Μεγάλη απώλεια για την ελληνική μουσική παράδοση αποτελεί ο θάνατος του Πετρολούκα Χαλκιά, που έφυγε από τη ζωή στις 15 Ιουνίου 2025, αφήνοντας πίσω του μια σπουδαία πολιτιστική κληρονομιά και έναν ήχο που έμοιαζε να έρχεται απευθείας από την ψυχή της Ηπείρου.
Γεννημένος το 1934 στο Δελβινάκι Ιωαννίνων, κουβαλούσε στο αίμα του τη μουσική ως γιος του περίφημου Περικλή Χαλκιά. Ξεκίνησε να παίζει κλαρίνο σε ηλικία μόλις έντεκα ετών, μαθητεύοντας δίπλα στον θρυλικό Φίλιππα Ρούντα, «το καλύτερο κλαρίνο του Ζαγορίου». Παρά την αρχική αντίδραση του πατέρα του, η μοίρα του είχε ήδη χαραχθεί: το πάλκο έγινε το φυσικό του περιβάλλον, κι εκεί, όπως έλεγε ο ίδιος, επικοινωνούσε με τις ψυχές των ανθρώπων.
Η διαδρομή του περιλάμβανε δύο δεκαετίες στην Αμερική, όπου μετέφερε και διέδωσε τη μουσική της Ηπείρου στην ομογένεια, αλλά και σημαντικές συνεργασίες με καλλιτέχνες στην Ελλάδα, σε συναυλίες, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές και δεκάδες δισκογραφικές δουλειές. Μεταξύ αυτών, ξεχωρίζουν τα «Μοιρολόγια και γυρίσματα», «Δρόμοι της ψυχής» και «Αυτή είναι η Ήπειρος». Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε δείξει και για τη συνάντηση πολιτισμών, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη συνεργασία του με Ινδούς μουσικούς σε δίσκους και συναυλίες.
Ο ίδιος περιέγραφε το παίξιμό του ως κάτι βαθιά βιωματικό: «όταν παίζω, τα δάχτυλά μου κινούνται μόνα τους και εντολές δίνει η ψυχή μου». Γι’ αυτό και το κοινό του τον λάτρευε – γιατί κάθε του νότα ήταν αυθεντική, φορτισμένη με συναίσθημα, με μνήμη, με πατρίδα.
Ο Πετρολούκας Χαλκιάς δεν ήταν απλώς ένας σπουδαίος δεξιοτέχνης του κλαρίνου. Ήταν ένας ποιητής του ήχου, ένας σιωπηλός αφηγητής του τόπου και των ανθρώπων του. Και μπορεί η φυσική του παρουσία να έσβησε, όμως το ηχόχρωμά του θα συνεχίσει να αντηχεί σε κάθε πανηγύρι, σε κάθε μονοπάτι της πέτρας και της παράδοσης.
www.ertnews.gr
