Εμένα δεν με στεναχωρεί που ο πρόεδρος Τραμπ δεν έχει ακόμη καλέσει τον δικό μας, τον πρόεδρο Κυριάκο, στον Λευκό Οίκο. Ενώ αντιθέτως αύριο καλεί για επίσημη συνάντηση τον πρόεδρο Ερντογάν. Οχι, ούτε καν. Εάν ο Τραμπ θεωρεί πως ο πρόεδρος Κυριάκος δεν είναι του γούστου του επειδή είχε βάλει τα ρέστα του στην επανεκλογή Μπάιντεν ή ότι η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα που τον ενδιαφέρει άμεσα ώστε να χάσει χρόνο συναντώντας τον ηγέτη της, είναι δικό του αποκλειστικά θέμα και κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Ούτε τα «λόμπι» των Ελληνοαμερικανών, ούτε οι προσωπικές σχέσεις που διατηρεί ο Τραμπ με τους κατσιματίδηδες, ούτε ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος. Κανείς. Οι επιλογές του είναι συγκεκριμένες, το δόγμα του είναι show me the money, ο πρόεδρος Ερντογάν τού τα μόστραρε ήδη (250 αεροπλάνα Boeing για την Turkish Airlines είναι πολλά λεφτά) και ο άλλος του άνοιξε την πόρτα του Λευκού Οίκου. Να περάσει στο σαλονάκι μπροστά στο τζάκι, να τραβήξουν οι φωτογράφοι φωτογραφίες, να χαρεί η ψυχή τους. Αλλο με στεναχωρεί εμένα, λοιπόν. Οτι έχουμε μπει στον ανταγωνισμό με την Τουρκία σε διεθνές επίπεδο και βγαίνουμε συνεχώς ηττημένοι.
Αφήστε το, ρε παιδιά, παίξτε μπάλα εκεί που μπορείτε. Εκεί που δεν μπορείτε, αλλάξτε γήπεδο, άθλημα, ό,τι σας βολεύει. Απλά είναι τα πράγματα.
Εβγαλαν «δράκους» στη γύρα
Το επισημαίνω αυτό γιατί οι κυβερνητικοί παράγοντες (της ενημέρωσης), που ζουν με κάτι τέτοια στο άδειο τους κεφάλι, μας έχουν φλομώσει, από την Παρασκευή που έγινε γνωστό ότι ο πρόεδρος Τραμπ θα δεχτεί τον πρόεδρο Ερντογάν στον Λευκό Οίκο, στο παραμύθι. Δράκους έβγαλαν στη γύρα. Σε σημείο αυτογελοιοποίησης, ανάμεικτης με θλίψη. Παράδειγμα: «Η ελληνική πλευρά εκτιμά σε σχέση με τη συνάντηση Τραμπ – Ερντογάν ότι οι επαφές και συναντήσεις μεταξύ αρχηγών κρατών – μελών του ΝΑΤΟ αποτελούν τον κανόνα εντός της Συμμαχίας και δεν πρέπει να προκαλούν έκπληξη».
Οχι, βρε, τι έκπληξη να προκαλούν, αλίμονο. Μόνο απορίες για το άδειο τους κεφάλι: αν ισχύει ότι «οι επαφές και συναντήσεις μεταξύ αρχηγών κρατών – μελών του ΝΑΤΟ αποτελούν τον κανόνα εντός της Συμμαχίας», τότε, παιδιά, γιατί ο Τραμπ δεν έχει καλέσει ακόμη τον δικό μας στον Λευκό Οίκο; Που ούτε στο τηλέφωνο του έχει μιλήσει – να τα λέμε κι αυτά. Πρόκειται για την εξαίρεση στον κανόνα ή… (τα είπαμε και πιο πάνω).
Οπότε, τι νόημα έχουν οι βλακείες μπροστά στο αυταπόδεικτο; Κανένα. Μόνο (και όλα!) για το παραμύθι…
Αγωνία για μία φωτογραφία
Στο ίδιο πλαίσιο θα εντάξω και τις σχεδόν… πανηγυρικές αναφορές του φιλοκυβερνητικού Τύπου, ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης θα παρευρεθεί σήμερα, στη Νέα Υόρκη, στη δεξίωση που θα παραθέσει ο πρόεδρος Τραμπ για τους ηγέτες των χωρών που μετέχουν στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ή για τους ηγέτες των χωρών – μελών του ΝΑΤΟ, είναι λίγο ασαφές, αλλά δεν έχει και καμιά σημασία.
Το ουσιώδες είναι ότι ο πρόεδρος Κυριάκος θα είναι στον ίδιο χώρο με τον πρόεδρο Τραμπ. Εξού και οι ξελιγωμένες αναφορές στον φιλοκυβερνητικό Τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό, για το επικείμενο, σπουδαίο γεγονός. Τρέμω στην ιδέα τι θα μας σερβίρουν, έτσι και πέσουν ο ένας πάνω στον άλλο και τραβηχτεί αυτή η περίφημη φωτογραφία, την οποία μήνες τώρα κυνηγάμε και δεν μας κάθεται η άτιμη!..
(Η Φωτογραφία, μην παρεξηγηθώ)
Εως και ότι έχουν και μια μακρινή συγγένεια, τριτοξάδερφα από άλλη μάνα, θα μας πουν, φοβάμαι, και πως ο Τραμπ δεν είναι ακριβώς Τραμπ, αλλά… Τραμπάκης (κατά το… Μπαϊντενάκης, που έλεγε ο προηγούμενος, και τα είδαμε και τα δικά του τα χαΐρια με τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό…)
Κωδικός «ήρεμα νερά»
Γι’ αυτό, ας μαζέψουν το μυαλό τους τα παλικάρια (του Μεγάρου Μαξίμου) κι ας επικεντρωθούν σε αυτά που μπορούν να διεξέλθουν. Οπως, για παράδειγμα, στην αποψινή (ώρα Ελλάδος) συνάντηση του προέδρου Κυριάκου με τον πρόεδρο Ερντογάν, σημασία δεν έχει να πυροδοτηθεί το κλίμα μεταξύ των δύο χωρών από τίποτε άσκοπους τσαμπουκάδες, όχι. Ούτε από άσκοπες επιδείξεις – του είδους «αιφνιδιαστική κατάληψη βραχονησίδας στο Αιγαίο», ελπίζω να με εννοείτε τι εννοώ…
Αυτό που προέχει είναι να διατηρηθεί η ηρεμία στο Αιγαίο, διότι καλά πέρασε αυτός ο χρόνος, στον οποίο δεν είχαμε αερομαχίες, παραβιάσεις και εμπλοκές, που αρέσουν στους… «στρατόκαυλους» (με το συμπάθιο κιόλας), αλλά όχι στον υπόλοιπο κόσμο. Ασε δε που κοστίζουν κι ένα σωρό λεφτά.
«Ηρεμα νερά» λοιπόν, διότι ούτε αυτοί χάνουν από αυτό ούτε εμείς. Οπότε χαμηλά την μπάλα, και ας μείνουν οι οξύτητες και οι εντάσεις στους ακραίους και στις δύο όχθες του Αιγαίου, να έχουν να ασχολούνται. Πάντως, από μια άτυπη ενημέρωση διπλωματικού χαρακτήρα που είχα τις τελευταίες ημέρες, κανείς εκ των δύο δεν είναι διατεθειμένος να το τραβήξει το πράγμα περισσότερο από εκεί που τον παίρνει. Θα καταγραφούν και πάλι οι απόψεις. Δεν το λες και άσχημο. 50 χρόνια τώρα, το ίδιο δεν γίνεται;
«Τρίποντο» πέραν του Ατλαντικού
Από τον κόσμο που πάει κι έρχεται στις ΗΠΑ και προσπαθεί να αποκτήσει μια επαφή με το περιβάλλον του πλανητάρχη, ακόμη και σε επίπεδο κουμπάρου του περιπτερά στη λεωφόρο Πενσιλβάνια, 500 μέτρα από τον Λευκό Οίκο, μερικοί τα καταφέρνουν, και μάλιστα πολύ καλά. Στην κατηγορία αυτή ασφαλώς εντάσσεται ο υπουργός των (πέντε) θαλασσών Βασίλης Κικίλιας, ο οποίος συναντήθηκε στην Ουάσιγκτον με δύο υπουργούς, παρακαλώ, της κυβέρνησης Τραμπ. Τον υπουργό Εσωτερικών των ΗΠΑ και επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου Ενεργειακής Κυριαρχίας Νταγκ Μπέργκαμ, ο οποίος πρόσφατα είχε έρθει και στα μέρη μας – λόγω Chevron και τα ρέστα –, και τον υπουργό Μεταφορών Σον Ντάφι.
Αθροίστε στις συναντήσεις και μία συνάντηση με τον κύριο Τόμας Λέρστεν, ο οποίος, προσέξτε παρακαλώ, είναι βοηθός υφυπουργός Εξωτερικών για την οικονομική ανάπτυξη, την ενέργεια και το περιβάλλον και παράλληλα ασκεί και καθήκοντα επικεφαλής του Γραφείου Οικονομικών και Επιχειρηματικών Υποθέσεων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Είδε και κάτι αμερικανούς επενδυτές στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, συνάντησε – κλασικά – και τον δικό μας Γκας Μπιλιράκις και μετά συναντήθηκε με άλλον έναν ελληνικής καταγωγής βουλευτή του Κογκρέσου, τον Τζίμι Πατρόνις, ο οποίος κάνει δουλίτσα στο Κογκρέσο. Εχει άκρες πέραν του Ατλαντικού ο Κικίλιας, και φαίνεται…
Παρέμβαση – δώρο
Δεν είχα δει τον δήμαρχο Δούκα στο Mega, αλλά χθες που διάβασα τις όλο αγωνία δηλώσεις του για να μην υπάρξει συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με τη ΝουΔου μετά τις εκλογές, μου γεννήθηκε η εντύπωση (λόγω και της προβολής που έλαβαν στον φιλοκυβερνητικό Τύπο αυτές οι σπουδαίες απόψεις) ότι μάλλον πήγαινε καλά το… ΠΑΣΟΚ! Και ο Ανδρουλάκης, επίσης. Αλλιώς γιατί να αποπειραθεί να ξεκινήσει νέο γύρο εσωστρέφειας ο δήμαρχος; Είδε προφανώς ότι στρώνει το πράγμα, ότι η ΔΕΘ πήγε πολύ καλά, και σου λέει, να το αφήσω να διευρυνθεί το καλό κλίμα; Οχι, δεν είμαστε για τέτοια τώρα. Θα θέσω θέμα… συνεδρίου!
Με χαμόγελα υποδέχτηκαν στο Μέγαρο Μαξίμου την καταλυτική, νέα παρέμβαση του δημάρχου, που συντηρεί την εικόνα ενός σπαρασσόμενου πολιτικού χώρου, και δικαίως. Και λουλούδια να του έστελναν, και σοκολατάκια που λέει ο λόγος, δεν θα το έβρισκα ούτε ακραίο ούτε παράξενο. Ο άνθρωπος μια χαρά το δουλεύει (και τους βολεύει όπως το δουλεύει) το πράγμα.
Αλήθεια, όμως, γιατί δεν έθεσε στον Μητσοτάκη το ερώτημα, να ξεκαθαρίσει από τώρα με ποιον θα συνεργαστεί μετά τις εκλογές, αφού το ΠΑΣΟΚ λέει «όχι»; Απορία το έχω…
