Η εκδήλωση στο πανεπιστήμιο, στην οποία επιτέθηκαν οι αναρχικοί και έστειλαν έναν φοιτητή στο νοσοκομείο, είχε αντικείμενο τις επαγγελματικές προοπτικές των αποφοίτων, δεν ήταν πολιτική εκδήλωση. Ηταν αυτό ακριβώς που προκάλεσε τη φρίκη στην κοινή γνώμη, αν κατάλαβα σωστά. Δεν θα έπρεπε, όμως. Ηταν μια εκδήλωση επαγγελματικού προσανατολισμού, στην οποία οι οικόσιτοι αναρχικοί του πανεπιστημίου συμμετείχαν και αυτοί – φυσικά, με τον χαρακτηριστικό τρόπο τους. Αλίμονο, όμως! Τι αναρχικοί τραμπούκοι θα ήταν, αν συμμετείχαν πολιτισμένα;
Εδώ και σχεδόν μισό αιώνα, όλοι μας το γνωρίζουμε, υπάρχει στα πανεπιστήμια, ατύπως, η έδρα της καλής βίας. Το μάθημα αυτό διδάσκεται, κυρίως μέσα από «εργαστήρια», δηλαδή επεισόδια βίας, ενδεχομένως όμως να κάνουν και θεωρία, ιδίως σε χώρους που μένουν υπό κατάληψη για χρόνια. Το λέω, γιατί όταν μπαίνει η Αστυνομία, κατά καιρούς, για να τους βγάλει (μέχρι να φύγει και να επιστρέψουν, εννοείται), εκτός από μολότοφ, καδρόνια, κράνη και άλλα πολεμοφόδια για τις πορείες, βρίσκουν και βιβλία. Ολες οι προσπάθειες που κατέβαλε μέχρι τώρα η Πολιτεία, από την κατάργηση του ασύλου μέχρι το ανέκδοτο της πανεπιστημιακής αστυνομίας, απέτυχαν οικτρά. Είναι επίσης κοινός τόπος πλέον ότι οι πανεπιστημιακές αρχές δεν τολμούν να τα βάλουν με αυτή την κατάσταση. Η Πολιτεία τούς έδωσε τα μέσα για να το κάνουν, προτιμούν όμως να παρακάμπτουν το πρόβλημα: εμείς τη δουλίτσα μας, εκείνοι τη δική τους. Η βία, λοιπόν, διδάσκεται στα πανεπιστήμια, ας μην κρυβόμαστε πίσω από την τριανταφυλλιά σαν τον ελέφαντα με τα ροζ νύχια. Επομένως, γιατί να μην εκπροσωπείται σε μια εκδήλωση επαγγελματικού προσανατολισμού;
Εχουν το δικαίωμα, νομίζω, πολύ περισσότερο επειδή η επιλογή που εκπροσωπούν δεν είναι επαγγελματικά άγονη, όπως λέγεται, αντιθέτως προσφέρει εξαιρετικές προοπτικές ανέλιξης και προόδου για φιλόδοξους (και βίαιους) νέους, ιδίως αν είναι και στο φάσμα των κοινωνιοπαθών. Γιατί, αν αναμειχθείς σοβαρά με αυτές τις συμμορίες και διαλέξεις αυτό τον κόσμο για δικό σου, περνάς σταδιακά στις ληστείες και, με λίγη τύχη, καταλήγεις στη φυλακή. Εκεί βρίσκεσαι πια στο πανεπιστήμιο! Οσο καιρό μείνεις μέσα, μπορείς να σπουδάσεις ό,τι θέλεις κι όταν βγεις είναι σαν να έχεις ΜΒΑ από το Χάρβαρντ. Μπροστά σου ανοίγονται όλοι οι κλάδοι: ναρκωτικά, εκβιασμοί, ληστείες, τράπεζες, όπου σε οδηγεί το ταλέντο σου!
Σημειώστε, δε, ότι αντιμετωπίζουμε και το πρόβλημα του αφελληνισμού του οργανωμένου εγκλήματος στη χώρα μας, όπως βλέπουμε από τις δολοφονίες ελλήνων μαφιόζων, για τις οποίες διαβάζουμε ότι οργανώνονται από κάτι Ρώσους στο Ντουμπάι. Το πρόβλημα είναι εθνικό στον χαρακτήρα του, διότι ο προσφάτως δολοφονηθείς στο Χαλάνδρι ήλεγχε, έτσι διάβασα, το 70% της προστασίας στη Μύκονο. Δεν γνωρίζω αν είναι ακριβές αυτό, αν ισχύει όμως αντιλαμβάνεστε τη σοβαρότητα της απειλής, όταν ο αφελληνισμός αγγίζει την πρωτεύουσα του Υπαρκτού Ελληνισμού, τη Μύκονο. Αν για ένα πράγμα είμαι βέβαιος, όμως, είναι ότι, αν θέλουμε το οργανωμένο έγκλημα να παραμείνει ελληνικό, τα στελέχη του θα πρέπει να προέλθουν από τα πανεπιστήμιά μας, εκεί όπου αναπτύσσεται η σχετική τεχνογνωσία.
ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ
Παράδειγμα «εργαστηρίου» καλής βίας ήταν αυτό που συνέβη την προηγουμένη της ημέρας του παραπάνω επεισοδίου: η μπούκα «φοιτητών» στο βιβλιοπωλείο «Ιανός», σε εκδήλωση με αντικείμενο την πολιτική εκμετάλλευση των Τεμπών, που είχε οργανώσει το περιοδικό «Αρδην». Το αξιοσημείωτο εδώ ήταν ότι η απόπειρα των «φοιτητών» να εμποδίσουν μια συζήτηση 30 ατόμων (να επιβάλουν λογοκρισία, δηλαδή) ήταν εσωτερική υπόθεση της Αριστεράς, γι’ αυτό και κανένα κόμμα του χώρου δεν την καταδίκασε, παρότι ο Γιώργος Καραμπελιάς, πρόσωπο ανεπίληπτης εντιμότητας, έχει μια ιδιόρρυθμη πορεία στον χώρο της Αριστεράς. Απολύτως φυσικό να συμβαίνει αυτό και, για να το καταλάβουμε πρέπει να ανατρέξουμε στις ρίζες της Αριστεράς. Ξέρετε ποια είναι η διαφορά μεταξύ της Αμερικανικής Επανάστασης και της Γαλλικής Επανάστασης; Και οι δύο είχαν όλες τις φρικαλεότητες που μόνο ο εμφύλιος σπαραγμός προκαλεί· στην Αμερική, όμως, οι νικητές επαναστάτες δεν σφάχτηκαν μεταξύ τους! Περιποιήθηκαν τους ηττημένους, είναι αλήθεια. Στην πραγματικότητα, τους εξώθησαν να εγκαταλείψουν τη χώρα τους. Μεταξύ τους όμως δεν σφάχτηκαν, παρά το αβυσσαλέο μίσος που χώριζε πολλούς από αυτούς…
