Ενα από τα μεγάλα προβλήματα της χώρας είναι οι βραδείς ρυθμοί της Δικαιοσύνης. Και ένα από τα μεγάλα λάθη της πρώτης τετραετίας της κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν ότι δεν έκανε τις σωστές επιλογές προκειμένου να αλλάξει αυτό το καθεστώς. Το κόστος αυτής της βραδύτητας και για όσους εμπλέκονται σε χρονοβόρες υποθέσεις και για τη χώρα είναι τεράστιο – και κάθε τόσο το επισήμαινε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ο Γιώργος Φλωρίδης εργάζεται αυτά να αλλάξουν.
Το τρομερό δυστύχημα των Τεμπών, με τους 57 νεκρούς και πολλούς τραυματίες, ήταν ένα τραύμα για την ελληνική κοινωνία και για την ελληνική πολιτεία. Τέτοιας έκταση τραύματα απαιτούν το συντομότερο Δικαιοσύνη – και ήταν εύλογο να κινηθεί αμέσως η πολιτεία για να φτάσει στο ακροατήριο η υπόθεση το συντομότερο. Το υποσχέθηκε και ο Πρωθυπουργός αμέσως, χωρίς τη στιγμή εκείνη να υπολογίσει ότι στηνόταν μια μεγάλη πολιτική και κοινωνική διαμαρτυρία με στόχο να βάλει και τον ίδιο στο κάδρο της ενοχής. Κάπως έτσι προέκυψαν οι θεωρίες συνωμοσίας, τα ξυλόλια και τα τολουόλια, τα άγνωστα καύσιμα που μεταφέρονταν σε κρυφές δεξαμενές, το Οξυγόνο των συλλαλητηρίων που επιδίωξαν να αναπαραγάγουν τη συνθήκη των Αγανακτισμένων της περασμένης δεκαετίας και, γενικώς, μια γενικευμένη προσπάθεια ηθικολογικής ανάγνωσης του δυστυχήματος που θα έριχνε όχι μόνο πολιτική ευθύνη στην κυβέρνηση και θα την οδηγούσε σε ανατροπή.
Οι κινητοποιήσεις για το Οξυγόνο απέτυχαν, απλώς επειδή ήταν κραυγαλέες, οπότε μπήκε μπροστά άλλο σχέδιο, με τα ίδια συνωμοσιολογικά υλικά, που ήδη άρχισε να ξεδιπλώνεται: μια γενικευμένη προσπάθεια αμφισβήτησης του κύρους της Δικαιοσύνης, που εργάζεται από την επομένη του δυστυχήματος για τον καταλογισμό ευθυνών και για τη δίκη, που είναι ανάγκη να γίνει το συντομότερο. Η προσπάθεια αυτή άρχισε να αποκτά χαρακτηριστικά από χθες, επόμενη μέρα ανακοίνωσης της εισαγγελικής πρότασης, έπειτα από μελέτη του υλικού της προανάκρισης, με την οποία παραπέμπονται 36 πρόσωπα ως έχοντα ευθύνες για το δυστύχημα. Κάποια από τα πρόσωπα είναι προφανή, όπως ο υπεύθυνος σταθμάρχης, κι ας τον κρατούσε έξω από το κάδρο η άγρια προσπάθεια πολιτικοποίησης της ενοχής για το δυστύχημα. Κάποιοι άλλοι, αριστεροί αλλά και δεξιοί οπαδοί των συντεχνιών που έχουν ανεχθεί το καθυστερημένο σύστημα που ακόμα συντηρεί ο ΟΣΕ, δεν θα ήθελαν στους κατηγορούμενους στελέχη των εταιρειών των τρένων και υπεύθυνους της ανεξάρτητης αρχής των σιδηροδρόμων, της ΡΑΣ.
Ποιο είναι το καινούργιο κοσκινάκι όσων επιδιώκουν να συνεχίσουν να ψωμίζονται από τα Τέμπη; Η αμφισβήτηση της Δικαιοσύνης η οποία, υποτίθεται, είναι εξαρτημένη και οδηγεί σε συγκάλυψη τις ευθύνες της κυβέρνησης, δηλαδή του Μητσοτάκη. Αυτή τη φορά, μάλιστα, η Δικαιοσύνη επικρίνεται όχι επειδή καθυστερεί αλλά επειδή διεκπεραίωσε την υπόθεση γρήγορα. Μάλιστα, η οργουελιανή γλώσσα αποκαλεί συγκάλυψη τη δίκη! Ηδη άρχισαν τα πρωτοσέλιδα, ξαναμπαίνουν στη μάχη οι πρωταγωνιστές και αναμένονται οι τηλεοπτικοί κήνσορες-μαϊντανοί που θα υπηρετήσουν τη νέα απόπειρα θεσμικής αποσταθεροποίησης.
Αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι για ακόμα μια φορά η αντιδημοκρατική επίθεση σε θεσμούς, αυτή τη φορά στη Δικαιοσύνη, έρχεται από οπαδούς του προοδευτισμού, που κατά τα άλλα ορκίζονται στη δημοκρατία. Προσπαθώ να κατανοήσω τι έχει αλλάξει και μια παλιά, δημοκρατική Αριστερά που είχε ψηλά τους θεσμούς, έχει μετατραπεί σε δράκα συνωμοσιολόγων οι οποίοι επενδύουν στο χάος. Αν κρίνω και από τις μεθοδεύσεις στη σκευωρία Νovartis, ό,τι έλεγαν τότε ήταν λόγια. Κι αυτό είναι οδυνηρό για έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο, στον οποίο πολλοί επενδύσαμε.
Πολιτική συμμαχιών, νέος γύρος
Η ένταξη του Ανδρέα Λοβέρδου στη ΝΔ, την επαύριο μάλιστα της καταδίκης των ψευδομαρτύρων που τον ενέπλεξαν στη σκευωρία Νovartis, ταλαιπωρώντας τον και δυσφημώντας τον, δείχνει ότι παρά τα όσα λέγονται ο Κυριάκος Μητσοτάκης διατηρεί ακόμα την εκλογικο-πολιτική ηγεμονία. Παρά την έχθρα της Αριστεράς και την απαξίωσή του από το ΠΑΣΟΚ, ο Λοβέρδος ήταν ένας από τους συνεπέστερους πολιτικούς κατά του λαϊκιστικού ρεύματος την περασμένη δεκαετία, και όταν διεκδικούσε την εξουσία και όταν την άσκησε. Αν είχε εκλεγεί στο ΠΑΣΟΚ, όταν είχε θέσει υποψηφιότητα, είναι βέβαιο ότι δεν θα είχε μετατραπεί το κόμμα σε αριστερή γκρούπα ούτε θα είχε γίνει παρακολούθημα της Ζωής Κωνσταντοπούλου στην υπόθεση των «άγνωστων εύφλεκτων υλικών» στο τρένο των Τεμπών.
Η αποδοχή του Λοβέρδου στη ΝΔ δείχνει ότι ο Μητσοτάκης συνεχίζει την πολιτική συμμαχιών, την οποία μάλιστα στη συγκεκριμένη συγκυρία επιδιώκει να την πραγματοποιεί διευρύνοντας το κόμμα. Στόχος του μάλιστα είναι μια αμφίπλευρη δεύρυνση, αν αποβεί θετική η προσπάθεια εξομάλυνσης της σχέσης Μητσοτάκη – Σαμαρά. Οι πρωτοβουλίες αυτές είναι άγνωστο τι θα αποδώσουν, ωστόσο σε συνδυασμό με τα μέτρα της Θεσσαλονίκης και με τη συνεχιζόμενη διάλυση στην αντιπολίτευση δίνουν στην κυβέρνηση μια δημοσκοπική ανάσα.
Το μεσο-βραχυπρόθεσμο όφελος είναι δεδομένο. Η μακροπρόθεση επένδυση είναι ανάγκη να κατατείνει στην περαιτέρω διασαφήνιση της κεντροδεξιάς ταυτότητας χωρίς κεντρώα ή δεξιά κόμπλεξ.
