«Η εσχάτη προδοσία είναι έγκλημα, το οποίο αποτελεί τη βαρύτερη περίπτωση προδοσίας εναντίον μιας χώρας ή εναντίον ενός αρχηγού κράτους. Τα πιο γνωστά παραδείγματα εσχάτης προδοσίας είναι: η συμμετοχή σε πόλεμο με το μέρος του εχθρού εναντίον της πατρίδας, η απόπειρα πραξικοπήματος, κατάλυσης του Πολιτεύματος, η πραγματοποίηση εξαιρετικά καταστροφικών επιχειρήσεων κατασκοπίας για λογαριασμό άλλης χώρας, καθώς και δολοφονία του αρχηγού κράτους μιας χώρας». Ανατρέχοντας στο λεξικό για την ακριβή ερμηνεία του εγκλήματος της εσχάτης προδοσίας, το κείμενο της παραπομπής του Πρωθυπουργού της χώρας για το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας μοιάζει ακόμα πιο φαιδρό και κυρίως ακόμα πιο παράδοξη η ετερόκλητη συμμαχία που δημιουργήθηκε υπό τη σκέπη της Μαρίας Καρυστιανού, η οποία συνέταξε με τους δικηγόρους της το σχετικό κατηγορητήριο. Πολλώ δε μάλλον εάν αναλογιστεί κανείς ότι η συγκεκριμένη κατηγορία είχε αποδοθεί στη Δίκη των Εξι μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, στις διώξεις κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου ή μετά την πτώση της δικτατορίας εναντίον των πρωτεργατών της Χούντας των Συνταγματαρχών.
Κάποιοι, προτάσσοντας τον ανείπωτο πόνο, επιχείρησαν να δικαιολογήσουν τον νομικό ακτιβισμό. Οταν όμως κοινοβουλευτικά κόμματα συνασπίζονται για να αποκομίσουν πολιτικό κεφάλαιο από ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα με 57 νεκρούς, τότε το συλλογικό τραύμα μολύνεται, δημιουργείται απόστημα. Το σημερινό σκηνικό θυμίζει όλο και περισσότερο τα χρόνια της παραδοξότητας, του άκρατου λαϊκισμού, της αποσταθεροποίησης, της διάχυσης της ανοησίας, τότε που η κοινωνία πείστηκε να γυρίσει την πλάτη στα επώδυνα Ναι πληρώνοντας πανάκριβα «ηρωικά» και ανέξοδα Οχι. Τότε που άνω και κάτω πλατεία σε ώσμωση ζητούσαν κρεμάλες για τους «προσκυνημένους βουλευτές» και ο ρητορικός τους κατήφορος περιελάμβανε πανομοιότυπη επιχειρηματολογία με δυσδιάκριτη κομματική ή ιδεολογική προέλευση. Κανένα μάθημα όμως όπως φαίνεται δεν διδαχτήκαμε από τα αποτελέσματα του μείγματος χυδαιότητας και λαϊκισμού.
Πολλά χρόνια μετά, μία νέα ετερόκλητη συμμαχία, χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό, ηθικό και θεσμικό βάρος όσων περιελάμβανε η πρόταση Καρυστιανού εις βάρος του Κυριάκου Μητσοτάκη, συνυπέγραψε ένα κατηγορητήριο το οποίο σχολιάστηκε από τον συνταγματολόγο – και κατά τα λοιπά συχνό επικριτή της κυβέρνησης – Νίκο Αλιβιζάτο ως εξής: «Δεν θέλω να μπω στη συζήτηση του αν ευσταθούν νομικά οι κατηγορίες. Σύμφωνα με την αντίληψη που τείνει να διαδοθεί από μια μερίδα της αντισυστημικής αντιπολίτευσης – είτε πρόκειται για τη λαϊκιστική Δεξιά, είτε πρόκειται για τη λαϊκιστική Αριστερά, τα χαρακτηριστικά είναι κοινά – είναι ότι για οποιαδήποτε ενδεχομένως παράλειψη, αδυναμία του κράτους, όταν υπάρχουν σχετικές εκθέσεις προς τους υπουργούς, κάντε κάτι κ.τ.λ. ευθύνεται ο Πρωθυπουργός για εσχάτη προδοσία. Ολα αυτά δεν είναι σοβαρά. Υπονομεύουν την ίδια τη δημοκρατία».
Ιδίως όμως το τελευταίο ποσώς ενδιαφέρει εκείνους που επενδύουν σε όλο και πιο ακραίες κατασκευές ώστε να τραβούν την προσοχή του ακροατηρίου στο οποίο απευθύνονται. Το πρόβλημα για τους ίδιους είναι ότι αυτό το ακροατήριο εξαιτίας ακριβώς όλων αυτών συρρικνώνεται όλο και περισσότερο. Από την άλλη το πρόβλημα για τη χώρα είναι ότι συρρικνώνεται όλο και περισσότερο και μία αντιπολίτευση θεσμική και σοβαρή που είναι απαραίτητη στις δημοκρατίες.
