Ολα πήγαν καλά. Ο Ζελένσκι απέσπασε στυλιστικά κομπλιμέντα από τον πρόεδρο και τους γκρούπις του. Ο Βανς κάθισε στη γωνία χωρίς να ανοίξει το στόμα του. Ο Μερτς ζήτησε ον κάμερα κατάπαυση του πυρός προτού ξεκινήσουν οι ειρηνευτικές συνομιλίες. Η Μελόνι έθεσε το θέμα των εγγυήσεων ασφαλείας τύπου άρθρου 5 του ΝΑΤΟ. Οι ηγέτες της Ευρώπης που πέρασαν το κατώφλι του Λευκού Οίκου άκουσαν εγκωμιαστικά σχόλια από τον πλανητάρχη. Κι εκείνος κέρδισε από τον καθένα ξεχωριστά όσους επαίνους χρειάζεται για να νιώσει πως κάνει την Αμερική σπουδαία ξανά. Σε επίπεδο διπλωματικών συμβολισμών η μίνι σύνοδος κορυφής για το Ουκρανικό πέτυχε τους στόχους της, λοιπόν. Μετρίασε τη δύναμη των εικόνων από την Αλάσκα, όμως; Τα πλάνα και τα φωτογραφικά στιγμιότυπα έδειξαν ότι οι Ευρωπαίοι έπαιξαν τον ρόλο του υποβολέα όσο πιο προσεκτικά μπορούσαν. Χρησιμοποίησαν τον κατάλληλο τόνο και το ενδεδειγμένο για τον οικοδεσπότη τους ύφος προκειμένου να του υπενθυμίζουν συνέχεια ποιες είναι οι προτεραιότητες της Ουκρανίας. H Βορειοατλαντική Συμμαχία επιβίωσε, αποφάνθηκαν πολλοί. Το Κρεμλίνο έχει πια λόγους να ανησυχεί για τις προθέσεις του αμερικανού «φίλου» του τσάρου, συμπλήρωσαν.
Τεχνικές
Πιθανότατα ο Πούτιν δεν θα χαμογελούσε τόσο αυτάρεσκα όσο στο Ανκορατζ βλέποντας τις λάιβ μεταδόσεις από την Ουάσιγκτον. Ωστόσο, το «πνεύμα» του ήταν μέσα στο μυαλό του Τραμπ. Για παράδειγμα, ο τελευταίος δεν κουνήθηκε καθόλου από την άποψή του κατά της εκεχειρίας – άποψη ξεκάθαρα ρωσική. Κι όχι μόνο. Αφησε τους επτά να τον περιμένουν ενώ ενημέρωνε τηλεφωνικά τον ρώσο ομόλογό του για τις συνομιλίες τους – σαν να αποζητούσε την έγκριση ή τη «ζεστασιά» του. Επαναλάμβανε το όνομά του σχεδόν μονότονα προκειμένου να βάζει την οπτική της Μόσχας στο τραπέζι. Δεν ανέλαβε καμία συγκεκριμένη δέσμευση. Εδωσε πολύ ασαφείς υποσχέσεις, που ενθουσίασαν μόνο τον Ρούτε. Οσοι έχουν μελετήσει τραμπολογία έχουν μάθει ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ αλλάζει γνώμη με γκραουτσομαρξιστικό στυλ: αν δεν αρέσει κάπου αυτή που διατυπώνει, έχει κι άλλες. Εχουν διδαχθεί επίσης – ορισμένοι με τον δύσκολο τρόπο – πως όταν συζητούν μαζί του δεν πρέπει να βασίζονται αποκλειστικά στους κανόνες της διπλωματίας. Είναι αναγκαίο να επιστρατεύουν και ψυχολογικά κόλπα διαχείρισης της προσωπικότητάς του. Το σημαντικότερο εμπόδιο, βέβαια, για οποιονδήποτε διαπραγματεύεται με τον Τραμπ είναι πως εκείνος παπαγαλίζει τις θέσεις του τελευταίου ανθρώπου με τον οποίο μίλησε. Αρα, η μάχη ανάμεσα στις ευρωπαϊκές τεχνικές επηρεασμού και τις ρωσικές, συνεχίζεται.
