Αυτό που έπαθε η Εθνική μας ομάδα στο ματς με την Δανία στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» αποτελεί ιστορικό κάζο. Οι Δανοί κέρδισαν με ένα βαρύ 3-0 την ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και της υπενθύμισαν ότι δυστυχώς απέχει πολύ από την πρόκριση στο Μουντιάλ, την οποία για να την πάρει θα χρειαστεί να παλέψει. Εδωσαν και σε μας που την ομάδα την παρακολουθούμε ένα μάθημα: μας υπενθύμισαν ότι δεν αρκεί σε μια ομάδα η ποιότητα των παικτών για να είναι ανταγωνιστική και αξιόπιστη, αλλά χρειάζεται να έχει και άλλα πολλά. Πρώτα από όλα χρειάζεται σωστή προετοιμασία. Επειτα πρέπει να έχει γνώση των ορίων της. Και μετά σίγουρα της χρειάζονται και στρατηγική και ικανότητα τακτικής προσαρμογής και εμπειρίες διαχείρισης δυσκολιών: η Εθνική μας φάνηκε πως δεν τα έχει αυτά. Δεν το λέω κάνοντας κριτική στον κόουτς Ιβάν Γιοβάνοβιτς – το γράφω πρώτα από όλα κάνοντας την αυτοκριτική μου. Ομολογώ πως ένα τέτοιο κάζο με τη Δανία δεν το περίμενα όσο κι αν την παραμονή του αγώνα επισήμανα ότι η δυσκολία του παιχνιδιού είναι σημαντική και ο φόβος μιας κακής προσέγγισης είναι υπαρκτός. Μετά το ματς αισθάνομαι πως καταλαβαίνω την Εθνική μας λίγο περισσότερο. Αλλά έσφαλα. Παρασύρθηκα και έκανα λάθη στην εκτίμηση των αντιπάλων. Περίπου όπως ο προπονητής και οι παίκτες.
Απλό
Αυτό που συνέβη με την Εθνική του Γιοβάνοβιτς είναι σχετικά απλό. Ερχόταν από τέσσερα ματς στη σειρά στα οποία σκόραρε κατά ριπάς – δυο φιλικά (με τη Σλοβακία και τη Βουλγαρία) και δυο επίσημα (με τη Σκωτία στη Γλασκόβη στο μπαράζ του UEFA Nations League και τη Λευκορωσία στην πρεμιέρα της των προκριματικών του Μουντιάλ). Δεν ήταν το πρόβλημα ότι οι νίκες αυτές θόλωσαν την κρίση – και τη δική μου. Ήταν ότι συνολικά οι εμφανίσεις ήταν τόσο αναπάντεχα εντυπωσιακές που ένιωθες ότι συντελείται κάτι σπουδαίο: σαν ένα όνειρο να γίνεται πραγματικότητα. Μόνο που στο ποδόσφαιρο αυτό σπανίως συμβαίνει. Όπως και στη ζωή η ψευδαίσθηση μπορεί να προκύψει απλά γιατί την έχεις ανάγκη. Νομίζω πως το να βλέπουμε μια Εθνική Ελλάδος που δεν φοβάται, που βγαίνει στην επίθεση, που σκοράρει, που παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας το λαχταρούσαμε χρόνια – εγώ σίγουρα. Κι όταν το είδα το υπερεκτίμησα. Ξεχνώντας ότι το δείγμα ήταν μικρό. Αλλά και ότι εντός του κύκλου των παιχνιδιών της ομάδας του Γιοβάνοβιτς υπήρχαν και ήττες που μαρτυρούσαν πως η Δανία απαιτούσε σεβασμό, μελέτη, προσοχή και διαφορετική προσέγγιση από αυτή που είδαμε από την ομάδα του Γιοβάνοβιτς στα τελευταία παιχνίδια. Ηταν οι ήττες της Εθνικής μας από τη Σκωτία και την Αγγλία (και οι δύο όχι τυχαία εντός έδρας) που αυτό το φώναζαν.
Κατοχή
Η Εθνική μας έχασε εύκολα πρώτα απ’ όλα γιατί οι Δανοί έπαιξαν ένα ποδόσφαιρο το οποίο στην Ελλάδα δεν το γνωρίζουμε. Εκαναν μια τεράστια άκοπη σχεδόν κατοχή μπάλας και πίεσαν με παίκτες που έχουν ως σήμα κατατεθέν την ένταση στο παιχνίδι τους. Οι τρεις μέσοι τους που τρομοκράτησαν τον Κουρμπέλη και τον Ζαφείρη κι εξαφάνισαν τον Γιάννη Κωνσταντέλια αγωνίζονται ο Φρόχολντ στη Σπόρτινγκ Λισαβόνας, ο Χόιμπεργκ στη Μαρσέιγ και ο Χίλμαντ στην Πόρτο. Οι δυο εξτρέμ τους, ο Σκοβ Όλσεν και ο Μπίρεθ παίζουν ο πρώτος στη Βόλφσμπουργκ και ο δεύτερος στη Μονακό. Οι τρεις σκόρερ τους τιμάνε τις φανέλες σοβαρών ομάδων: ο Κρίστενσεν ανήκει στην Μπαρτσελόνα, ο Χόιλουντ ήταν στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τώρα βρίσκεται στη Νάπολι και ο Ντάμσγκαρντ είναι χρόνια τώρα στην Μπρέντφορντ και στην Πρέμιερ Λιγκ. Οι Δανοί έκαναν ό,τι και με τη Σκωτία (τεράστια κατοχή μπάλας και υπέροχο πρέσινγκ) διότι αυτό κάνουν πάντα: είναι το παιχνίδι τους. Η ατυχία μας ήταν ότι μετά την ισοπαλία με τη Σκωτία ο προπονητής τους άλλαξε πολλούς από τους βασικούς του βρίσκοντας τους κατάλληλους για την περίπτωση σολίστες. Αλλά το θέμα δεν ήταν οι σολίστες: ήταν το πλάνο. Αυτό το παιχνίδι που οι Δανοί έπαιξαν στην Ελλάδα παραμένει άγνωστο. Οι ελληνικές ομάδες όχι μόνο δεν το χρησιμοποιούν αλλά δεν ξέρουν και να το αντιμετωπίσουν.
Πλην Τζολάκη
Λέμε ότι η ομάδα αυτή έχει πολλούς παίκτες που αγωνίζονται στην Ευρώπη και δεν έχουν σχέση με την ελληνική μας πραγματικότητα κ.λπ. Ισχύει – πλην όμως με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς προπονητή η ομάδα μας παίζει πάντα ελληνικό ποδόσφαιρο. Ίσως πιο παραγωγικό από αυτό που παίζουν μεγάλες και μικρές ελληνικές ομάδες στο πρωτάθλημά μας, αλλά πάντα ελληνικό. Απλώς στα ματς με αντιπάλους στα μέτρα της αυτό το ποδόσφαιρο το βασισμένο κατά βάση σε σολίστες, αυτοσχεδιασμούς και πρωτοβουλίες αρκούσε για να μας πλανέψει. Απέναντι στη Δανία που αυτό το ποδόσφαιρο δεν το φοβάται, φάνηκαν ξανά όλα τα διαχρονικά προβλήματά μας. Που ξεκινούσαν κατά βάση από το μυαλό: οι παίκτες μας δεν ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν από τη στιγμή που είχαν απέναντί τους μια ομάδα που δεν τους περίμενε. Χάθηκαν και μάλιστα όλοι μαζί: πλην του Τζολάκη που με μια – δυο μεγάλες επεμβάσεις κράτησε το σκορ σε επίπεδα ανεκτά δεν υπάρχει ούτε ένας διακριθέντας.
Δυστυχώς
Αποδίδονται στον Γιοβάνοβιτς λάθη – κι ο ίδιος είπε ότι έκανε κάποια χωρίς να μας πει πια. Η αλήθεια όμως είναι περισσότερο πικρή: Η Εθνική μας έδειξε με τη Δανία ότι δεν είναι ομάδα που μπορεί να αντιμετωπίσει αυτού του τύπου τους αντιπάλους παίζοντας με τρεις κυνηγούς, δύο δημιουργούς και ακραία μπακ τόσο επιθετικά που νομίζεις πως δεν ξέρουν να αμύνονται. Πολλοί είπαν ότι πρόκειται για πάθημα που πρέπει να γίνει μάθημα. Δεν συμφωνώ γιατί αυτό το πάθημα το βλέπω χρόνια ολόκληρα να επαναλαμβάνεται: κάθε φορά που μια ελληνική ομάδα σε κάνει να πιστεύεις πως βρήκε τον τρόπο να γίνει ανταγωνιστική, έρχεται ένας αντίπαλος και την καταστρέφει σχεδόν πάντα στο γήπεδό της. Το έχει πάθει ο ΠΑΟ από τον Άγιαξ, αλλά και από την Μπράγκα. Ο Ολυμπιακός από την Άρσεναλ. Η ΑΕΚ από τον Αγιαξ, αλλά και από την Αντβέρπ. Ο ΠΑΟΚ από τις διάφορες Μάλμε, Μπενφίκα και Κρασνοντάρ σε ματς play offs Τσάμπιονς Λιγκ. Όλοι όταν είδαν απέναντί τους αντιπάλους που δεν τους άφησαν να κάνουν τα δικά τους κρατώντας την μπάλα και πρεσάροντας πέρασαν με νίκες από εδώ. Θυμίζοντάς μας τι είναι το ποδόσφαιρο του καιρού μας. Που ούτε το ξέρουμε, ούτε κάνουμε και προσπάθεια να το μάθουμε δυστυχώς…
