Το θέμα καταλάγιασε. Και πολύ κράτησε δηλαδή. Ως γνωστόν, όλα τα θαύματα, στην Ελλάδα, κρατάνε τρεις ημέρες και το πιο μεγάλο τέσσερις. Οπότε οι πεντέξι που απασχόλησε την ειδησεογραφική και διαδικτυακή κουβενταρία το επεισόδιο με τους εβραϊκού θρησκεύματος βρετανούς τουρίστες στην ταβέρνα στη Νάξο και πολλές ήταν. Έριξε όμως τον προβολέα σε έναν τύπο Νεοέλληνα που θεωρώ ότι ήρθε για να μείνει. Ως η μετεξέλιξη αυτού που παλιά λέγαμε Ελληνάρα.
Ο τύπος με το φανελάκι, την πλαστική παντόφλα και τη χρυσή αλυσίδα στον λαιμό, που ρουφάει τον φραπέ, έχει άποψη για τα πάντα και μεγάλη ιδέα για τη γνώμη του και τον εαυτό του, δεν μένει πια εδώ. Δηλαδή, εδώ μένει αλλά έχει μεταλλαχτεί ως προς τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά. Φυσικά και δεν πίνει φραπέ, την πλαστική παντόφλα ούτε που να τη δει, είναι γυμνασμένος, τρώει υγιεινά και, όχι, δεν θα ήθελε να είναι εκείνος πρωθυπουργός ή υπουργός για μια μέρα ώστε να τα βάλει όλα σε τάξη όπως ήταν το όραμα του παλαιάς κοπής Ελληνάρα. Το «νέο μοντέλο» θέλει στην εξουσία αυτούς που… δεν θέλει. Αυτούς που θεωρεί ανίκανους και ανάξιους. Για να μπορεί να τους βρίζει. «Ο οσφυοκάμπτης υπουργός…» είναι οι δύο πρώτες λέξεις του κειμένου με το οποίο ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας στη Νάξο δίνει τη δική του εκδοχή των γεγονότων. Να είναι δηλαδή κυβέρνηση άνθρωποι του κόμματός του και να μην μπορεί να τους βρίσει; Να τους πει «οσφυκάμπτες»; Που δεν είναι ό,τι κι ό,τι, είναι ψαγμένη λέξη. Διότι το «νέο μοντέλο», σε αντίθεση με το παλαιότερο, έχει ψαγμένη σκέψη. Και φιλόσοφος και συγγραφέας και επιχειρηματίας δηλώνει ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας.
Κατά τα άλλα, παλιά και νέα μοντέλα, έχουν τις ίδιες εργοστασιακές ρυθμίσεις. Θεωρούν την επιχείρησή τους, ακόμη και αν είναι «δημοσίου ενδιαφέροντος», βιλαέτι τους, προτάσσουν τον σεβασμό και τη συμμόρφωση του πελάτη προς τα γούστα του ιδιοκτήτη και όχι το αντίθετο, μεταφράζουν τον κανόνα ως δικαίωμα. Και φυσικά πιστεύουν ότι οι φόροι είναι χαράτσι υπέρ των τραπεζών. Οπως ακριβώς ο ιδιοκτήτης της «Αξιώτισσας» που στον κατάλογό του και κάτω ακριβώς από εκεί που είναι υποχρεωμένος να γράψει ότι ο καταναλωτής έχει δικαίωμα να μην πληρώσει αν δεν πάρει απόδειξη, επισημαίνει ότι ο καταναλωτής θα πρέπει επίσης να γνωρίζει ότι με τα χρήματα των φόρων το κράτος πληρώνει τις τράπεζες και αυτοί που δημιούργησαν τις συνθήκες της φτώχιας «μας ζητάνε να είμαστε νομοταγείς και να πληρώνουμε φόρους».
Και κυρίως, ο Ελληνάρας όλων των εποχών πιστεύει ότι έχει τόση δύναμη που αρκεί ένα πετάρισμα του βλέφαρού του για να προκληθεί τροπική καταιγίδα. Ετσι και στην «Αξιώτισσα» δεν σερβίρουν ποτέ κόκα κόλα και το χαστούκι στα μούτρα του καπιταλισμού ακούστηκε πέρα στους πέρα βράχους.
Η υπερπροβολή της αρετής
Παλαιότερα, ο τύπος του Ελληνάρα ήταν απολιτίκ ή, μάλλον, υπεράνω κομμάτων. Στη σύγχρονη εκδοχή του αυτοαποκαλείται «συνειδητοποιημένος πολίτης» και σίγουρα στρογγυλοκαθισμένος στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Και αν κάποτε το «παράσημό» του ήταν η καπατσοσύνη, πλέον είναι ο επιθετικός ακτιβισμός.
Παραμένει όμως το ίδιο δογματικός (έστω και αν δεν το κατανοεί) είτε πρόκειται για γεωπολιτικά θέματα είτε για τη γεύση της ροβίτσας (ή ψιλοφάσουλου). Που, όπως διαβάζω στον κατάλογο της «Αξιώτισσας», είναι πολύ πιο νόστιμη από τα αμπελοφάσουλα. Δηλαδή εντάξει η σωστή πλευρά της Ιστορίας αλλά προεπιλεγμένη και η σωστή πλευρά του ουρανίσκου;
