Αντί να αποχωρήσουν οι βουλευτές της ΝΔ από την ψηφοφορία για την Προανακριτική «ΟΠΕΚΕΠΕ» (όπως επέβαλλε η ανασφάλεια για την τρεμάμενη κομματική πειθαρχία και όπως προέβλεπε η αντιπολίτευση), αντικατέστησαν τη μυστική ψήφο με επιστολική. Και έγινε το αντίστροφο. Αποχώρησε η αντιπολίτευση. Οι απουσίες των βουλευτών της συμπολίτευσης ήταν μια έξυπνη, συντεταγμένη και αδιέξοδη τακτική απόφαση. Νωρίτερα ο κ. Φλωρίδης σήκωσε ένα άσχετο θέμα (υπονόμευσης από την αντιπολίτευση της σχέσης με το Ισραήλ, προς όφελος της Τουρκίας) και ως άπειροι στους αντιπερισπασμούς τσίμπησαν όλοι, χάνοντας ή αποδυναμώνοντας το κύριο κοινοβουλευτικό θέμα: τη σύσταση Προανακριτικής για τον ΟΠΕΚΕΠΕ και τη διερεύνηση ευθύνης των κ.κ. Βορίδη, Αυγενάκη. Ιδίως ο δεύτερος αποκαλύπτεται ως μια σχεδόν μυθιστορηματική προσωπικότητα, που υποστασιοποιεί μια μακρά πολιτική παράδοση. Στο θέατρο του Δημήτριου Βυζαντίου ή σε σελίδες του Εμμανουήλ Ροΐδη μπορεί να βρει κανείς μια προ-βιογραφία του κ. Αυγενάκη. Η σάτιρα δεν τον περιέχει σε όλη του τη δυναμική. Του τοπικού παράγοντα που έζησε και αυτοεγκρίθηκε στο πλάι ποικίλων μηχανισμών.
Αυτό που διαμείβεται στη Βουλή για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, με τα έξοχα δηλητήρια και τις οπερετικές κορυφώσεις, είναι δείγμα αυτού που συντελείται στην παραγωγή. Μηδέν. Ο,τι παράγει η χώρα εξεικονίζεται στον τρόπο και τις ποιότητες που κυριαρχούν πολιτικά. Φορμαλισμός, άγονη λεκτική σκληρότητα και από κάτω διευθετήσεις ημετέρων, αντιμεταρρύθμιση ακριβώς από τους πιο φανατικούς θιασώτες της μεταρρύθμισης.
Η σύγκρουση εξελίσσεται επί ενός φθαρμένου υποστρώματος. Ο λαός έχει ήδη ακυρώσει, υπαξιολογήσει τη δημοκρατική κοινοβουλευτική λειτουργία, έτσι όπως διακονείται. Το κοινοβούλιο δεν βάλλεται μόνο από τις υποκείμενες ποιότητες, τον λόγο, τα γλίσχρα επιχειρήματα σε κακά ελληνικά, τα ποικίλα χάπενινγκ. Η κοινοβουλευτική δημοκρατική λειτουργία δεν απορυθμίζεται μόνο από τους τακτικισμούς, τις αναγνώσεις κειμένων λογογράφων, τα οποία υποκαθιστούν τις ομιλίες και την πολιτική διερώτηση. Λίγες μέρες μετά την επέτειο για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, καταλαβαίνει κανείς αυτό το (καταστροφικό) λαϊκό αίσθημα που τυλίγει και χρωματίζει ό,τι διακινείται ως πολιτική: η δημοκρατική λειτουργία είναι κάτι φθαρμένο, είναι το εργαλείο για να προφυλάσσουν τους «δικούς» τους ή να περνούν νομοθετικά τις εξυπηρετήσεις. Ακριβώς αυτό που θάλπεται και εκφράζεται και με τη λειτουργία (αλλά όχι μόνο) του ΟΠΕΚΕΠΕ. Η τελευταία υπόθεση απλώς επικυρώνει αυτό που έχει συντελεστεί στο συλλογικό υποσυνείδητο και επιβεβαιώνουν οι δημοσκοπήσεις. Απόρριψη. Καμία επιλογή. Καμία εμπιστοσύνη στην πολιτική. Η πολιτική, ιδίως η κυβερνητική εκδοχή της (θεώρηση που περιλαμβάνει όλους όσοι κυβέρνησαν), είναι βασική πλουτοπαραγωγική πηγή της χώρας. Είναι η προϋπόθεση οικονομικής ανέλιξης.
Πριν από λίγα χρόνια υπήρξε ένα τελευταίο μεταφυσικό φυλάκιο: ο ευρωπαϊσμός. Ολόκληρη η πολιτική, οικονομική, ιδεολογική ερμηνεία της χρεοκοπίας, οι διέξοδοι που ιχνογραφούνταν, οι συγκρούσεις που εκτυλίσσονταν, είχαν σχέση με την αόριστη επίκληση του ευρωπαϊσμού. Σήμερα, στον εθνικό και ευρωπαϊκό ερειπιώνα, δεν ξέρω τι μπορεί κανείς να επικαλεστεί.
