Όταν εμφανίστηκε στη σειρά των τελικών ο Ολυμπιακός, γιατί στο πρώτο ματς …απουσίαζε, όλα βάφτηκαν ερυθρόλευκα και ο τίτλος πήγε στο ΣΕΦ. Ο ΠΑΟ παρέδωσε τα σκήπτρα σχεδόν αμαχητί και χάνοντας μάλλον εύκολα τρία ματς συνεχόμενα και βλέποντας τον αντίπαλό του να συντηρεί σημαντικές διαφορές. Πώς φτάσαμε, όμως, εδώ; Ας δούμε κάποια κομβικά σημεία:
1.Ο Εργκίν Αταμάν έκανε λάθη στη διαχείριση του ρόστερ. Τα μπέρδεψε με τους ψηλούς και έφερε τα πάνω κάτω αφήνοντας έξω από τους τελικούς τον Λεσόρ(τον είχε στα τελικά της Ευρωλίγκας), ενώ στους κοντούς εδώ και καιρό δεν υπολογίζει στα σοβαρά τον Μπράουν. Αλλά ώ της έκπληξης, στο παιχνίδι της Κυριακής στο ΣΕΦ επέλεξε τον Μπράουν και όχι τον Γκέμπριελ, έναν ψηλό που μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τον Μιλουτίνοφ. Αποτέλεσμα; Ο Σέρβος σέντερ έκανε το ίσως καλύτερο εφετινό του ματς και μάταια ο ευρισκόμενος κοντά στον πράσινο πάγκο Λεσόρ έδινε συμβουλές στον Μήτογλου για το πώς θα παίξει τον ψηλό του Ολυμπιακού.
2.Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος συσπείρωσε με ορισμένες κινήσεις του τον Ολυμπιακό και εκεί που ο αντίπαλος ήταν «άδειος» και σε φοβερή εσωστρέφεια μετά το ναυάγιο στο Αμπου Ντάμπι, βρήκε κίνητρο. Πρώτα το «θέλω τίτλο με 3-0», μετά η παρουσία του στον δεύτερο τελικό στο ΣΕΦ, άλλαξαν τα δεδομένα της σειράς. Ναι, οι ύβρεις των φίλων των Ερυθρόλευκων προς την κόρη του κ. Γιαννακόπουλου δεν δικαιολογούνται, ούτε βέβαια και τα όσα συνέβησαν μετά και αμαύρωσαν το μπάσκετ. Ωστόσο, το 1-1 έφερε αναταράξεις και μετά ο Ολυμπιακός σημείωσε δύο προφανώς άνετες νίκες. Στο ΟΑΚΑ και το Νέο Φάληρο.
3. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είδε να παίρνει λύσεις από παίκτες που ο ίδιος είχε καταστήσει ανενεργούς σε μεγάλο κομμάτι της σεζόν. Προσοχή: μάλλον από ανάγκη χρησιμοποίησε τόσο τον Ντόρσεϊ όσο και τον Μακ Κίσικ. Ο μεν πρώτος έλεγε μετά το φάιναλ -4 το «δεν ξέρω γιατί δεν παίζω», ο δε δεύτερος εκστόμισε το «μάλλον θα σταματήσω». Ηταν, όμως, έτοιμοι. Ο Ντόρσεϊ θύμισε τον προ τριετίας καταπληκτικό εαυτό του, ήταν υπέροχος στις τρεις νίκες του Ολυμπιακού και κυρίως με διάθεση συνεργασίας. Οσο για τον Μακ Κίσικ, αληθινά θυελλώδης και αγωνίστηκε καθαρά για τον προπονητή που τόσο τον πίστεψε όλα αυτά τα χρόνια της κοινής τους παρουσίας στον Πειραιά.
4. Στον αθλητισμό ώρες ώρες έρχεται αυτό που δεν περιμένεις και είναι μια ωραία έκπληξη: ο τραυματισμός του ούτως ή άλλως φευγάτου Γουίλιαμς-Γκος όπως και το ντεφορμάρισμα του Γουόκαπ, έφεραν μπροστά τον Ντόρσεϊ. Το σοκ με τον Φαλ και το πώς λαβώθηκε ο Γάλλος σέντερ, δημιούργησαν χώρο δράσης για τον πολύ καλύτερο στη μέρα του σε σχέση με τον συμπαίκτη του, Μιλουτίνοφ. Και όταν ο Ολυμπιακός έχασε στο 19’ του τέταρτου τελικού τον Βεζένκοφ, αποδείχθηκε πως αυτό ήταν το σινιάλο για να εμφανιστεί ένας Μακ Κίσικ από τα παλιά και ένας Πίτερς που μπορεί πάντα να παίζει από το «3» έως το «5».
Συμπέρασμα: μεγάλος νικητής, θριαμβευτής ο Ολυμπιακός και πανάξιος πρωταθλητής. Και μεγάλος ηττημένος ο Αταμάν, ίσως και ένεκα της τάσης του να «παίρνει φωτιά» στον πάγκο, να χάνει την ηρεμία του, να δέχεται τεχνικές ποινές και στο τέλος να κάνει δηλώσεις πολύ συζητήσιμες για το αν είναι ή όχι εύστοχες.
