Πέρασαν επτά χρόνια και κάτι μήνες αφότου ο τότε αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης αποκάλυψε δημοσίως «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους» (δηλώσεις Δ. Παπαγγελόπουλου, 5/2/2018).
Το σκάνδαλο ήταν βέβαια μούφα. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε την τότε κοινοβουλευτική πλειοψηφία να καθίσει δέκα πολιτικούς αντιπάλους της στο σκαμνί, πιστεύοντας ότι έτσι θα αλλοιώσει τους συσχετισμούς και θα επηρεάσει το εκλογικό αποτέλεσμα.
Στη συνέχεια η μούφα αποδείχτηκε «η πιο κακοστημένη σκευωρία από συστάσεως του ελληνικού κράτους», κατά τον χαρακτηρισμό του Βαγγέλη Βενιζέλου.
Η υποτιθέμενη εμπλοκή των δέκα πολιτικών κατέληξε στο αρχείο ελλείψει στοιχείων. Και η υπόθεση κατέρρευσε παταγωδώς διαψεύδοντας το όνειρο του Πολάκη να τους στείλει όλους φυλακή για να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές.
Αυτά είναι γνωστά. Οπως επίσης ότι κανείς από όσους έστησαν, συνέπραξαν ή μεθόδευσαν τη σκευωρία δεν τιμωρήθηκε.
Τους τότε κυβερνητικούς δεν τους άγγιξε καθόλου η νέα πλειοψηφία αφού μετά τις εκλογές του 2019 επικράτησε η φιλανθρωπική αντίληψη «να κλείσουν οι λογαριασμοί, πάμε παρακάτω».
Ψιθυρίστηκαν μόνο κάτι διάσπαρτα μισόλογα του τύπου «έγιναν λάθη» (Αλ. Τσίπρας).
Οι δικαστικοί έπεσαν όλοι στα μαλακά αφού οι συνάδελφοί τους θεώρησαν ότι «έκαναν τη δουλειά τους κατά την κρίση τους».
Οι άλλοι ήταν μικρά ψάρια και τη γλίτωσαν μέσα στην αναμπουμπούλα.
Και μόνο ο Παπαγγελόπουλος καταδικάστηκε τελικά να πληρώσει δέκα χιλιάδες ευρώ (!) για παράβαση καθήκοντος (4/3/2023).
No big deal, δηλαδή. Εχουμε ένα έγκλημα το οποίο παραδέχονται όλοι, χωρίς τελικά να τιμωρείται κανείς.
Τελευταίοι εναπομείναντες, οι δύο (πρώην) κουκουλοφόροι «προστατευόμενοι μάρτυρες». Δικάζονται αυτές τις μέρες αφότου η Δικαιοσύνη αποφάσισε να αποσύρει την προστασία τους. Στις μαρτυρίες τους όμως στηρίχτηκε η κατασκευή της μούφας.
Εύλογα λοιπόν η δίκη τους έχει πάρει τα χαρακτηριστικά μιας δίκης που δεν έγινε.
Και όλη η υπόθεση παρελαύνει ξανά στο δικαστήριο μέσω των μηνυτών ή των μαρτύρων που καταθέτουν.
Υπάρχουν ακόμη κενά; Ναι.
Πρώτον, δεν ξέρουμε με όνομα και επώνυμο ποιος ή ποιοι έστησαν τη δουλειά. Που προφανώς δεν την έστησε μόνος ο Παπαγγελόπουλος, ούτε οι ανυπόληπτοι μάρτυρες με τις κουκούλες.
Ολοι υποψιαζόμαστε ή καταλαβαίνουμε τι έχει συμβεί, αλλά η υποψία από την απόδειξη απέχει πολύ.
Το ερώτημα λοιπόν «ποιος σας έβαλε;» δικαίως πλανάται στην ατμόσφαιρα. Κι έως τώρα οι κατηγορούμενοι δεν δείχνουν διάθεση να αποκαλύψουν τους υποκινητές τους.
Δεύτερον, δεν ξέρουμε τι έγινε με τα λεφτά που πήραν οι μάρτυρες από τις ΗΠΑ, αφού παρανόμως έδρασαν σε καθεστώς κουκούλας και εκεί και εδώ.
Πόσα ήταν, πώς μοιράστηκαν, ποιοι τα πήραν. Τι ρόλο έπαιξαν οι «μεσάζοντες» και ποιοι ήταν αυτοί.
Ακόμη περισσότερο που ο Γιάννης Στουρνάρας κατέθεσε στη δίκη ότι όλα αυτά στήθηκαν για να τον απομακρύνουν από την Τράπεζα της Ελλάδος.
Οτι στην πραγματικότητα δεν έγινε ποτέ έρευνα στην Αμερική για όσα συνέβησαν στην Ελλάδα, που ήταν το συνηθισμένο επιχείρημα των υποστηρικτών του «σκανδάλου».
Κι ότι απλώς ανακυκλώθηκαν οι καταθέσεις των κουκουλοφόρων μαρτύρων. Οι οποίες από την Αμερική επέστρεψαν στην Ελλάδα για να στηρίξουν το κατηγορητήριο των ελληνικών Αρχών.
Ακούγεται λογικό. Το FBI ούτως ή άλλως δεν έχει αρμοδιότητες έρευνας εκτός ΗΠΑ.
Τρίτον, δεν ξέρουμε ποιοι άλλοι μετείχαν στο έγκλημα. Από ποιες θέσεις και με ποιες αρμοδιότητες. Με τι κίνητρο, τι επιδιώξεις και ποια ανταμοιβή.
Οχι επειδή έχει ιδιαίτερη σημασία να αποκαλυφθούν οι αρρωστημένοι και ταυτοχρόνως ηλίθιοι εγκέφαλοι που σκαρφίστηκαν μια «κακοστημένη σκευωρία».
Αλλά επειδή η υπόθεση ξεπερνάει εκ των πραγμάτων την απλή ηλιθιότητα. Ηταν μια απόπειρα υφαρπαγής της δημοκρατίας που εύλογα και ευτυχώς απέτυχε.
Ποιοι την έστησαν λοιπόν; Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η υπόθεση στήθηκε και μεθοδεύτηκε από την τότε κοινοβουλευτική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.
Ενα μείγμα κακοήθους ίντριγκας και κακοηθέστερης μπαρουφολογίας.
Ο τότε ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Στ. Κούλογλου επικαλείτο πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες αν ο Αδωνις Γεωργιάδης ταξιδέψει στις ΗΠΑ θα συλληφθεί. Τελικά αποδείχτηκε πως εκείνος που δεν μπορούσε για διάφορους λόγους να ταξιδέψει στις ΗΠΑ ήταν ο… Κούλογλου!
Αλλοι διακινούσαν άλλα εξίσου ανυπόστατα. Ηταν μια μετατροπή της καχυποψίας σε κατηγορητήριο. Ενας ολόκληρος «παράλληλος κόσμος» βάλθηκε να εξαρθρώσει το πολιτικό σύστημα της δημοκρατίας διά του ποινικού δικαίου.
Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι γιατί απέτυχε τελικά η επιχείρηση. Είναι πώς φαντάστηκαν οι εμπνευστές της ότι θα μπορούσε να πετύχει.
Η εξήγηση που έχω είναι απλή. Δεν τους ενδιέφερε να πετύχει, τους ενδιέφερε απλώς να τους συνοδεύσει έως τις εκλογές.
Να θυμίσω ότι, σύμφωνα με όσα αποκάλυψε στο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών της Βόρειας Μακεδονίας ο πρωθυπουργός Ζόραν Ζάεφ, ο Τσίπρας σχεδίαζε να κάνει εκλογές τον Σεπτέμβριο 2018. Μετά την έξοδο από το Μνημόνιο.
Και ο σχεδιασμός αυτός ανατράπηκε από την πυρκαγιά στο Μάτι (Ιούλιος 2018). Συνεπώς οι εκλογές έγιναν τελικά τον Ιούλιο 2019, ενώ το «μεγαλύτερο σκάνδαλο» είχε σχεδόν πεταχτεί στα αζήτητα.
Αυτό το άδοξο τέλος δεν ήταν απλώς η εύλογη κατάληξη ενός εγκλήματος χωρίς κουκούλα. Ηταν ταυτοχρόνως και η συσκότιση μιας αμφιλεγόμενης ιστορίας της αγοράς φαρμάκων, της οποίας δεν έγινε δυνατό να προσδιοριστεί το περιεχόμενο.
Ακόμη και σήμερα δηλαδή κανείς δεν μπορεί να πει τι συνέβη πραγματικά και πόσο επιλήψιμο ήταν.
Δεν έχω φυσικά την αυταπάτη ότι οι ερωτήσεις για ένα έγκλημα χωρίς κουκούλα μπορεί να απαντηθούν σε μια δίκη πρώην κουκουλοφόρων μαρτύρων.
Αλλά είμαι βέβαιος πως για άλλη μία φορά ένα ασπόνδυλο κι αναποφάσιστο πολιτικό σύστημα δεν κατάφερε να αποκαλύψει και να αποτάξει τον τοξικό εαυτό του.
