Το νησί που πάω τα τελευταία καλοκαίρια είναι ανερχόμενο, αλλά όχι ακόμα τόσο μαζικό.
Που σημαίνειότι – αν αποφύγεις χοντρικά το πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου – περνάς μαγικά. Δεν διαθέτει μεγάλα καταλύματα, μόνο διασκορπισμένα ενοικιαζόμενα διαμερίσματα, μερικά μαγαζιά και λίγους κατασκηνωτές σε ερημικές παραλίες. Είναι ακόμα προσβάσιμο για ένα μέσο ελληνικό πορτοφόλι. Πράγμα που το καθιστά πολύτιμο. Εχει αλλάξει κι αυτό τα τελευταία χρόνια – όχι όμως όσο άλλα νησιά. Η φυσιογνωμία του δεν έχει αλλοιωθεί. Μόνο το ελεύθερο κάμπινγκ τελείωσε, όπως και στα περισσότερα μέρη που γινόταν διαχρονικά.
Σε άλλα νησιά που παλαιότερα ένας εγχώριος παραθεριστής μπορούσε να απολαύσει διακοπές, πια δεν είναι επιθυμητό το δικό του πορτοφόλι. Βασικά δεν είναι αρκετό. Η Πάρος μέσα σε μια δεκαετία έχει απλώς μετατραπεί σε κάτι άλλο. Η ανάπτυξη που αντίκρισα όταν την επισκέφτηκα το 2022 – μια δεκαετία μετά την πρώτη μου επίσκεψη – μού φάνηκε χυδαία. Θυμόμουν τις Κολυμπήθρες αρχές Αυγούστου σχεδόν άδειες. Τις αντίκρισα με καντίνες που το τοστ έκανε οκτώ ευρώ και η ξαπλώστρα πενήντα. Στην Τήνο, δεν βρίσκεις θέση σε ταβέρνα αν δεν έχεις κάνει κράτηση τουλάχιστον τρεις εβδομάδες πριν. Στην Ικαρία, το κατάλυμα που φιλοξένησε φίλους το 2021, φέτος ζητάει 120% πάνω στην τιμή.
Στο δικό μας πολύτιμο νησί – ένα γαλατικό χωριό που ακόμα αντιστέκεται – πηγαίνουμε σταθερά στα μέσα Ιουλίου. Κάθε καλοκαίρι το ζούμε σαν να είναι το τελευταίο. Σαν να μην ξέρουμε αν θα μπορούμε να το επισκεφθούμε. Μας βαραίνει αυτή η συνειδητότητα του τέλους, που φοβόμαστε ότι θα επέλθει. Φέτος όλοι λέγαμε μεταξύ μας:
«Αν ποστάρεις κάτι, μη βάλεις τοποθεσία».
Οχι από ελιτισμό, αλλά από φόβο. Φόβο ότι όσο πιο γρήγορα μαθευτεί, τόσο πιο γρήγορα θα χαθεί. Τόσο πιο γρήγορα θα γίνει κι αυτό μη προσβάσιμο για ένα μέσο ελληνικό πορτοφόλι, για έναν φοιτητή ή έναν νεαρό εργαζόμενο. Από φόβο μήπως έρθει κι εδώ η ανάπτυξη και η πρόσβαση στο δικαίωμα των καλοκαιρινών διακοπών, μετατραπεί σε προνόμιο. Ισως είναι ανώριμο, αλλά σε μια εποχή που στην επικράτεια των κοινωνικών δικτύων, τίποτα δεν συνέβη, αν δεν το ποστάρεις, προσπαθούμε εναγωνίως να κρατήσουμε κάτι αυθεντικό. Γιατί αν μαθευτεί πολύ, η πικρή εμπειρία δείχνει πως θα μείνει στο τέλος μόνο η τοποθεσία στο Ινσταγκραμ να θυμίζει πως κάποτε εκτός από την τοποθεσία, υπήρχε ένας τόπος που για εμάς ήταν προορισμός.
