Θα ήταν αστεία – αν δεν ήταν πρωτοφανή – αυτά που διαβάζουμε στα ρεπορτάζ για τον διάλογο που είχαν ο Πρωθυπουργός με τους πολιτικούς αρχηγούς, κατά την καθιερωμένη μάζωξη στο κιόσκι του Προεδρικού Μεγάρου, στη δεξίωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Θα συμφωνήσουμε, βέβαια, ότι αυτή η διοργάνωση έχει κάτι το παλιακό, με εικόνες που ενίοτε θυμίζουν περισσότερο πάρτι γαμοβαπτίσεων στα κτήματα πέριξ του Κορωπίου, αντί για μια θεσμική επίδειξη δημοκρατικής σύμπνοιας και ιστορικής συμφιλίωσης.
Ομως ο Πρωθυπουργός ειδικά θα έπρεπε να ήξερε καλύτερα. Θα φανταζόταν κανείς ότι θα είχε κληρονομήσει κάτι από τη μνημειώδη μητσοτακική ανθεκτικότητα στη σκληρή αντιπαράθεση που βρίσκεται στον πυρήνα του πολιτεύματός μας. Με το παρντόν, άλλωστε, το πρώτο συστατικό της Δημοκρατίας δεν είναι ούτε συναίνεση, ούτε τσάι, προσέκο και συμπάθεια, αλλά η συνεχής σύγκρουση. Γι’ αυτό εκπλήσσει η πληροφορία ότι αποφάσισε να κάνει… μουτράκια στους συνδαιτυμόνες του, αποφεύγοντας κάθε κοινωνική αβρότητα.
Σίγουρα ούτε ο Φάμελλος, ο Ανδρουλάκης κι ο Κουτσούμπας θα είχαν ονειρευτεί μες στον καύσωνα να κουμπωθούν ως τον λαιμό για να κάνουν κοινωνικότητες με τον Μητσοτάκη. Μάλλον θα είχαν καλύτερα πράγματα να κάνουν εκείνο το βράδυ. Ομως είναι ένα από τα μικρότερα χρέη που ανέλαβαν όταν αποφάσισαν να πολιτευτούν σε αυτό το επίπεδο. Η δουλειά τους εκείνη την ώρα ήταν να γραβατωθούν, να υποστούν ο ένας τα μούτρα του άλλου, με τη σοβαρότητα και τα πλατιά χαμόγελα που απαιτεί η περίσταση.
Ο Πρωθυπουργός δικαιολόγησε μετά τη στάση του λέγοντας ότι «είναι πολύ δύσκολο να προσποιούμαστε ότι συναντιόμαστε κοινωνικά και χαλαρά με συνομιλητές που μας κατηγορούν με απαξιωτικούς και χυδαίους χαρακτηρισμούς». Αλήθεια ε; Τον δυσκόλεψε τόσο πολύ; Πώς να του συμπαρασταθούμε στο προσωπικό δράμα του; Εχοντας συγκεντρώσει επιτελική εξουσία έξι χρόνια τώρα, τον ταλαιπωρεί τόσο πολύ να κάνει το χρέος του σε μια δεξίωση, γνωρίζοντας ότι οι χαρακτηρισμοί είναι μέρος του πολιτικού παιχνιδιού και κρίνονται από τους πολίτες; Ή μήπως άραγε δυσκολεύεται τόσο πολύ πια να κρύψει το αίσθημα ανωτερότητας και τη δυσανεξία του σε κάθε αιχμηρή κριτική, απ’ όπου κι αν προέρχεται; Πόσο μάλλον όταν πρέπει να παρίσταται ο ίδιος δίπλα στους επικριτές του, αντί να αναλαμβάνουν δράση οι εντεταλμένοι του που τραμπουκίζουν χωρίς τέτοια αριστοκρατικά κωλύματα.
