«Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι» λέει ο μεγάλος ποιητής μας.
Αλλά εδώ είναι Ελλάδα. Οι σταγόνες της βροχής αργούν και το καλοκαίρι δεν πεθαίνει ποτέ. Ασε που έχουμε και λειψυδρία.
Λίγα λόγια λοιπόν για το πολιτικό παζλ και τα κομμάτια του.
Πρώτον, το κυβερνητικό οικοδόμημα έχει αποδυναμωθεί από τη φθορά του χρόνου και διάφορες (πραγματικές ή ανύπαρκτες) υποθέσεις αλλά έως τώρα δεν παρουσιάζει ανήκεστες βλάβες ευστάθειας, ούτε νομιμοποίησης – παρά την περί του αντιθέτου γνωμοδότηση Βενιζέλου…
Δεύτερον, η αντιπολίτευση δίνει την εικόνα ενός απέραντου γιουσουρούμ όπου μπορείς να ακούσεις τα πάντα και το αντίθετό τους.
Κι αυτό δημιουργεί αναντίρρητα ένα κενό. Οχι τόσο αντιπολίτευσης, όσο εναλλακτικής διακυβέρνησης.
Τρίτον κι επειδή στην Ελλάδα δεν φεύγεις ποτέ, διάφοροι «πρώην» ονειρεύονται ή σχεδιάζουν την παραμονή ή την επιστροφή τους μήπως καλύψουν το κενό που λέγαμε. Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου αλλά τουλάχιστον σε καλή μεριά.
Από όλα τα παραπάνω μόνο το τρίτο σκέλος μπορεί να προσθέσει νέα κομμάτια στο πολιτικό παζλ. Και γι’ αυτό προκαλεί συζητήσεις, έστω και χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο έως ότου κάτι πιο συγκεκριμένο πάρει σάρκα και οστά.
Εως τώρα πάντως ουδείς περιμένει και καμία δημοσκόπηση δεν δείχνει ότι ένα κόμμα Σαλμά ή Σαμαρά ή Τσίπρα ή Καραμανλή ή Καμμένου θα μπορούσε να διαταράξει τους βασικούς πολιτικούς συσχετισμούς. Εστω κι αν καταφέρει να προκαλέσει ζημιές δεξιά ή αριστερά.
Λογικό. Καμία τέτοια προσπάθεια δεν υπερβαίνει το «προσωπικό θέμα» του ενός ή του άλλου ενδιαφερόμενου κι ουδέποτε η πολιτική αποτέλεσε πεδίο σύγκρουσης για μετέωρους λογαριασμούς, παράπονα, τσιριμόνιες και γινάτια.
Αλλά… Μην υποτιμάτε τον προσωπικό παράγοντα, έχει σκαρώσει πολλές κασκαρίκες.
Τη δεκαετία του ’50, η (μάλλον ακατάληπτη…) προσωπική αντιπαλότητα του Σοφοκλή Βενιζέλου και του Γεώργιου Παπανδρέου κόστισε στην κεντρώα παράταξη πολύ περισσότερο από το Παλάτι, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και την ΕΡΕ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία λοιπόν ότι ένα κόμμα Τσίπρα σήμερα θα ανακατέψει τη σούπα στην Αριστερά κι ότι ένα εγχείρημα Σαμαρά – Καραμανλή θα κάνει το ίδιο στα δεξιά της ΝΔ.
Ούτως ή άλλως είναι δύο πολιτικοί χώροι που εκδηλώνουν σαφή διαλυτικά φαινόμενα.
Αλλά το αν θα κατορθώσουν ο ένας ή ο άλλος να αποκτήσουν αξιόπιστα και ενιαία χαρακτηριστικά είναι μια άλλη υπόθεση. Τα προγνωστικά μοιάζουν παρακινδυνευμένα.
Η στρατηγική του Μεγάρου Μαξίμου είναι προφανής. Δεν τους κακοφαίνεται ο Τσίπρας για αντίπαλος και γι’ αυτό μάλλον τον επιλέγουν ή και τον αβαντάρουν ποικιλοτρόπως.
Από την άλλη η κυβέρνηση αποφεύγει καταφανώς να εμπλακεί σε μια κόντρα με τον Σαμαρά ή τον Καραμανλή, κατανοώντας προφανώς ότι οι δύο «πρώην» πρωθυπουργοί διατηρούν κάποια επιρροή στον χώρο της ΝΔ.
Βέβαια ο ένας έχει αποχωρήσει από την αρχηγία της παράταξης εδώ και δέκα χρόνια κι ο άλλος δεκαέξι. Δεν είναι μικρό διάστημα για να ξαναπιάσουν την υπόθεση εκεί που την άφησαν.
Ακόμη περισσότερο που αν προχωρήσει η προσπάθειά τους θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν και να εκθρονίσουν έναν διάδοχό τους εν ενεργεία Πρωθυπουργό που μετράει περισσότερες επιτυχίες κι από τους δύο μαζί. Δεν θα είναι απλό.
Αντιθέτως ο Τσίπρας δεν έχει τέτοιον αντίπαλο, δεν σηκώνει κύματα. Ενώ ακόμη και μια νέα σύγκρουσή του με τον Μητσοτάκη κινείται στα όρια του classico.
Το άλλο σχετικό πλεονέκτημα του Τσίπρα είναι το σχέδιο. Είναι αύταρκες. Τρέχει για λογαριασμό του. Αν το βράδυ των εκλογών το κόμμα που θα φτιάξει βγει δεύτερο (με όποιο ποσοστό…) θα το θεωρήσει προσωπική επιτυχία του κι ας μην πάρει περισσότερα από τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές.
Το σχέδιο των «πρώην» της ΝΔ όμως ποιο είναι; Να φύγει ο Μητσοτάκης; Να φύγει μόνος ή μαζί με τη ΝΔ;
Τότε ποιος θα αναλάβει να κυβερνήσει τον τόπο; Οι ίδιοι οι «πρώην»; Μερικοί φίλοι τους; Ο «κανένας» που λένε οι δημοσκοπήσεις; Ή «κάποιος άλλος»;
Και πού κυκλοφορεί άραγε αυτός ο δυσεύρετος «κάποιος άλλος» που δεν έχουμε ακόμα εντοπίσει για να κληθεί να κυβερνήσει;
Μυστήρια πράγματα. Και κυρίως ασαφή. Αλλά η ασάφεια είναι από τους χειρότερους εχθρούς της πολιτικής.
Βεβαίως όλους τους απειλεί ο ίδιος κίνδυνος. Αν η επιστροφή αποδειχτεί φούσκα, τότε εκεί τελειώνει και η ιστορία τους. Δεν υπάρχει άλλο κεφάλαιο στη διαδρομή. Κι ούτε πρόκειται να το δημιουργήσουν όσο λαμπρή ιδέα κι αν διατηρούν για τον εαυτό τους.
Χωρίς να φταίνε απαραιτήτως οι ίδιοι. Κακά τα ψέματα, ένα σενάριο επιστροφής είναι ίσως το δυσκολότερο σενάριο στην πολιτική και γι’ αυτό το έχουν επιτύχει ελάχιστοι. Ο Βενιζέλος, ο Ντε Γκωλ, ο Καραμανλής και μερικοί που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Με κλασικότερη ίσως περίπτωση τον Λάζαρο που επέστρεψε μεν στην Παλαιστίνη πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, αλλά τότε είχε ανακατευτεί ο Ιησούς.
Αντιθέτως το ζητούμενο μοιάζει απλούστερο για τον Μητσοτάκη. Του αρκεί να κρατηθεί στην εξουσία κι από αυτό θα κριθεί.
Βέβαια κι αυτό ευκολότερα το λες παρά το κάνεις μπροστά σε μια τρίτη τετραετία. Δεν ξέρω λοιπόν αν είναι εφικτός αλλά τουλάχιστον μοιάζει ξεκάθαρος στόχος.
Συνεπώς το παζλ δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα. Απομένουν κάποια κομμάτια για να συμπληρωθεί.
Υπό δύο προϋποθέσεις.
Οτι θα βρεθούν τα κομμάτια που πραγματικά ταιριάζουν στο παζλ.
Κι ότι το τελικό αποτέλεσμα θα βγάζει κάποιο νόημα.
Διότι και στη Γαλλία ο Μακρόν δοκίμασε διάφορες εξυπνάδες με διάφορους συνδυασμούς κι ακόμα τρέχουν.
