Θα γυρίσει ή δεν θα γυρίσει; Και αν γυρίσει, πότε θα γυρίσει; Πριν ή μετά τις επόμενες εκλογές; Και πώς θα γυρίσει; Με νέο κόμμα που υποτίθεται ότι θα συσπειρώνει την Κεντροαριστερά; Και πώς θα το καταφέρει τώρα ενώ δεν το κατάφερε πριν; Διότι, αν θυμόμαστε καλά (που θυμόμαστε), όταν χρειάστηκε να συγκυβερνήσει, με την Ακροδεξιά του Καμμένου τακίμιασε, όχι με κεντρώο κόμμα. Πάντως, πρέπει να παραδεχθούμε, ότι η προοπτική της επιστροφής του Αλέξη Τσίπρα στην ενεργό πολιτική έχει καλλιεργήσει ένα κλίμα προσμονής που, ωστόσο, παραπέμπει σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Δουλεύει όσο κρατάει η «μαγεία», δύσκολα όμως παράγει αποτέλεσμα ουσίας.
Ναι, όταν κάποιος αποχωρεί πριν από το πλήρωμα του χρόνου σε ό,τι αφορά τη δράση του, ενεργοποιεί αυτόματα και την πιθανότητα ή προσμονή της επιστροφής του. Εδώ γίνεται λόγος για την επιστροφή του Καραμανλή, δεν θα γίνει για του Τσίπρα; Ηδη από πέρυσι κυκλοφορούν τα περί rebranding. Επιστρέφει, λένε, πιο ώριμος. Τι να τον κάνουν όμως ώριμο τον Τσίπρα; Η πολιτική του γοητεία ήταν η ανωριμότητά του που κάποιους, πολλούς, βόλευε να την ερμηνεύουν ως ρομαντισμό ή ιδεαλισμό. Το νεανικό της όψης του και η ορμή του ασυμβίβαστου. Η ωριμότητα όμως εμπεριέχει την έννοια του συμβιβασμού, είναι η εποχή της σκέψης σε αντιδιαστολή με τη νιότη που είναι η εποχή των συνθημάτων. Είναι η ηλικία της αυτοκριτικής, κάτι που δεν τολμά να αγγίξει ο πρώην πρωθυπουργός.
Είναι κι αυτά τα δέκα χρόνια που έχουν «γράψει» πολύ στην εμφάνισή του. Τον πρωθυπουργό στα σαράντα του από τον «επιστρέφοντα» στα πενηνταφεύγα του δεν τον χωρίζει απλώς μία δεκαετία αλλά μία εποχή. Και σε αυτήν την εποχή συνέβησαν πολλά. Η τσογλανοποίηση της πολιτικής ζωής που απέφερε καρπούς στο κόμμα του πριν από δέκα χρόνια έχει περάσει σε άλλα χέρια, σε μία κομματική τερατογένεση από την οποία παίρνουν αποστάσεις όλοι σχεδόν οι κατ’ επάγγελμα πολιτικοί όλων των ιδεολογιών. Ωστόσο, το κρισιμότερο, για εμένα, λάθος του Τσίπρα ήταν η πριν από δύο χρόνια εθελοντική απόσυρσή του και ότι εναπόθεσε το κόμμα στα σκαρπίνια του Κασσελάκη. Οι «μία φορά στα 100 χρόνια ηγέτες» δεν εγκαταλείπουν όταν χάνουν σαν κακομαθημένα παιδιά. Μένουν εκεί και το παλεύουν. Αλλά είπαμε ότι τώρα ωρίμασε.
Ποιος ωρίμασε; Εγώ τον ίδιο διχαστικό λόγο άκουσα, τον ίδιο διαχωρισμό σε «εμείς» και «αυτοί». Τις ίδιες αερολογίες περί πάταξης της πλουτοκρατίας που είναι άλλο να τις λέει ένας φέρελπις 35άρης και άλλο ο πρωθυπουργός που λίγες ημέρες μετά την τραγωδία στο Μάτι έκανε, κρυπτόμενος, διακοπές σε σκάφος υπερπλούσιας συνεργάτιδάς του. Τις ίδιες μούτες κάνει. Οπως έφυγε, έτσι ξαναγύρισε. Τόσο που νομίζω ότι ο στίχος που έβαλα στην αρχή, στην πρώτη αναμέτρηση θα αλλάξει. Θα αντικατασταθεί από το «Μη σκαλίζεις τη στάχτη να ξανάβρεις φωτιά, η δική μας αγάπη τώρα έσβησε πια».
