Το ζήτημα που απασχολεί αυτές τις μέρες τον νομικό κόσμο, μοιάζει με ένα κερασάκι στην τούρτα για τους εορτασμούς του κράτους δικαίου α λα επιτελικά. Πρόκειται για την προωθούμενη τροποποίηση του άρθρου 100 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, που θα περιορίζει το δικαίωμα του κατηγορούμενου να λαμβάνει γνώση στοιχείων της δικογραφίας που τον αφορά, να γνωρίζει επακριβώς γιατί κατηγορείται, απλώς και μόνο εάν αυτό κριθεί «αναγκαίο» από την αστυνομία ή τους αρμόδιους εισαγγελικούς και δικαστικούς λειτουργούς.
Ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι η ρύθμιση απλώς εισάγει ξανά στο εθνικό δίκαιο μια ευρωπαϊκή οδηγία του 2012 που καταργήθηκε το 2019, ενώ ο υπουργός επικαλέστηκε και νομολογία του ΕΔΔΑ. Το πρόβλημα είναι ότι όποιος διαβάσει όντως αυτές τις αποφάσεις διαπιστώνει ότι το Δικαστήριο θεωρεί προαπαιτούμενο της δίκαιης δίκης να μην καταδικάζεται κανείς με στοιχεία ή μαρτυρίες που δεν μπορεί να αποκρούσει.
Επίσης αποκρύπτεται ότι η εν λόγω οδηγία δεν είναι υποχρεωτική αλλά υπάρχει για ένα και μόνο λόγο, για να βάζει αυστηρούς όρους στα κράτη-μέλη, λέγοντας ρητώς ότι τέτοιες αποφάσεις πρέπει να αφορούν πολύ ειδικές περιπτώσεις (π.χ. εθνική ασφάλεια) και θέτοντας ως απαράβατη προϋπόθεση την απόφαση δικαστικής αρχής (όχι αστυνομίας), τον δικαστικό έλεγχο και τη διασφάλιση του δικαιώματος της δίκαιης δίκης με βάση το άρθρο 6 της ΕΣΔΑ και τη νομολογία. Καμία σχέση με όσα διαβάζουμε στη σημερινή διατύπωση, την οποία έχει καταγγείλει ως απαράδεκτη η Ολομέλεια των προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας.
Δύο ερωτήματα προκύπτουν αβίαστα. Το πρώτο: Γιατί τώρα; Γιατί ξαφνικά, ύστερα από 14 αλλαγές του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας θυμήθηκαν μια οδηγία του 2012. Την εξήγηση θα τη συμπεράνουμε, υποθέτω, κάποια στιγμή από το δικαστικό ρεπορτάζ.
Το δεύτερο: Ως πότε θα παίζουμε κρυφτούλι με τη σκληρή αλήθεια; Εχουμε ζήσει το σκάνδαλο υποκλοπών και την άρνηση του Μαξίμου να εφαρμόσει απόφαση του ΣτΕ. Εχουμε ζήσει παρωδίες εξεταστικών και ψηφοφορίες για προανακριτικές που ήταν για γέλια και κλάματα. Δημιουργικά στρογγυλοποιημένη «πλειοψηφία» στη Διάσκεψη των Προέδρων για αλλαγές σε ανεξάρτητες Αρχές. Επιθέσεις σε όσες ενοχλούν όπως και σε ευρωπαϊκές Αρχές και στον Τύπο. Εχουμε ζήσει επικοινωνιακή πολιτική με δεκάδες αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα να έχουν γίνει στο πόδι, ανάλογα με την επικαιρότητα. Πότε, πώς, πού θα σταματήσει όλο αυτό;
