Φοβάμαι πως ζούμε με μια σειρά από παρανοήσεις.
Έχουμε μια μη κυβερνητική οργάνωση ονόματι BDS Greece, αγνώστων άλλων στοιχείων. Η οποία δηλώνει ότι κήρυξε «πολιτιστικό μποïκοτάζ» κατά καλλιτεχνών που δεν συμφωνούν με την οργάνωση για το Ισραήλ, όπως η τραγουδίστρια Γλυκερία (tvxs, 22/8).
Ποιος τους το ανέθεσε; Με ποιον στόχο; Ποιες αρμοδιότητες; Ποιες διαδικασίες; Μυστήριο.
Στο κάτω κάτω ο καθένας μπορεί να έχει όποια γνώμη θέλει για το Ισραήλ, τον Νετανιάχου, τη Γλυκερία ή την Κατερίνα Λιόλιου. Αλλά κανείς δεν έχει δικαίωμα να παίζει τον Χάιντριχ στη Νύχτα των Κρυστάλλων.
Στη συνέχεια εμφανίζονται εξήντα επτά ΜΚΟ να διαμαρτύρονται επειδή ανακοινώθηκε από την κυβέρνηση ο διαχειριστικός έλεγχός τους (κοινή επιστολή στον Πρωθυπουργό, 22/8).
Ομολογώ πως κυρίως θα με εξέπληττε αν δεν έχει γίνει έως τώρα τέτοιος έλεγχος.
Πώς είναι δυνατόν κάποιοι να ελέγχουν χωρίς να ελέγχονται;
Πώς γίνεται να ασκούν μια δημόσια δραστηριότητα χωρίς να γνωρίζουμε ποιος τους χρηματοδοτεί, με πόσα και για ποιον σκοπό;
Και πού ξανακούστηκε ένας συνεταιρισμός ανθρώπων, ακόμη και για τον αγνότερο σκοπό, να λειτουργεί εκτός διαχειριστικού ελέγχου όταν ελέγχεται και το τελευταίο ψιλικατζίδικο ή ορειβατικός σύλλογος;
Δεν ξανακούστηκε.
Θα σταματήσω εδώ. Δεν θα αναφερθώ σε όσα καταγγέλλονται για πολλές ΜΚΟ (όχι για όλες φυσικά…), όσα λέγονται για τους χρηματοδότες, τα κίνητρα και τις επιδιώξεις τους, τον ρόλο που επιτελούν.
Αλλά πώς εξηγείται ότι βασική ενασχόλησή τους είναι να ακυρώσουν τη μεταναστευτική πολιτική της (όποιας) κυβέρνησης και να τρέχουν τη χώρα στα δικαστήρια για κάθε σουδανό ή σομαλό, πραγματικό ή υποτιθέμενο, πρόσφυγα που στενοχωρήθηκε;
Θα μου πείτε καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. Εστω κι αν είναι παρανόηση. Η οποία όμως στηρίζεται σε μια ακόμη μεγαλύτερη.
Ισχυρίζονται ή νομίζουν ότι ένα κράτος δικαίου και μια «φιλελεύθερη κυβέρνηση» πρέπει να είναι κάτι σαν ένα μάτσο χαζοχαρούμενων τζιτζιφιόγκων που περιμένει τους μετανάστες με ανοιχτά σκέλια.
Ε λοιπόν δεν είναι. Κι ούτε μπορεί να γίνει – ό, τι κι αν λένε επί αυτού οι αξιοσέβαστοι δικαστές του Στρασβούργου.
Ένα κράτος δικαίου και μια φιλελεύθερη κυβέρνηση οφείλουν να έχουν μεταναστευτική πολιτική κι εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας στα σύνορα και πολιτική δημόσιας τάξης στις πόλεις.
Ακριβώς όπως οφείλουν να ελέγχουν τη νομιμότητα όλων των οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στην επικράτεια.
Είτε είναι κυβερνητικές, είτε μη κυβερνητικές.
Είτε διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα, είτε κοινοτικό, είτε ιδιωτικές χορηγίες.
Είτε είναι ο ΟΠΕΚΕΠΕ, η BDS Greece ή «Ο Καλός Πρόσφυγας».
