Τώρα που ησυχάσαμε με το μπάσκετ… Κάποτε ρώτησα έναν πολύ μεγάλο παίκτη πώς μπορεί και παίζει όταν χιλιάδες άνθρωποι βρίζουν με μένος τον ίδιο και τη μάνα του. «Κανένα πρόβλημα, έχω εκπαιδεύσει τον εαυτό μου να το διασκεδάζει. Σκέφτομαι ότι για τους περισσότερους από αυτούς, ένα δικό μου μεροκάματο αντιστοιχεί σε μισθούς μηνών. Και υπάρχουν κάποια σημεία στον αγώνα που δεν ακούς τίποτα, είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος σε όσα συμβαίνουν στο παρκέ. Η παρουσία του κόσμου σου δίνει το κίνητρο για να υπερεβείς τα όριά σου». Και συνέχισε με κάτι που δεν είχα φανταστεί: «Ξέρεις πόσα σπουδαία ταλέντα πέρασαν δίπλα από την επιτυχία αλλά δεν κατάφεραν να την αγγίξουν επειδή, πολύ απλά, τα έχαναν μέσα στη βουή του γηπέδου;».
Ο Βασίλης Σπανούλης το εξήγησε παραστατικά: «Οταν παίρνεις εκατομμύρια για να κάνεις το χόμπι σου, τότε δεν υπάρχει η έννοια της κούρασης ή της πίεσης. Αυτά είναι για τον άνθρωπο που προσπαθεί να ταΐσει την οικογένειά του». Καμία αντίρρηση. Ομως βλέποντας τους τελικούς του μπάσκετ δεν μπορείς να μην παρατηρήσεις με δέος τους παίκτες που αγωνίζονται υπό τεράστια πίεση, ακόμα και αν παίζουν ενώπιον του κοινού τους. Είσαι σε ένα γήπεδο που κοχλάζει, οι άνθρωποι κρέμονται από πάνω σου σε μία κατάσταση οπαδικής αφασίας, εκατομμύρια μάτια σε παρακολουθούν από την τηλεόραση και πρέπει να κάνεις το κρίσιμο σουτ. Αν όλο αυτό δεν σε «φτιάχνει» ψυχικά, αν δεν το ονειρεύεσαι από τα πρώτα σου βήματα, τότε δεν πας πιο πέρα από το γήπεδο της γειτονιάς σου.
Τι είναι, άλλωστε, οι παίκτες σε αυτές τις διοργανώσεις; Απόγονοι των μονομάχων του Κολοσσαίου. Ακόμα και αν η αρένα δεν υπάρχει πλέον, το κοινό στην κερκίδα παραμένει ίδιο. Απαιτεί τον θρίαμβο επί του αντιπάλου, την ανηλεή επικράτηση, τον εξευτελισμό των ηττημένων που, όταν φοράνε τη φανέλα, μετατρέπονται σε σύμβολα μίσους. Και όμως, όλο αυτό το τοξικό, το βουτηγμένο στη χολή και στην εχθροπάθεια, από ένα σημείο και μετά γίνεται εθιστικό για τον παίκτη. Δεν μπορεί χωρίς αυτό. Και όταν το χάνει, γερνάει πιο γρήγορα από τους κανονικούς ανθρώπους.
Να περπατάει στο νερό
Ο δημοσκόπος ρώτησε το δείγμα (για λογαριασμό του libre.gr) αν επιθυμεί συνένωση των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς με σκοπό τη δημιουργία ενός νέου σχήματος. Το 60% απάντησε θετικά. Ομως οι περισσότεροι από αυτούς δεν γνωρίζουν ποιος θα μπορούσε να ηγηθεί. Συνεπώς αναζητείται πρόσωπο. Που λέτε πριν από οκτώ χρόνια κάποιοι παράγοντες που κινούνται στον συγκεκριμένο χώρο, βολιδοσκόπησαν διακεκριμένο συμπατριώτη μας, του εξωτερικού, για την ηγεσία νέου κεντρώου σχήματος. Εκείνος απάντησε θετικά. Και πράγματι, έδειχνε καλή περίπτωση. Αλλωστε επαναπατρίστηκε και σήμερα κατέχει δημόσιο αξίωμα. Το σχέδιο δεν προχώρησε λόγω του ρεύματος Μητσοτάκη. Ούτε πρόκειται, βέβαια, να προχωρήσουν αυτά τα αφελή περί συνένωσης – δεν υπάρχει περίπτωση να συνεννοηθούν. Η απάντηση βρίσκεται στα Θρησκευτικά. Αρχαία Ιουδαία, ρωμαϊκή κατοχή, εν αναμονή του Μεσσία. Αλλά άντε βρες σήμερα άνθρωπο να περπατάει πάνω στο νερό.
«Ναι, είναι εσχάτη προδοσία»
Νομίζω ότι θα είναι η κοινοβουλευτική στιγμή της χρονιάς. Ισως και της πενταετίας. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου ανεβαίνει στο βήμα της Βουλής για να υποστηρίξει την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας εις βάρος του Κυριάκου Μητσοτάκη. Φορώντας και ένα παλαιστινιακό αξεσουάρ για να του αποδώσει και συνενοχή σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ομως όταν κατηγορείς τον Πρωθυπουργό για εσχάτη προδοσία, χρειάζεσαι και το αντίστοιχο δράμα. Η Ζωή θα μπορούσε να το υποστηρίξει, ενισχύοντας περισσότερο τους δεσμούς της με τον Κυριάκο Βελόπουλο. Να κάνουν διάλογο με ύφος πιστά φωσκολικό, βγαλμένο από τις all time classic σκηνές της «Λάμψης». «Κατηγορώ τον Πρωθυπουργό για εσχάτη προδοσία», θα πει η Ζωή. «Ναι, είναι εσχάτη προδοσία», θα αναφωνήσει ο Βελόπουλος. «Αλήθεια Κυριάκο, είναι εσχάτη προδοσία», θα απαντήσει η Ζωή. Και όλο αυτό επί πέντε λεπτά. Και για να δώσουμε λίγη κίνηση στη σκηνή, θα βάλουμε τον Μπιμπίλα να αλλάζει το ποτήρι με το νερό της προέδρου. Σαν να το βλέπω μπροστά μου.
