Μετά την υποχώρηση των Τεμπών από την πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, που οφείλεται εν πολλοίς στις υπερβολές που ακούστηκαν από την αντιπολίτευση, η τελευταία επικεντρώνει τις επιθέσεις της σε άλλα πεδία. Πρώτον, στην ακρίβεια, όπου η κυβέρνηση φαίνεται να έχει χάσει την μπάλα. Δεύτερον, στην εξωτερική πολιτική, όπου η βαθιά Δεξιά και η εμμονική Αριστερά επικρίνουν την κυβέρνηση για ένα από τα λίγα πράγματα στα οποία επιδεικνύει συνέπεια: την υποστήριξη προς την Ουκρανία. Τρίτον, στο μέτωπο των πυρκαγιών, όπου άλλη μια κυβέρνηση αδυνατεί να προστατεύσει τον εθνικό πλούτο και κρύβεται πίσω από την κλιματική αλλαγή. Τέταρτον, στην υγεία, με την Ελλάδα να καταγράφει αρνητικό ευρωπαϊκό ρεκόρ στο ποσοστό των πολιτών που δηλώνουν ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο κόστος της ιατρικής περίθαλψης.
Προφανώς θίγονται κι άλλα ζητήματα, αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος ύπαρξης της αντιπολίτευσης. Στόχος του σημερινού σημειώματος δεν είναι όμως η εξαντλητική καταγραφή αυτών των ζητημάτων, αλλά η ανάδειξη των τρόπων με τους οποίους απαντά η κυβέρνηση. Ο βασικότερος είναι η επιθετικότητα: για όλα φταίνε οι προηγούμενοι, με πρώτον φυσικά τον Αλέξη Τσίπρα, εναντίον του οποίου θα στηθεί όλη η κυβερνητική επιχειρηματολογία μόλις αποσαφηνιστούν τα επόμενα βήματά του. Ο δεύτερος είναι η ειρωνεία/αλαζονεία/εξυπνακισμός: ο Άδωνις Γεωργιάδης απαντά στις κριτικές παραθέτοντας πίνακα όπου λαοί σε εμπόλεμη κατάσταση ή φτωχότεροι από εμάς δηλώνουν πιο χαρούμενοι ή εν πάση περιπτώσει δεν γκρινιάζουν όσο εμείς. Ο τρίτος είναι η σκληρότητα: η πολιτική που ακολουθείται για τη μετανάστευση από μια κυβέρνηση που δηλώνει φιλελεύθερη και ομνύει στο διεθνές δίκαιο είναι απλώς αδιανόητη. Ο τέταρτος είναι η παροχολογία: αντί για μια συντονισμένη επίθεση στις παθογένειες της ελληνικής οικονομίας, επιλέγεται ένα επίδομα εδώ, μια αύξηση εκεί, ένα κλείσιμο ματιού παραπέρα.
Υπάρχει κι ένας πέμπτος τρόπος: η κουτοπονηριά. Πέφτει η δημοτικότητα της κυβέρνησης; Να αλλάξουμε τον εκλογικό νόμο. Μα δεν δεσμεύτηκε ο Πρωθυπουργός ότι δεν θα το κάνει; Ναι, αλλά μπορεί πάντα να πει ότι προέχει η σταθερότητα της χώρας.
Ο κατάλογος είναι ανεξάντλητος, η κυβέρνηση αποδεικνύεται αξιοθαύμαστα επινοητική, θα μπορούσε ας πούμε να προσθέσει κανείς στους τρόπους αντίδρασής της και τον ρομαντισμό, τα ηλιοβασιλέματα που ο Άκης Σκέρτσος καλεί τους πολίτες – ιδιαίτερα όσους «δεν κατάφεραν φέτος να κάνουν διακοπές» – να κρατήσουν σε ένα «συρτάρι» του μυαλού τους. Και πάλι, το θέμα δεν είναι ποσοτικό, είναι ποιοτικό. Είναι η στρατηγική που (δεν) ακολουθείται για να πάει μπροστά ο τόπος. Είναι η κόπωση από τη διαρκή αντιπαράθεση. Είναι το διαρκές πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα. Είναι η αίσθηση ότι δεν αλλάζει τίποτα.
Είναι η συνειδητοποίηση ότι η εναλλακτική κυβερνητική λύση που έχει τόσο ανάγκη η δημοκρατία για να λειτουργήσει σωστά θα είναι ο πρώην κυβερνητικός εταίρος του Πάνου Καμμένου.
