Κατά την επανεκκίνηση της σχολικής χρονιάς θα πρέπει να απασχολήσει με σοβαρότητα την πολιτεία και την εκπαιδευτική κοινότητα η χρήση κινητού τηλεφώνου στο Γυμνάσιο, το Λύκειο, ακόμη και στο Δημοτικό. Η νέα ψηφιακότητα που αφορά όλο και περισσότερους πολίτες – και βέβαια νεότερες ηλικίες – σχετίζεται με άνοδο περιστατικών άγχους, κατάθλιψης και αδυναμίας συγκέντρωσης – ακόμη και ο εθισμός είναι υπαρκτός, όπως λένε οι ειδικοί. Παρ’ όλ’ αυτά η χρήση του κινητού έχει και όψεις δημιουργικής συμπλήρωσης της ίδιας της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Εδώ όμως θα πρέπει να υπάρχουν σαφή και διακριτά όρια και μια δέσμη κανόνων που να τηρούνται εντός της αίθουσας. Βεβαίως η κουλτούρα συγκέντρωσης έχει να κάνει και με την κουλτούρα στο σπίτι και θα πρέπει σε όλους τους τόνους να γίνει γνωστό πως ο κατακερματισμός στον τρόπο σκέψης που πυροδοτείται από τη σχέση με το κινητό δεν επηρεάζει μόνο την ακαδημαϊκή απόδοση των μαθητών αλλά και την ανάπτυξη βασικών δεξιοτήτων, όπως η κριτική σκέψη και η επίλυση προβλημάτων – σε βάθος χρόνου επηρεάζει την ίδια την πρόσληψη της γνώσης, της πληροφορίας, της ζωής.
Εδώ θα πρέπει λοιπόν να υπάρξει μέριμνα ακόμη και για μια νέα Ψηφιακή Αγωγή ως μέρος της εκπαιδευτικής ύλης που θα αποδαιμονοποιεί την ψηφιακότητα αλλά και που θα υπογραμμίζει τους κινδύνους της. Απαιτείται δε κοινό μέτωπο όχι κατά των μαθητών και μαθητριών αλλά υπέρ του διαχωρισμού της σχολικής εμπειρίας και του σκρολαρίσματος στην οθόνη χωρίς όρια.
