Η Δημοκρατία, ως γνωστόν, Παιδαγωγεί, Πείθει, Προλαμβάνει, Προειδοποιεί, Προφυλάσσεται, Προασπίζεται, Πατάσσει.
Τι άραγε φταίει στη Δημοκρατία μας και τελευταία παραπατάει και παραπαίει;
Αν η Αστική Δημοκρατία βάλλεται, τραυματίζεται, αργοπεθαίνει, ποια άραγε «Αλλη Δημοκρατία» [sic] θα την αντικαταστήσει;
Η Λαϊκή των Πατερούληδων, η Λαϊκίστικη των Αγανακτισμένων, η Μεταμοντέρνα των κουμπιών και του Μεγάλου Αδελφού, η Αυταρχική των κομματικών πολτών, η Διχαστική των πάσης φύσεως Διακρίσεων και Αποκλεισμών; Και πώς νοείται Δημοκρατία, ως Πολίτευμα, με πολίτες μη δημοκρατικούς ή, εν πάση περιπτώσει, μη έχοντες εμπιστοσύνη στους θεσμούς της;
Αυτή θα ‘πρεπε να είναι η ουσία του δημόσιου διαλόγου [κοινοβουλευτικού, πολιτικού, κοινωνικού, ακαδημαϊκού] αντί ν’ ασχολούνται όλοι με τις μικρότητες των προσωπικών επιθέσεων, με τις ανιστόρητες ιστορικές διχόνοιες ή με τα κουτσομπολιά των καφενείων.
Στην Ελλάδα άπαντες χρησιμοποιούν τη λέξη, τον όρο «Δημοκρατία» κι ο καθείς έχει προσδώσει στο μυαλό του, στην πένα ή και στην πράξη του άλλο νόημα κι άλλο περιεχόμενο. Εχουμε απολέσει όχι μόνο την εμπιστοσύνη μας στη Δημοκρατία αλλά και τη βασική μας θέση ως προς τη χρησιμότητά της. Ζούμε σε συνθήκες απώλειας νοήματος και ταυτόχρονης διαγραφής [και παραγραφής;] των ορίων της ελευθερίας [αναρχία, ανομία, ατιμωρησία].
Οσο κι αν ορισμένοι ομνύουν στο όνομα της Δημοκρατίας, καταπαντώντας εν ταυτώ κι όλες τις αρχές της [κράτος δικαίου, δικαιώματα, λογοδοσία], ενώ άλλοι υπερασπίζονται μια αγοραία Δημοκρατία [όχι της Αγοράς του Δήμου αλλά των αγορών της Παγκοσμιοποίησης], η ανάγκη στήριξης / υπεράσπισης της σημερινής συνταγματικής κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας είναι αδήριτη. Εκείνοι που υπερμεγεθύνουν τις όποιες παθογένειες της Δημοκρατίας [ακραίος φιλελευθερισμός, αδυναμία εξισορρόπησης συμφερόντων, νεποτισμός, αναξιοκρατία] συνήθως κινούνται στο πλαίσιο ενός επικίνδυνου λαϊκισμού και μιας επιτήδειας δημαγωγίας. Δεν θέλουν να βελτιώσουν το Πολίτευμα. Θέλουν να το ανατρέψουν, υποσχόμενοι έναν άγνωστο [κι εν πολλοίς χαμένο] Παράδεισο.
Ακόμα και «η αναιδής κι αυθαδιάζουσα» Δημοκρατία, με πρωταγωνιστές κακούς πολιτικούς, είναι ασφαλέστερο πολίτευμα από τους φονταμενταλισμούς των μονοκομματικών καθεστώτων πολιτικής ανελευθερίας. Οι επαναστατικές προοπτικές των αρχαίων χρησμών και οι κραυγές της πλατείας των αγανακτισμένων, τα εθνικιστικά παραληρήματα και οι βίαιες συνάξεις των ακραίων δεν συνιστούν ούτε λύση ούτε απάντηση. Οι κραδασμοί αξιών και διαδικασιών, ιδίως σε περιόδους κρίσης, δεν αντιμετωπίζονται, αλλά και δεν αποκαθίσταται η ευνομία, με / σε συνθήκες όχλου. Οι φανατισμοί και οι ιδεοληψίες δεν συνιστώνται ως θεραπευτικές μέθοδοι. Ούτε όμως μία συνεχώς αμυνόμενη και με τους πάντες [κυρίως τους δηλωμένους εχθρούς της] συναλλασσόμενη Δημοκρατία μπορεί ν’ αντέξει επ’ άπειρον την πίεση.
Οι κακοφωνούντες και φωνασκούντες υπέρ μιας δικής τους εκδοχής της Δημοκρατίας [;] στην ουσία υπονομεύουν όχι μόνον το Πολίτευμα αλλά και την ασφάλεια και τις ελευθερίες των πολιτών. Οι νόμοι είναι αυτοί που εξασφαλίζουν τη λειτουργία των θεσμών υπέρ του λαού και το κοινωνικό συμβόλαιο ρυθμίζει τη συμβίωση υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων [ιδίως του δικαιώματος στη διαφωνία χωρίς βία]. Δεν αναγνωρίζονται άλλου είδους, ένοπλοι ή κουκουλοφόροι ή ροπαλοφόροι, «φύλακες» της ζωής μας.
Μέσα στη Δημοκρατία φωλιάζει η ισοελευθερία, η αλληλεγγύη, η δικαιοσύνη. Στη βία, την ιδεοληψία, την εχθρότητα λαγοκοιμάται η ψευδαίσθηση που συχνά καταλήγει, για να «δικαιώσει» τα λάθη της, σε τυραννία.
Αυτά ας τα έχουν υπόψη εκείνοι που δίνουν προσοχή στις αντι-δημοκρατικές σειρήνες νέων εμφυλίων και γοητεύονται με την αυταπάτη μιας νέας αναμέτρησης του δικού τους Καλού κόσμου [sic] με τον Κακό κόσμο όλων των άλλων.
Στη μαύρη τρύπα της έκ-πτωσης του Πολιτεύματος θα πέσουμε άπαντες κι όχι μόνον οι εχθροί της Δημοκρατίας.
ΥΓ: Οι διάφοροι διανοούμενοι ας αφήσουν τις θεωρίες [;] για Μετα-δημοκρατία, Αντι-δημοκρατία, Παρα-δημοκρατία κι ας φροντίσουν να μεταλαμπαδεύσουν στη νέα γενιά τις υποχρεώσεις [κι όχι μόνο τα δικαιώματα] του πολίτη στη Δημοκρατία μας.
