Συνέβη σε πολλούς από μας. Είδαμε τη σκηνή με το ζεύγος Μακρόν στην πόρτα του προεδρικού αεροσκάφους και στο μυαλό μας έλαμψε, σαν αστραπή, η εικόνα του Ανδρέα να απευθύνει το γνωστό νεύμα στη Δήμητρα. Βγαίνει ο μεγάλος στο κεφαλόσκαλο. Ανοίγει τα χέρια σαν το άγαλμα του Ιησού στο Ρίο. Μετά βάζει το δεξί χέρι στην καρδιά, εκεί που φωλιάζει η «βαθιά του συγκίνηση».
Και ύστερα φέρνει μισή στροφή και κάνει πιρουέτα ο κόσμος όλος. Με το δεξί κάνει το νεύμα προς τη Δήμητρα. Εχει την αρχοντιά του καπετάνιου που καλεί το ασκέρι του. Τη βεβαιότητα του τσομπάνη που διατάσσει το κοπάδι να τον ακολουθήσει. Την άνεση του άνδρα που βρήκε τραπέζι Κυριακή μεσημέρι σε παραλιακή ψαροταβέρνα και φωνάζει την υπόλοιπη παρέα. Κατέβηκαν από το αεροπλάνο, μπήκαν στην πρωθυπουργική Mercedes που στολίστηκε σαν επιτάφιος και έκοψε στα δύο το πλήθος των αγνών πρασινοφρουρών – όσοι πήγαν εκείνη τη μέρα στο Ελληνικό, φεύγοντας πήραν για αναμνηστικό δώρο ένα διορισμό στην Ολυμπιακή. Ηταν μία μικρή επανάσταση ηθών. Ο πρωθυπουργός, που πριν από λίγα χρόνια είχε αποποινικοποιήσει τη μοιχεία, έσπευσε και να τη νομιμοποιήσει. Ως επόμενη σκηνή έρχεται η νύχτα του γάμου τους, όταν βλέπουμε τη Δήμητρα να ταΐζει τον μεγάλο, με το κουταλάκι, ένα κομμάτι από τη γαμήλια τούρτα. Ηταν το δικό της «νεύμα».
Και τώρα ερχόμαστε στο προεδρικό αεροσκάφος της Γαλλίας. Είναι ο Μακρόν θύμα έμφυλης ενδοοικογενειακής βίας; Να τον στηρίξουμε θυμίζοντάς του ότι «δεν είναι μόνος»;
Ενας ψυχαναλυτής ενδεχομένως να μας έλεγε ότι το χαστούκι, η έμπρακτη και ενίοτε σκληρή επίπληξη, ίσως είναι αυτό που ο πρόεδρος αναζητεί στον πυρήνα της σχέσης με την πρώην καθηγήτριά του. Κοινώς, αυτό που είδαμε να ήταν, κατά τη γλώσσα των μαστόρων, το «ρεγουλάρισμα» του προέδρου, το στρίψιμο της βίδας που φέρνει το ψυχικό του σύστημα σε πλήρη ισορροπία. Και ας λένε ό,τι θέλουν, οι αδαείς, περί αδυναμίας και παντόφλας. Το να επιβιώνεις μέσα σε ένα γάμο είναι πολύ πιο δύσκολο από το να κυβερνάς μια χώρα.
