηνών – Επιδαύρου), άλλαξα, προσάρμοσα και πρόσθεσα πολλά κομμάτια, κατόπιν μακράς κουβέντας με τους σκηνοθέτες Θ. Ζερίτη και Χ. Κρεμμύδα. Δοκιμάσαμε ένα υλικό για τέσσερις παραστάσεις, εννοείται ότι έχαιρε βελτίωσης και επιδιώξαμε να το κάνουμε όσο καλύτερο μπορούμε, σύμφωνα με την εμπειρία που αποκομίσαμε. Τα έργα μέσα μου είναι εν εξελίξει, απλώς δεν είναι πάντα εφικτό αυτό να συμβεί στην πράξη. Οταν είναι πάντως, το αξιοποιώ. Στις «Σπυριδούλες», θα ενσωμάτωνα σίγουρα στοιχεία για τη γενοκτονία που συντελεί το Ισραήλ σε βάρος του λαού της Παλαιστίνης. Διότι αυτές οι γυναίκες συνομιλούν στην ευθεία με όλους τους ανθρώπους που βάλλονται, και δη με τον παλαιστινιακό λαό που αγωνίζεται κόντρα στη βαρβαρότητα.
Αναλαμβάνοντας την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού, μαζί με τον Ακύλλα Καραζήση, ποιον τομέα θα θέλατε να ταρακουνήσετε πρώτα; Το κοινό ή τον τρόπο λειτουργίας του θεάτρου;
Εκκινούμε απ’ το να ταρακουνήσουμε εμάς τους ίδιους σε σχέση με τη συστημική τέχνη και τους σκληρούς όρους που μας επιβάλλεται να παράγουμε γρήγορα – εύκολα και εντυπωσιακά ένα σκηνικό αποτέλεσμα που μεταφράζεται σε κέρδος. Είναι μεταδοτική η ταλάντωση. Αν εμείς καταφέρουμε να δημιουργήσουμε όντως έναν θεατρικό χώρο, όπου πρωταγωνιστεί η δοκιμή – η πρόβα – η διαδικασία και όχι το αποτέλεσμα, αυτό θα επικοινωνηθεί και στους ανθρώπους που θα έρθουν.
Τι είναι πιο ριζοσπαστικό να συγκινήσετε ή να σοκάρετε κάποιον;
Δεν το έχω σκεφτεί, να σου πω την αλήθεια. Νομίζω πως το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Το ιδανικό είναι να συμβαίνουν και τα δύο. Απώτερος στόχος μου πάντως σε κάθε συγγραφική απόπειρα είναι να επικοινωνήσω.
