Η Ιστορία γράφεται από αυτούς που κυριαρχούν στις ιδέες και τον πολιτισμό. Ετσι γίνεται πάντα, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά και στην Ελλάδα. Το έχει υποστηρίξει εξάλλου κι ένα από τα ιερά πρόσωπα της παγκόσμιας Αριστεράς, ο Αντόνιο Γκράμσι. Δεν είναι δύσκολο να το συνειδητοποιήσουμε σε γεγονότα και εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται στη χώρα μας. Κάθε γεγονός μνήμης που οργανώνεται για τη μνημόνευση συγκρούσεων που έγιναν στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, εφόσον προέρχεται απο την πλευρά υποστηρικτών της αστικής δημοκρατίας, καταγγέλλεται σαν «γιορτή μίσους». Αν όμως οργανώνεται από τον λεγόμενο «προοδευτικό» (για τι πράγμα ακριβώς δεν είναι γνωστό) χώρο, λογίζεται σαν «εκδήλωση μνήμης». Το ίδιο πράγμα συμβαίνει για δεκάδες άλλα γεγονότα. Η αναφορά στη δολοφονία Φύσσα ή στον Γρηγόρη Λαμπράκη προκαλεί ρίγη συγκίνησης και καλεί σε ενεργή λαϊκή συμπαράσταση. Κάθε σχόλιο όμως για τους νεκρούς της Μαρφίν ή για την εγκληματική εκτέλεση του Παύλου Μπακογιάννη θεωρείται προσπάθεια αμαύρωσης του φιλολαϊκού προφίλ της Αριστεράς!
Συνακόλουθα δεκάδες άρθρα και βιβλία έχουν γραφεί για τους νεκρούς των Δεκεμβριανών του 1944. Απόλυτη όμως σιωπή καλύπτει περιέργως τα θύματα, μεταξύ άοπλων πολιτών, του αντιβενιζελικού και φιλοβασιλικού συλλαλητηρίου του Δεκεμβρίου 1923. Μπορεί μεν το πρώτο γεγονός να οδήγησε στον αιματηρό ελληνικό εμφύλιο πόλεμο ενώ το δεύτερο δεν είχε τόσο δραματικές μακροχρόνιες συνέπειες. Δεν παύει όμως κι αυτό να αποτελεί ένα αιματηρό στίγμα της νεότερης πολιτικής μας ιστορίας. Γιατί όμως κατακρημνίστηκε έτσι στη συλλογική λήθη; Μήπως επειδή δεν εντάσσεται στα αξιομνημόνευτα ιστορικά γεγονότα που ενισχύουν τη φιλολαϊκή εικόνα της Αριστεράς;
Πάνω σε αυτή την παραδοχή οφείλει κάποιος να εμμείνει δίνοντας έμφαση στις αδυναμίες της παράταξης που υποστηρίζει τον δημοκρατικό καπιταλισμό να δώσει μάχη για τις ιδέες της και να συνειδητοποιήσει πως αν δεν κερδίσει τον αγώνα για τη σκέψη και τις αντιλήψεις του κόσμου θα παραμείνει εσαεί αιχμάλωτη της αξιακής ηγεμονίας της Αριστεράς και των δοξασιών της. Σύμφωνα με το εξαιρετικό μικρό βιβλίο του Ιωάννη Δασκαρόλη («Το Αιματηρό Συλλαλητήριο της 9ης Δεκεμβρίου 1923». Θεσσαλονίκη, εκδ. Επίκεντρο, 2024), η Ελλάδα βρισκόταν κάτω από το στρατιωτικό καθεστώς της επανάστασης του Νικολάου Πλαστήρα, με πρωθυπουργό τον Στυλιανό Γονατά. Το κλίμα τότε, λίγο μετά τη δίκη και εκτέλεση των Εξι στο Γουδί, ήταν έντονα αντιβασιλικό. Μπροστά στην προοπτική εκλογών για Συντακτική Συνέλευση, που θα αποφάσιζε το μέλλον της Μοναρχίας και του βασιλιά Γεωργίου Β’, οι φιλοβασιλικές οργανώσεις πήραν άδεια οργάνωσης φιλομοναρχικού συλλαλητηρίου. Η κυβέρνηση, έντονα φιλοβενιζελική και σίγουρη για την εκλογική της επικράτηση λόγω και του μεροληπτικου υπέρ της εκλογικού νόμου, έδωσε τη σχετική άδεια. Χωρίς εφημερίδες, με το – θεωρητικά φιλομοναρχικό – πραξικόπημα των στρατηγών Γαργαλίδη και Λεοναρδόπουλου να έχει εύκολα κατασταλεί και με το Κόμμα των Ελευθεροφρόνων του Ιωάννη Μεταξά εκτός νόμου, οι Αρχές δεν πίστευαν πως το συλλαλητήριο είχε την παραμικρή ελπίδα επιτυχίας.
Με έκπληξη όμως όλοι αντίκρισαν μια πραγματική λαοθάλασσα να συγκεντρώνεται στους Στύλους του Ολυμπίου Διός.
