Ενημερώνω τους αναγνώστες ότι έχουμε νέο κρούσμα στον μακρύ κατάλογο προκλήσεων από την πλευρά των Τούρκων, Τουρκοκυπρίων, Τουρκομάνων και Τουρκαλβανών.
Το γνωστό ψευδοκράτος, μαθαίνουμε, παρουσίασε διαφημιστική καμπάνια για τον τουρισμό του με το brand «Island Cyprus».
Εκ πρώτης όψεως, η πρόκληση δεν είναι προφανής. Στην Κύπρο ζουν οι άνθρωποι, Κύπριοι λογίζονται ακόμη κι ως Τουρκοκύπριοι, πώς αλλιώς να πουν το νησί τους; Σικελία ή Μαγιόρκα;
Κι αν θέλει κάποιος να κάνει διακοπές στα Κατεχόμενα της βορείου Κύπρου πού θα πει ότι πάει; Στη Σρι Λάνκα ή τη Ζανζιβάρη;
Κι ούτε φυσικά μπορούμε να ζητάμε από κάθε τουρίστα να λύσει το Κυπριακό πριν κλείσει ομπρέλα στην παραλία.
Αλλά είναι πρόκληση. Χωρίς μάλιστα να συνυπολογίζω ότι η διαφημιστική καμπάνια ανακοινώθηκε τις ημέρες που η Κλαυδία ύψωνε (κυριολεκτικά…) τη φωνή μας στη Γιουροβίζιον.
Ούτε ότι έρχεται σε συνέχεια της πρόκλησης του «Turkaegean». Οταν είναι παγκοίνως γνωστό ότι το Αιγαίο είναι πιο ελληνικό κι από την τυρόπιτα ενώ οι δυτικές ακτές της Τουρκίας βρίσκονται στην Καραϊβική και βρέχονται από την Ερυθρά Θάλασσα.
Η αλήθεια βεβαίως είναι ότι οι Τούρκοι και λοιποί βρίσκουν και τα κάνουν λόγω της απουσίας της κυβέρνησης. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Μητσοτάκης άφησε χωρίς αντίλογο τη Μελόνι και τον Μερτς που άνοιξαν κάτι περίεργα «πάρε – δώσε» με την Τουρκία.
Ενώ κανονικά θα έπρεπε να μπουκάρει στα γραφεία τους, κλωτσώντας πόρτες και φωνάζοντας «το στανιό σας, παλιοτόμαρα!».
Το έγραψε ωραία ο Σαμαράς στα «ΝΕΑ». «Είμαστε οι Απόντες» και οι «ό,τι πείτε» (17/5).
Αυτή η απουσία και η αδράνεια της κυβέρνησης αφήνει να συντηρούνται μια σειρά από διεθνή μέτωπα.
Κατ’ αρχήν η Ελλάδα δεν έχει κουνήσει το δαχτυλάκι της για να τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και η γενοκτονία στη Γάζα.
Ειδικότερα για τη Γάζα το έχει επισημάνει και ο Χαρίτσης που ζητούσε από την κυβέρνηση «ανάληψη δράσης για την άμεση κατάπαυση του πυρός στη Γάζα και την εκεχειρία σε όλα τα μέτωπα» (7/5).
Απλώς δεν είναι ιδιαιτέρως σαφές τι ακριβώς δράση ζητάει ο Χαρίτσης να αναλάβει η κυβέρνηση στη Γάζα. Να στείλει στρατό; Να στείλει τον Κικίλια; Ή να απειλήσει ότι θα κρατήσει την ανάσα της μέχρι να σκάσει;
Παρ’ όλ’ αυτά και ο Φάμελλος αντιλήφθηκε ότι «ο κ. Μητσοτάκης αποδέχεται τη βάρβαρη μεταχείριση των αμάχων Παλαιστινίων, σε αντίθεση με την παράδοση της χώρας μας».
Και καταλήγει πως ευτυχώς «δεν εκφράζει τις Ελληνίδες και τους Ελληνες η σιωπή και η απάθεια της κυβέρνησης». Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ «με συνέπεια ζητά να σταματήσει εδώ και τώρα η γενοκτονία, να υπάρξει εκεχειρία και δίκαιη επίλυση του Παλαιστινιακού» (19/5).
Ομολογώ ότι δεν γνώριζα πως η χώρα μας έχει κάποια παράδοση σε ζητήματα αμάχων Παλαιστινίων. Αλλά δεν έχω πρόβλημα να αποδεχτώ τη διαβεβαίωση του Φάμελλου.
Ο οποίος άλλωστε πολύ σωστά ζητά να γίνουν όλα τα επιβεβλημένα «εδώ και τώρα» διότι κάποιος κακόβουλος Ισραηλινός ή αφελής Παλαιστίνιος θα μπορούσε να θεωρήσει πως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εννοεί «από Δευτέρα».
Δεν χρειάζεται φυσικά να ομολογήσω πως όλα αυτά με γυρίζουν με νοσταλγία στα φοιτητικά μου χρόνια.
Ενας Θεός ξέρει με πόσα ψηφίσματα είχαμε λύσει τότε το Μεσανατολικό, το απαρτχάιντ και τον πόλεμο στο Βιετνάμ.
Για το Κυπριακό, δεν το συζητώ καν.
Πού οφειλόταν αυτή η αναμφισβήτητη επιτυχία των φοιτητικών αμφιθεάτρων μας; Στη βεβαιότητα της άγνοιας, στην ψευδαίσθηση της σημασίας και φυσικά στο θράσος της ηλικίας.
Ολα τα σφάζαμε, όλα τα μαχαιρώναμε.
Ούτως ή άλλως, η εθνική μας αυτογνωσία είναι παραδοσιακά ένα μείγμα μικρομεγαλισμού και μεμψιμοιρίας, αυτοθαυμασμού και αυτολύπησης. Είτε είμαστε οι μοναδικοί, είτε δεν είμαστε τίποτα.
Καταντάς έτσι να δίνεις οδηγίες για τη Γάζα ή το Ντόνετσκ και να πλακώνεσαι με τον Ράμα στην Αλβανία.
Ή, από την άλλη πλευρά, να διεκδικείς ευρύτερο ρόλο στην περιοχή σου αλλά να μην μπορείς να ποντίσεις καλώδιο στην Κάσο χωρίς την άδεια της Τουρκίας και μετά να ψελλίζεις διάφορες ψοφοδεείς δικαιολογίες.
Δεν είμαστε υπερδύναμη. Αλλά ούτε υποτελείς και καρπαζοεισπράκτορες.
Κι αυτά τα πράγματα δεν συμβαδίζουν και δεν εναλλάσσονται.
Να μην είμαστε άδικοι όμως. Είναι συνηθισμένη εικόνα για πολλές ασκήσεις φιγούρας στον διεθνή χώρο. Κάποτε κι ο πρώην συνταγματάρχης (;) Ζαν-Μπεντέλ Μποκάσα είχε αυτοανακηρυχθεί «Αυτοκράτορας της Κεντρικής Αφρικής» ως «Μποκάσα Α’».
Καλώς ή κακώς λοιπόν δεν υπάρχει αντικειμενικός προσδιορισμός των ψευδαισθήσεων μεγαλείου και ψωροπερηφάνιας.
Αλλά ευτυχώς κανείς λογικός άνθρωπος στον πλανήτη πλην ίσως του Φάμελλου και του Χαρίτση δεν περιμένει από την Ελλάδα να λύσει το Ουκρανικό ή το Μεσανατολικό.
Στην καλύτερη περίπτωση σε κάθε διεθνή κρίση μετέχουμε στον συσχετισμό δυνάμεων όπου ανήκουμε ιστορικά, πολιτικά και πολιτισμικά με την ελπίδα ότι θα αποδειχτεί ισχυρότερος και δεν θα μας κοστίσει.
Το ζητούμενο λοιπόν είναι να προσαρμόσεις ρεαλιστικά τις επιδιώξεις στις δυνατότητές σου ενισχύοντας ταυτοχρόνως τις δεύτερες.
Κι αυτό θα έπρεπε να το έχουμε εμπεδώσει από τότε που μας το έμαθε ο Ελευθέριος Βενιζέλος πριν από έναν αιώνα και βάλε.
Μας είχε διδάξει δηλαδή πως καλοί μεν οι κομπασμοί περί «εθνικών δικαίων» και η «εθνική μεγαλομανία» αλλά η χώρα μας οφείλει να προασπίζεται τα συμφέροντά της με αξιοπρέπεια, αποφασιστικότητα και σωφροσύνη, διευρύνοντας την ισχύ και τις συμμαχίες της.
Κι αν στην πορεία δεν λύσουμε το Μεσανατολικό ή το Ουκρανικό δεν πειράζει. Ούτως ή άλλως δεν βλέπω να τα λύνει και κανένας άλλος.
