Πόσες μέρες κράτησε αυτό το θαύμα δεν ξέρω, γιατί δεν τις μέτρησα. Ολοι, πάντως, έχουν καταλάβει ότι η υπόθεση που φούντωσε γύρω από τη συνωμοσιολογία για τα Τέμπη πνέει τα λοίσθια πια. Αυτή η ιστορία άναψε ξαφνικά, αλλά όχι αναίτια, λόγω της διετούς κυβερνητικής αδιαφορίας για τη διαχείρισή της. Η φλόγα φούντωσε, κοντέψαμε να καούμε, τελικά όμως η δυναμική της εξαντλήθηκε και περιορίστηκε στις πραγματικές διαστάσεις της. Ιδίως μετά τη χαριστική βολή που κατάφερε στην υπόθεση η πρόταση Καρυστιανού, με την οποία αναβίωσε η ιστορική συνεργασία τής πάνω και της κάτω πλατείας, που μάλιστα έλαβε και θεσμική υπόσταση για μία πενταετία, με την εύηχη επωνυμία «Συριζανέλ». Εν τέλει, ο θόρυβος αυτός δεν ήταν κάτι πολύ διαφορετικό από το περιβόητο μανιτάρι των ελαίων σιλικόνης.
Αυτό ήταν το τοπίο, όταν ο Αλέξης Τσίπρας, αντιδρώντας σε πολιτικές διεργασίες του χώρου που επιχειρούν να τον προσπεράσουν, άρχισε να διαδίδει ότι σχεδιάζει την επιστροφή του. Η συγκυρία, δηλαδή, ήταν τέλεια (ούτε παραγγελία να την είχε κάνει) για να δείξει ότι αυτό που σχεδιάζει θα είναι κάτι νέο, που θα υπερβαίνει τη μιζέρια της υπερβολής και της παλαβομάρας, που δέρνει εξίσου αλύπητα και τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος. Και τι έκανε ο κ. Τσίπρας; Την άφησε να φύγει… Το πιθανότερο μάλιστα είναι ότι δεν την κατάλαβε καν, γι’ αυτό και έβαλε την υπογραφή του στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για την Προανακριτική – την πρόταση που ατύχησε, λόγω έλλειψης υπογραφών. Είχε την ευκαιρία να ξεχωρίσει από το κουβάρι της δύσοσμης υπόθεσης (το ξυλόλιο, βλεπετε…), την ευκαιρία να κάνει την υπέρβαση, αφήνοντας πίσω τα αδιέξοδα στα οποία βολοδέρνουν οι άλλοι, αυτός όμως πήγε κι έχωσε το κεφάλι του μέσα ακόμη πιο βαθιά. Ντουγρού, που λένε.
Επομένως, τι νέο περιμένουν οι θαυμαστές του από τον κ. Τσίπρα; Τα όριά του είναι δεδομένα και πολύ περιορισμένα. Τα γνωρίσαμε και μας τα επιβεβαιώνει συχνά ο ίδιος, όποτε του δίνεται η ευκαιρία. Από το Δεκαπενταμελές, αυτό το παιδί εκτοξεύτηκε ξαφνικά στα ουράνια. Βγήκε έξω, είδε νέα πράγματα, καινούργιες καταστάσεις, άνοιξαν τα μάτια του, θα περίμενε κανείς ότι όλο αυτό τον πήγε λίγο παρακάτω. Αυτός, όμως, εκεί! Εμεινε ο ίδιος. Δεν είναι επιλογή του αυτή η στάση, ξέρετε. Είναι η φύση του, είναι αυτό που μπορεί να κάνει. Ολα αυτά που του συνέβησαν δεν τον άλλαξαν καθόλου, γιατί δεν έχει τη συγκρότηση ώστε να τα επεξεργαστεί και να εξελιχθεί ο ίδιος. Είναι κατασκευασμένος από τα υλικά της φούσκας της εγχώριας Αριστεράς. Αυτό είναι που ορίζει και τις δυνατότητές του.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ούτε BBW ούτε Mercedes. Ενα τζιπάκι Lada είναι ο Αλέξης, αν τα θυμάστε. Μεταχειρισμένο μάλιστα, αλλά σε καλή κατάσταση για την ηλικία του. Οχημα στιβαρό, με γερή κατασκευή, αλλά με τεχνολογία σοβιετική, ξεπερασμένη προ πολλού. Ωστόσο, τη δεκαετία του 1990, υπήρχε μια μικρή κατηγορία ενσυνειδήτως φουκαράδων, με προϋπηρεσία στην ΚΝΕ, στους οποίους άρεσε πολύ το συγκεκριμένο Lada. Ηταν, θυμίζω, η εποχή της κατάρρευσης του κομμουνισμού και του «τέλους της Ιστορίας», ίσως λοιπόν αυτή η παράξενη προτίμηση να είχε ψυχολογικά αίτια. Εν πάση περιπτώσει, όπως το Lada είχε το κοινό του – περιορισμένο και περίεργο κοινό, το είχε όμως – παρομοίως και ο Αλέξης Τσίπρας. Εχει και αυτός κάποια απήχηση σε έναν μικρό κύκλο μερακλήδων του αναχρονισμού.
ΤΟ ΕΧΕΙ ΚΑΨΕΙ
Ηταν υπέροχο για όσο κράτησε, είμαι βέβαιος ότι όλοι το ευχαριστηθήκαμε! Ομως, όπως ακριβώς ξέραμε ότι ο χωρισμός θα ήταν εκρηκτικός, έτσι ξέραμε επίσης ότι η έκρηξη δεν θα κρατήσει πολύ. Τα οικονομικά συμφέροντα, που διακυβεύονταν από τον καβγά του Μασκ με τον Τραμπ ήταν πολύ μεγάλα για να επιτραπεί στο ματς να διαρκέσει. Καλύτερα έτσι όμως, γιατί η απόλαυση είχε και μια ξινή επίγευση στο τέλος, όταν σκέφτεσαι ότι εκείνος που το χαίρεται περισσότερο είναι ο Πούτιν. Εχει σημασία, πάντως, ότι από τον Λευκό Οίκο διαρρέουν σε φιλικά ΜΜΕ περιστατικά, τα οποία εκθέτουν τον Μασκ για την απρόβλεπτη συμπεριφορά του, όπως λ.χ. ότι, μέσα στο Οβάλ Γραφείο, επιτέθηκε με μπουνιές στον υπουργό Οικονομικών Σκοτ Μπέσεντ, έναν από τους λίγους αξιοπρεπείς και σοβαρούς στον συρφετό περί τον Τραμπ. Εδραιώνεται έτσι στη συνείδηση της κοινής γνώμης ότι ο Μασκ είναι αυτό ακριβώς που δείχνει: τρελός. Μετά, ένα μικρό άλμα της φαντασίας απομένει στον καθένα μας, για να συνδέσει τη συμπεριφορά του τρελού με την ομολογημένη και συστηματική εκ μέρους του χρήση μιας ποικιλίας ναρκωτικών, από κεταμίνη μέχρι έκσταση. Τι περιμένεις λοιπόν;
